කැලඹෙන ජීවිතේ පතුලත - බොරදිය පොකුන

මං බොරදිය පොකුන මුලින්ම බැලුවෙ හෝල් එකේ. හරියටම ෆිල්ම් එක හෝල් එකට ආපු දවසෙ. හරියටම 2015 පෙබරවාරි 14. ආදරවන්තයින්ගෙ දවසෙ. තනියම.

එදා ඒක හොඳටම වැදුන උනත් පැය දෙකහමාරක් තිස්සෙ දිවෙන මේ සංකීර්න කතා තේමාව දිහා ටිකක් සංසුන්ව නොබල යමක් ලියන්න මොකක්දෝ බයක් නැත්නම් චකිතයක් හිතේ තිබුන. යූ ටියුබ් එකේ ෆිල්ම් එක තියෙනව කියල දැක්කට පස්සෙ ඒක බැලුවම කලින් තිබ්බ සැක සංකා බය ඔක්කොත අතුරුදහන් වෙලා බොර පෑදිලා දිය පැහැදිලි වෙන්න පටන් ගත්ත.

මට නම් මේක හැම අතින්ම විශේශිත චිත්‍රපටියක්. මේ වගේ කතා තේමාවක් මං වෙන මොනම කලා මාධයෙකින්වත් දැකල අහල තිබුනෙ නෑ මීට කලින්. අනිත් එක මේ තරම් සංකීර්න මිනිස් හැඟුම් වල ඇතුලාන්ත එක්කම ඒවාට හිමි සමාජ හිමිකම ගැන කතිකාවෙදි චිත්‍රපටියෙ නිර්මානකරුව ඉන්නෙ සෑහෙන ඉදිරියෙන් කියල මට හිතෙනවා.   

චිත්‍රපටියෙ ආරම්භයේ ඉඳන්ම ගලායන කතා විලාසයේ එකම සිදුවීමක්වත් අහක දාන්න බැරි තරම් කතාවට ඓන්ද්‍රීයවම සම්බන්ධයි. එසේම සෑම සිදුවීමකම අතිශය සියුම් තැනක් පවා කතාවේ ඉදිරිය සමඟ දක්වන්න සම්බන්ධය චිත්‍රපටය අවසානයේදී ප්‍රේක්ශකයාව මවිත කරවනවා. කම්පනය කරවනවා. නිර්මානකරුවා මේ හැම රූප රාමුවකම චරිත ස්ථානයත කිරීමට විතරක් නෙමෙයි ඒ රූපවල පසුබිමෙහි ඇති රූප,ශබ්ද, ඡායා මෙන්ම චරිත කතාකරන දෙබස්වල ඇති ව්‍යංගාර්ථ ආදිය එක්ක ලොකු ගනුදෙනුවක් කරන්නට වෙහෙසෙන බවක් පේනවා. මේ හැම දශමයක් වෙතම විශාල බරක්/ පලල් අවධානයක් දෙන්න තරම් නිර්මානකරුවා තමන්ගෙ නිර්මානය කෙරෙහි දක්වන ලද අවධානය ගැන නම් පුදුමයි.  

ප්‍රධාන චරිතය වන ගෝතමීත් ඇගේ යෙහලියක වන රූපයෙන් සුන්දර මංගලාත් අතර දිවෙන පරස්පර සම්බන්ධය රූපකාත්මක සම්බන්ධයක්ද කියලත් වෙලාවකට හිතෙන්න ගන්නවා. ගෝතමී ඉන්නෙ අවලස්සනේ අන්තයේ වන අතරේ මංගලා ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවය වය සුන්දරත්වයේ ඉහා ඉවුරේ කරනම් ගසනවා. මේ ද්වි විරෝධී රූපකායන්ට මැදිව සුවිනීතාට මැදිහත් වෙන්න සිද්ධ වෙනවා.

කලු කැත ස්වභාවය විසින් හිමිවන සමාජ හිමිකම අතරින් ගැටෙමින් හා මැඩෙමින් යන ගෝතමී ඒ නිසාම රලු පරලු වූ ප්‍රචන්ඩකාරී පලිගන්නාසුලු යකඩ ගැහැනියෙක් බවට පත් වෙන අතරේ සුන්දරත්වය නිසාම මංගලා සෙල්ලක්කාරී අහංකාර විනෝදකාමී, අනෙකා නොතකන උද්දච්ච කෙල්ලක් වෙනවා. එකිනෙකාගේ  බාහිර රූපස්වභාවයන්  පුද්ගලාභ්‍යන්තරය සමග අවියෝජනීය  සම්බන්දයක් පවත්වන අතරේ ඉන් ඔබ්බට පවතින සමාජ ජීවිතයට ද බලපෑම් කරන්නට හා එය කලතන්නට හේතුවන බව ද චිත්‍රපට නර්මානකරුවා අපට කියන්නට වෙහෙසෙන්නේ?

බොරදිය පොකුනේ තවත් විශේශත්වයක් වෙන්නෙ ඒක බහුමානීය කියවීමකට ලක් කරන්න පුලුවන් වීමයි. ගෝතමීටත් ඇගේ යෙහෙලියන්ටත් අත්වන ඉරනම මොනතරම් සංකීර්න සමාජ හා ආත්මීය ක්‍රියාවලියක් ද යන්න විමසා බැලීමක් විදියටත් 80/ 90 දශකවල අපේ රටේ සමාජ දේශපාලනයේ කැපීපෙනෙන භූමිකා වූ සොල්දාදුවන් සහ ගාමන්ට සේවිකාවන්, විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්, විදෙස් ශ්‍රමිකයන්, දරුවන් මහ මග දමා යන මව්වරුන්වන් ආදී නොයෙක් ස්ථරවල තරුන පරපුරේ ඛේදනීය ඉරනමක සවරූපය විදහා දැක්වීමක් විදියට ගන්නත් පුලුවන්.

චිත්‍රපටිය අවසන් උනාට පස්සෙ අපට ඉතුරු වෙන්නෙ මොකක්ද? හිස් කමක්ද? දුකක් ද? වෙහෙසක්ද? ජීවිතය පිලිබඳ තේරුම් ගැනීමක් ද? මට නම් ඒක නිශ්චිතව කියාගන්න බැරි බර හැඟුම් කන්දරාවක් විතරයි. චිත්‍රපටිය ගැන කාටහරි කියන්න ඕන උනත් ඒක මොන විදිහෙ කතාවක් ද මොකක්ද සිද්ධ වෙන්නෙ කියල කියාගන්න බැරි, එහෙමත් නැත්නම් කිව්වත් නියම තත්වය වටහල දෙන්න බැරි ජීවිතය පිලිබඳ මහා ලොකු දාර්ශනික කතාවක් බවට පත් වෙලා තියෙනවා. මේ චිත්‍රපටිය චිත්‍රපටිය ජීවිතය තරම්ම බරයි. සංකීර්නයි.

සුමිත් නාලක පෙරේරා.

අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ




වෙනුරගෙ කෙටිකතා පොත ගොඩගේ සම්මාන උලෙලේ හොඳම කෙටිකතා පොත බවට පත් වෙලා. ඒ පොත ගැන මීට මාස ගනනකට කලින් වෙනුරට ලියා යැවු පුද්ගලික අදහසක් පොදු අවකාශයේ පල කිරීමට ඒ නිසාම මට සිතුනා. වෙනුරට සුබ පතමින්ම ඒ සටහන මෙසේ පල කරනවා.

හිතවත් වෙනුර,

ඔබේ කෙටිකතා පොත කියෙව්වා. ඒ ගැන මගේ අදහස් ඔබ වෙත ලියා එවීම මොනවිදියකින් හෝ ප්‍රයෝජනවත් වෙතැයි සිතනවා. මේ උත්සාය ඒ වෙනුවෙනුයි. මේ මගින් ඔබට යම් යහපත් පෙලඹීමක් ලැබෙනවා නම් මා සන්තෝස වෙනවා.

පලමු කොටම මේ තරම් ඉක්මනින් කෙටිකතාපොත තැපෑලෙන් මා වෙත එවීම සම්බන්ධව ස්තූතියි. එය මා පිලිබඳ ඔබ තැබූ විස්වාසය තහවුරු කරන්නක් බව මේ මොහොතේදී මට හැඟෙනවා. කොටින්ම මා සමඟ දැඩි ඇසුරක් නොතිබී වුවත් ඔබ මා කෙරෙහි තැබා ඇති පැහැදීම ගැන අවංක සතුටක් නැත්නේ නැහැ.

අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ. ඒක ආකර්ශනීය නමක් බව කියන්න ඕනෑ.  ඔබේ නිර්මාන කියවීමෙන් මට එක දෙයක් අවබෝධ කරගත හැකි උනා. එනම් ඔබට හොඳ ලිවීමේ ක්‍රමයක් පවතින බව. පැහැදිලිවම එය ඔබට අනන්‍ය වූ විලාසිතාවක් වැනියි. ලංකාවේ නිර්මානකරුවන් අතර බහුතරය ලිවීමේ දෙය (අන්තර්ගතය) පිලිබඳ විනා ලිවීමේ විදිය(ආකෘතිය) දෙස විශාල අවධානයක් යොමු නොකරන බවයි මම අදහන්නේ. නමුත් ඒ අතරින් ඔබ විශේශිතයි. ඔබට කතා කීමේ විලාසයක් තියෙනවා. ඒක රසවත්. පාඨකයාව ග්‍රහනය කරගැනීමට තරම් වැදගත් මාවතක් එයින් විවර වෙනවා.

සියුම්ව අධ්‍යනය කලොත් ඔබේ සෑම කෙටිකකාවකම වගේ ආකෘතියේ පොදු ලක්ශන කිහිපයක් දැකගත හැකියි. නිර්මානකරුවෙක් විදියට මමත් යමක් කියන විදිය ගැන උවමනාවටත් වඩා සිතන නිසාද මන්දා මගේ අවධානය ඒ පෙදෙසට යොමුවීම වැඩියි වගේ. එකක් තමයි ඔබේ කෙටිකතා බොහමෙයක් ආරම්භ වන්නේ අසම්බන්දිත දෙබසකින් හෝ සිදුවීමකින්. ඒක ඉතා කෙටි විස්තර කැටියක් වගේ. ඉන් අනතුරුව ඔබ කතාව මැද්දට පනිනවා. ඇතැම් විට ඒ ඒ පාර්ශව ඔස්සේ කතාව ගලාගෙන යන්නට ඉඩ සලස්සනවා. විවිධ කෝනයන්ගෙන් එක නාබියක් වෙත කතාව දිශානතිගත කරනවා.

සමහර විට ඔබ නිරතවන රැකියාවේ අත්දැකීම් ඔබේ නිර්මාන දිවිය හැඩ ගස්සනවා ඇති. නමුත් මම ඒ ගැන වඩ වඩා කල්පනා කරන්නේ නැහැ. ඔබේ කතාවල අන්තර්ගතයන් කොහෙන් ආවත් මට කමක් නැහැ. මේ කෘතිය තුල මා වඩාත් ඇලුම් කරන කතා දෙක තුනක් තිබෙනවා. පලමුකොටම ගවුම. මම ඒ කතාවේ ගලායාමට අවංකවම කැමතියි. කතාව කියාගෙන යද්දී මම බයත් උනා මේකට බලහත්කාරී සමාජ විවේචනයක් ගෙනවිත් චොර වෙයිද කියලා. නමුත් එහෙම නැහැ. මේ කතාවේ ඒ ඒ චරිත ක්‍රියාකරන ආකාරය මනස්තාන්තයි. සහ ඔවුන්ගේ දෙබස්වලින් හෝ සිතැඟි මගින් ඔවුන්ගේ සංකීර්නතා හා සමාජ විශමතා අපූරුවට හෙලි වෙනවා. මට මුලින්ම හිතුනේ මේකෙ සර් විසින් අර ලමයට අතවරයක් කරල කතාව ඉවර වෙයි කියල. එහෙම උනා නම් මේක තවත් එක් කතාවක් විදියට විතරක්  මට දැනෙයි. අර කටු කම්බි වගේ දේවල් සංකේත විදියට භාර ගත්තොත් ඇතැම්විට සමහර පාඨකයෙකුට එහෙම හිතෙන්නත් බැරි නැහැ. නමුත් මම වඩාත් ඇලුම් කරන තැන එතැනයි. කටුකම්බි නිකම්ම කටු කම්බි වෙන්න බැරිද? ගවුම ඉරීයාම ඇත්තටම ගවුම ඉරීයාමක් වෙන්න බැරි නැහැ නේද? එතකොට ගවුම ඉරී යාමෙන් වෙනත් කෙනෙකු තේරුම් ගන්නේ වෙනස් දෙයක්. අපේ කලා කේශ්ත්‍රය තුලත් ගවුම ඉරී යාම සලකන්නේ අතවරයක් උනා, දූශනය උනා වගේ පොදු උපමාවන් සඳහා පමනයි.( එය හරියට කාන්තාවක් වමනෙ දැම්මම ගැබ් ගැනීම සංකේතවක් කිරීම වගේ නැත්නම් ටයර් සෑයක් ගිනිගන්නව කියන්නේ 89 භීශනය සංකේතවත් කිරීමක් වගේ පොදු සම්මත සංකේතයක් ලෙස නාමකරනය වෙලා)මෙතනදී ගවුම ඇත්තටම ඉරී යාමෙන් නැවතෙනලෙස මට හැඟීයාම රසවත් යයි මම කිව්වෙ ඒකයි. එතනදී නිර්මාකරුවා විදියට ඔබේ අරමුන මොකක් වුවත් මට එය අදාල නැහැ. මොකද මම එය කියවද්දී ඒ කියවීම මගේ මිස ඔබේ නොවෙයි.

සහ ඒ කතාවේදී ඔබ ඒ ඒ චරිත ජීවත් කරවන විදිය විශිශ්ටයි. ඒ හැම චරිතයකටම ආත්මයක් තියෙනවා. ඔවුන්ගේ සිතුම් පැතුම් දෙබස් හා සිතැඟි තුලින් වඩා සජීවී කෙරෙනවා. ඇත්තෙන්ම මට ඒ ඒ චරිත අභ්‍යන්තරයේ ඇති සංකීර්න මනෝභාවයන් පිලිබඳ හැඟෙන්න ගත්තා. සර් මෝටර්බයිසිකලයෙන් ගෑනු ලමයව අරගෙන යන හැටි, බෙහෙත් අරගෙන දෙන දේවල් ආදිය. ඒ කතාවට මම ඇත්තටම ආදරය කරන්නේ එහි අවංක ජීවාත්මයක් ඇතැයි මට හැඟෙන නිසායි.

දෙවැන්න ධනවාදය. මේ මාතෘකාව දකිද්දී කතාව කියවන්න අපුල වගේ හිතුනත් ඇත්තෙන්ම කතාව රසවත්. මේකත් අර ගවුම වගේම නිශ්චිත දිශානතියක් වෙත හෝ වටකුරු අවසානෙක් කරා අපව රැගෙන යන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඒ ඒ චරිතයන් ඔවුන්ගේ හීන, අපේක්ශා හා ක්‍රියාවන් ඔස්සේ විසුරුවන්න ඔබ දක්ශ වෙලා. මම නිරන්තරයෙන් කැමති එවැනි ක්ශතියක් සහිත අවසානයකට. අපේම කුඩා ජීවන සිදුවීම්වල සියුම් පෙදෙසක් අපූර්ව විදියට ගවේශනයක් වගේ ඒක.

මාධවී ගිරවියගේ කතාවත් ඒ තරම්ම රසවත්. ඇත්තෙන්ම ඒ තුල ඔබේ භාශා ශෛලිය වගේම පරිකල්පන ඥානයත් හොඳින් කැපී පෙනෙනවා. එය කියවද්දී මගේ සිවිවිලි සානුකම්පිත හැඟීම් වලින් ඇලලී ගියා. කොටින්ම ඒ ඒ ගිරවුන්ගේ ස්වභාවයන් ඔබ කෙටිම කෙටි කතාවක් තුලට මුසුකරන ආකාරය ගැන මට පුදුමයි.

සෙසු කතා ඒ තරම්ම මාව කැලඹුවේ නැහැ. විශෙශයෙන් මේ පොතේ පලමු කතාවට මම ඒ තරම් කැමති නැහැ. කොටින්ම ඇමතිවරු සම්බන්ධකරගත් ඍජු දේශපාලනික චරිත විචේචනය කරන කතන්දර වලට මම ස්වභාවයෙන්ම කැමති නැති නිසා වෙන්න ඇති. එසේම ජනමාධ්‍ය විවේචනය හෝ වෙනයම් සමාජ සංස්ථා විවේචනාත්මකව දක්වන සමහර කතා මට දැනුනේ නැති තරම්. මට හිතෙනවා ඒවා ගලායන විලාසිතා නව්‍ය වුවත් ඒවායෙගි සාරය තවදුරටත් මාව කුල්මත් කරන්නේ නැති බව. ගැන්සියේ කොල්ලෙක්, අන්දරේ එනකල්, කෝච්චිය කලුවර තරුව වගේ කතා විශාල වශයෙන් මාව තිගැස්සුවේ නැහැ.

ඉතින් ඔබේ කතා එකින් එක සියුම්ව ගෙන විවේචනය කිරීම කොහෙත්ම සාධාරන නැහැ. සහ මම දන්නවා නිර්මානකරුවෙක් සිය නිර්මාන බිහි කරන්නේ කොතරම් වැර වෑයමෙන්ද යන වග. එනිසා ඔබේ නිර්මාන දෙස බලන තවත් එක් කොනයක් පමනක් බව සිතන්න.

වෙනුර, සත්තකින්ම මම කැමති මිනිසුන්ගේ අපූර්ව ගති පැවතුම් වදනින් විස්තරකල නොහැකි ඔවුන්ගේ අරුම සහගත ජීවන විලාසයන් ගෙනහැරපාන කතාවලටයි. එසේම අන්තර්ගතානුවාදී සාහිත්‍යයකටද මම මූලිකවම කැමැත්ත දක්වනවා අඩුයි. පැහැදිලිවම අප නිර්මානකරුවන් විදියට අපේ නිර්මානය ඉදිරිපත් කිරීමේ ස්වභාවය ගැන සවිඥානික වෙන්න ඕනෑ. නැතිනම් පුවත්පත්වල සත්‍යකතා පිටු පවා නිර්මාන බවට පත්වෙන්න ඕනෑ. අපේ නිර්මාන එතැනින් වෙනස් වන්නේ අප කලාත්මකව ඒව් පවසන්න දරන වෙහෙස නිසා නේද?

මෙතැනදී ඔබේ කතාවල බොහොමයක් සිදුවීම් සහ දෙබස්වල විදියට මම තදින්ම කැමතියි. ඒවා ඕනෑවටත් වඩා සජීවීයි. ඇත්තෙන්ම ඔබේ කතා බොහොමයක් ගලා යන්නේ දෙබස් ඇසුරින්. එය මගේ නිර්මාන විදියෙන් වෙනස් වන සහ මම ඉතාමත් මවිත වන ඔබේ ශූරත්වය පෙන්නන පැතිකඩක්.

ඉතින් තව දේවල් බෙදාහදා ගනිමු. මම උත්සහ ගත්තේ අවංකවම මට දැනෙන ඔබ වෙනුවෙන් සටහන් කරන්න. එය රලු විවේචනයක් වූවානම් සමාවෙන්න.  මූලිකවම ඔබ ඔබට අනන්‍ය වූ මාවතක ගමන් කිරීමයි වැදගත්. ඒ ගමනේදී ඔබ අඩුලුහුඩුකම් මගහැර වඩාත් සරුසාර ඉසව්වක් වෙත ගමන් කරනවානම් එය ඔබටම වටිනවා. සහ මේ අදහස් බෙදාගැනීම ඔබට වගේම කාලාන්තරයකින් අහම්බෙන් වගේ සාහිත්‍ය මිතුරෙකු මුනගැසීම නිසාත් එනිසාම කලාව සම්බන්ධ අදහස් බෙදා හදාගැනීමට දොරටුවක් විවරවීම අතින් මටත් වටිනවා.

සුමිත්

සීමා නැති සීමාවක් - බැඳීම් නැති බැඳීමක්

ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් (සෙක්ස් නැති සෙක්ස් පොතක්)

ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් කියෙව්වා. ඒකට හේතු උනේ පොතේ නමට සෙක්ස් කියන වචනෙ ගෑවිලා තියෙන එකටත් වඩා කල්ට් වගේ බ්ලොග් එකකින් කියවල තිබුනු අලුත්ම අදහස් පද්ධතියට ගරු කිරීම, ආස කිරීම හෝ වහ වැටීමේ දිගුවක් විදියට කියලයි මං විස්වාස කරන්නෙ.‍

සෙක්ස් පොතක් කියල කසු කුසු ඇසුනත් මේකෙ මට දැනෙන තරම් සෙක්ස් හැඟීම් පිරවිලා තිබුනෙ නෑ. ලිංගික ක්‍රියාකාරකම් සහිත සිද්ධි ඕනෑ තරම් තිබුනත් ඒ බොහොමයක් ඒව අපිට හැඟූම් දනවන ආකාරයෙන් ඉදිරිපත් කෙරිල නෑ හෝ කරල නෑ. නිකං ඔහේ ලිංගික කාර්යයට අවතීර්න වෙලා අවසන් වෙන සිද්ධි තමයි බහුලවම තියෙනව කියල පේන්නෙ.(මං මැතකදි කියවපු සුලි මැද පිපි තඹර නවකතාවේ මීට වඩා ලිංගික හැඟුම් දනවන සිද්ධි සෑහෙන තරම් තිබුනා)ඇතැම් විට මේ ගැන කතුවරය ඕනවටත් වඩා සවිඥානික ඇති.

කොහොම උනත් ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් කියන්නෙ අහක දාන්න බැරි තරමේ අනන්‍යතා හිමි වුනු වෙනස්ම ආකාරයෙන් පොතක්. ප්‍රධාන චරිත දෙකම මුල ඉඳලම ක්‍රියා කරන්නෙ සාමාන්‍ය පාඨක ලෝකයට හිතාගන්නවත් බැරි තරම් සැහැල්ලු විශ්වයක කිව්වොත් ඒක හරි. හැබැයි ඒක තියෙන්නෙ වෙන කොහේවත් නෙමෙයි- මේ පොලොවේ. අපි ඉදිනෙදා ජීවත්වෙන ලංකාවෙ. අපේ වටපිටාවෙ. එත් ඒ නිදහසේ තරම අනන්තයටත් එහාට විහිදෙන දහමක් වගේ.  සමහර විට මේ චරිත දෙකෙන් ඇති කරන අලුත් වෙනස ලංකාවෙ මෙතෙක් පවුල් ආකෘතිය ඇතුලෙ ගුලිගැහිල  හෙම්බත් වෙලා - ඒක බදාගෙන ඉන්න ගැහැනු පිරිමින්ට සනීප හුස්ම පොදක් අරං එන එකක් වෙන්නත් පුලුවන් කියලයි මම විස්වාස කරන්නෙ.  ඒත් මෙතන තියෙන්නෙ එක්තරා විදියක සමාජ- සංස්කෘතික විවේචනයකුත් නෙමෙයි. කතුවරයගෙ විශේශත්වය මතුවෙන පලවෙනි තැන එතනයි. ඔහු පවුල් ජීවිතයවත්, විවාහ සංස්කෘතියවත් කිසියම්ම සමාජ සම්මතයක්වත් විවේචනය කරන බවක් කොහොත්ම පේන්නෙ නෑ. ඒ හැම එකක් ඇතුලෙම ඒ හැම ආකෘතියක් ඇතුලෙම අනන්තය දක්වා විහිදෙන නිදහසක් හදාගන්න මාර්ගයක් ඔහු නිරුත්සාහිකව යෝජනා කරනවා. ඒක තියෙන්නෙ අල්ලන්න බැරි තරම් අන්තයක නෙමෙයි. අපේ අත ලඟමයි. ඒ නිදහස වහගෙන උහුලන්න බැරි තරම් බරක් කරගහගෙන ඉන්නෙ වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි. අපි අපිමයි.  අපිටම මගග හැරුනු ඇත්තක් අපේ ඇස්පනාපිට දිග ඇරෙන්න ගන්නවා.

රූ, කේ එක්ක විවාහ වෙලා හිටියත් ඇයට තවත් සම්බන්ධයක් තියෙනවා. ඒක අනියම් ගනුදෙනුවක් බවට පත්වෙන්න කොහෙත්ම ඉඩ විවර වෙන්නෙ නෑ. රූ තමන්ගෙ අනෙක් සම්බන්ධය ගැන නිරන්තරයෙන් කතා බහ කරන්නෙ තමන්ගෙ ස්වාමිපුරුශයා එක්ක. කේ එක්ක. කේ ඒක සුහදව බාර ගන්න බවක් පේනවා. ඒකත් කෘතීම හෝ ව්‍යාජ සාටෝපකාරී ප්‍රබන්ධමය නිමවුමක් නෙමෙයි. ඉරිසියාව, බය, නොඉවසිල්ල වගේ පෘතජන හැඟීම් අස්සෙ කරනම් ගසමින්ම ඒ දේවල් බාර ගන්න ඔහු/ඔවුන් සූදානම්. දේවල් බෙදා ගන්න හුවමාරු කරගන්න වගේම අනෙකාගෙ උවමනාවන් වෙනුවෙන් අසීමාන්තික නිදහසක් ප්‍රදානය කිරීම සැබෑ පවුලක උවමනාව බව මේ හැම ශෘංගාරාත්මක සිදුවීමක් අස්සෙම අසට පසක් වෙන සත්‍යක් බවට පත් වෙන්නෙ ඉබේටම වගේ.

කේ තමන්ගෙ රැකියා ස්ථානනට ආපු අලුත් කෙල්ලෙක් වෙත ආදරෙන් බැඳෙනවා. ඒ ගැන ඔහුගෙ බිරිඳ එක්ක කතා කරනවා. කේ උමතු ආදරෙන් පිස්සු වැටිල දුවන්නෙ සමාජ විඥ්ඥානයෙන් පොහොසත් පශ්චාත් නූතනවාදී කෙල්ලෙක් පස්සෙන් නොවන එක වීමම මේ සිදුවීම් ජාලයට වගේම කතාවට එක් කරන සජීවී බව දෙගුන තෙගුන කරනවා. වෙනස් දර්ශනයක් අඩංගු කරවනවා.

කතාවෙ කූටප්‍රාප්තිය උපරිමයට අරගෙන එන්නෙ බෑන්ඩි(රූගෙ විවාහක නොවන පිරිමියා) එයාගෙ බිරිඳ සහ රූ එක්ක එකම ඇඳක ලිංගික ක්‍රියාවලියේ යෙදීමත්, ඒකෙම අනික් පැත්ත වන කේ, බෑන්ඩි සහ රූ අතර වන ලිංගිකමය ගනුදෙනුවත් සිදුවුනාට පස්සෙයි. කතුවරයා යෝජනාකරන පවුල් ජීවිතේ නිදහස්භාවයේ උපරිම සුරතාන්තය තියෙන්නෙ එතනයි. තමන්ගෙ බිරිඳ හෝ ස්වාමියා වෙනත් පෙමක හෝ ලිංගික ආශ්වාදයක පැටලුනාම විතරක් නෙමෙයි වෙන කා දිහා හරි හොරෙන් බැලුවම උනත් ඒක වෙනුවෙන් ගහගන්න -මරාගන්න- වෙන්වෙන්න බලන එක විවේචනය කරනවට වඩා මේ විදියෙ ගෘංගාරාත්මක යෝජනාවක් අරං එන එකම මේ කෘතියේ සාර්ථකත්වයට බලපාන බව මට හිතෙනවා.

කතාව පුරාවටම කතුවරය භාශාව පාවිච්චි කරන්නෙත් මේ විදිහෙ පවුල් ජීවිතයක් තරම්ම නිදහස් හුස්මකින් බව පේනවා. බහුතරයක් දෙබස් සිංහල ඉංග්‍රීසියෙත් තියෙන එක තරමක් මාව වෙහෙසට පත් කලත් මං ඒක බාර ගත්තෙත් අව්‍යාං කමක් විදිහට. භාශාව වගේම කතාවත් තමන්ට ඕන කරන තමන්ගෙම හැඩය දෙන්න ගත්තු මේ සැහැල්ලුවට බලපාන්න ඇත්තෙ සම්භාව්‍ය - සාහිත්‍ය - සම්මාන - විචාර අවකාශ තුන් හිතින්ම ප්‍රතික්ශේප කරපු හින්ද කියල හිතෙන ඉඩ කඩ හොඳටම වැඩියි.

ෆැකල්ට් ඔෆ් සෙක්ස් හින්ද විවාහය මහ මෝඩ සංකල්පයක් කියල විවේචනය කර කර ඉන්නවට වඩා ඒක ඇතුලෙම ජීවත් වෙන්න පහසුම හා සරලම විදියක් තියෙන බව අපට හිතෙන්න ගන්නවා. මේ පොත නිසා, පවුල් ජීවිතේ අවුල් ජාලය සුන්නද්දූලි කරල තමන්ගෙ ස්වාමිපුරුශයා හෝ බිරිඳ නෛතික හෝ සදාචාරමය බැම්මෙන් සපුරා නිදහස් කරල දාන එක තරම් ලොකු විප්ලව කරන්න එකපාරටම  බැරි වුනත් ඒ දිහා අඩුම තරමේ නිදහස් දැක්මකින් බලන්න පුලුවන් විදිහට හරි හිත හදාගන්නවත් පුලුවන් තැනකට පත් වෙන්නවත් හැකි වෙන බවයි මම අදහන්නෙ.

පවුල් ජීවිතේ කියන්නෙ සිමා නැති සීමාවකට. බැඳීම් කිසි දෙයක් නැති බැඳීමකට. සෙක්ස් කියන්නෙ ඒ බැඳීමත් නොබැඳීමත් වෙන් කරන - එක් කරන වෙරලට. සෙක්ස් කරනව කියන්නෙ රැල්ල පාගමින් වතුර ගැඹුරට දුවන එක. නැවත වෙරලට ගොඩගහන එකට. ෆැකල්ට් ඔෆ් සෙක්ස් අපිට බාර ගන්න බැරි තරම් බර ඇත්තක් සුලඟක් වගේ සැහැල්ලුවෙන් කියනවා.

ප.ලි

මං මේ සටහන ටයිප් කලෙත් වයිෆ්ගෙන්, දරුවගෙන් බේරිලා බොහොම අමාරුවෙන් ඉඩක් වෙන්කරගෙන තමයි. ඒත් ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් ඇතිකරපු හැඟීම මුදාහරින්න එහෙම හරි ඉඩක් හොයාගන්න මම දඟලන දැඟලින්ලෙන් මටම අවධාරනය වෙන්නෙ ඒ නිදහස් හුලඟ මේ ගුලිගැහිච්ච ආකෘතිය අතුලෙම වුනත් මට සනීපයක්  ගෙන ආව කියන එකම නෙමෙයිද? ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් හැම පවුල් කාරයෙක්ම බලන්න ඕන පොතක්.

සුමිත් නාලක පෙරේරා.