ඔබ සිටියානම් සතුට දැනේ...

ඒ අපේ අම්ම රට ගියපු දෙවනි වතාව. අම්ම රට යනව කියල හරියටම මට තේරුනේ ඒ වයසෙදි. මුලින්ම වතාවෙ අම්ම රට යද්දි මට මතක තිබුනෙ නෑ. දෙවනි වතාවෙ තමයි ඒක තදටම දැනුනෙ.

මුතූ කතාව පටන් ගත්තෙ එහෙම. මම සාවධානව අහ‍ගෙන හිටියා. කොහොමටත් එයා කතා කරද්දි අහගෙන ඉන්නව ඇරෙන්න එයාට බාධා කරන්න යන එක සුදුසු දෙයක් නොවන බව මං කාලාන්තරයක් තිස්සේ අත්දැකීමෙන් දන්නවා. 

අපි එයාපෝර්ට් එකට ගියා. ආච්චියි (මුතූගෙ තාත්තගෙ අම්ම) තාත්තයි, බාප්පයි ඔහොම ටික දෙනෙක් තමයි ගියේ. මට දැන් හරියට මතක නැහැ අපි ගියේ කොහොමද? යන්න කලින් මට ඒ ගැන දුක හිතුනෙ නැද්ද වගේ ඒව මතකම නැති තරං. මට මතක එදා එයාපෝර්ට් එකේදි මම විලාප ගගහ අඬපු හැටි තමයි. අම්ම එයාපෝර්ට් එකේ අපිට යන්න දෙන සීමාවෙ අන්තෙ ඉඳන් තනියම යන්න ගත්ත. මම මට පුලුවන් උපරිම වීරිය අරගෙන විලාප ගැහුව මට මතකයි. තව රට යන්න ආපු අයයි, මිනිස්සුයි ගොඩක් අය මං දිහා බලන් ඉන්න ඇති. ඒක ඒ තරමට මට දැන් මතක නැහැ.

හැබැයි හලෝ මාර වැඩක් උනා. සිකුරිටි කෙනෙක් ඉඳල මං ඉන්න තැනට ඇවිත මාව වඩාගෙන අර කොරිඩෝව දිගේ එක්කගෙන ගියා. 

එයාට දුක හිතෙන්න ඇති මං අඬනව දැක්කම. ඒ උනාට ඉතින් එහෙම කලා කියල අම්ම නවතින්නෙ නෑ කියල මට තේරෙන්නෙ නැහැ. මම ඇඬුම නැවැත්තුවද නැද්ද කියලවත් මට දැන් මතක නැහැ. 

ඒ දවස මතක් කරද්දි දැනෙන්නෙ මූසල, පාලු, හිස්ම හිස් තනිකං හැඟීමක්. 

අපි කෙලින්ම ආවෙ කොලඹ ඔය මාලිගාවත්තෙ ආච්චිල දැන් ඉන්න ගෙදරට. එදා රෑ අපි හිටියෙ එහේ. මට හලෝ එදා දවසම මාර දුකයි. මම ගෙදර ඉස්සරහ පඩිය උඩ වාඩිවෙලා අඬන්නැති රෑ වෙනකං.

ආච්චිලගෙ ගෙදර ඔයාට මතකනෙ.අර මුඩුක්කු ගෙවල් ටික. මෙහෙම මෙහෙම එක‍ගොඩේ ගෙවල් තියෙන්නෙ. එදා හලෝ එහා ගෙදරක රේඩියෙක දාල තිබ්බ. කැසට් පීස් එකක් ද මන්ද. ඒකෙ තනිකරම ගියේ ප්‍රින්ස් උදය ප්‍රියන්ත‍ගෙ සින්දු. 

එදා ඒ සින්දු අහගෙන ඉද්දි හලෝ මට මාරම දුකක් දැනුන. ඒ සින්දුවලත් තියෙන්නෙ මොකක් ද හැගීම්බර ගතියක්නෙ. මට තව ඇඬුන. මගේ මූන දිගේ කඳුලු බේරිල ගියා.මට දැන් කවදක කොහේදි ප්‍රින්ස්ගෙ සින්දු ඇහුවත් අර පරන දුක ආයෙම ම‍තකෙට එනව. ඒ සින්දුවල තේරුමත් එක්ක ඒවයෙ ගැලපීමක් නැති උනාට ඒව අර දුකත් එක්ක පුදුම විදිහට දැනෙන්න ගත්තනෙ. 

මුතුගෙ කතාවෙන් මං කම්පනය වෙච්චි තරම මුතූ දන්නෙ නෑ. මුතූ එක්ක බහින්බස් වෙන, නුරුස්සන හැම වෙලාවකම මතකෙට ආවෙ නැතත් පුංචි කාලෙ තමන්ගෙ ආදර වස්තුව තමන්ව දාල අවුරුදු ගානක් ඈතක ඉඳීම නිසා  එයාගෙ ජිවිතේට ඇතිවුනු හිස්තැන පියවන්න කාට පුලුවන්දැයි මට තාමත් හිතාගන්න බැහැ.

ඒ වෙච්චි අඩුපාඩු, හිස්තැන් එයාගෙ ඇතුලෙ තැම්පත් වෙලා එයාගෙ නූතන ජීවිතේ අවස්ථා ඇසුරට ඒවගෙන් කරන බලපෑම ගැන මට නොයෙක් වෙලාවට අන්ධකාරෙ කොටන විදුලි එලි වගේ පෙනි පෙනි නැතිවෙල යනවා. 

ප්‍රින්ස්ගෙ සින්දුවලින් මම කැමතිම සුදු මල් පොකුරක් එකට. විශේශයෙන්ම ඒකෙ පදවැලට. මුතූට එයාගෙ අම්ම රට යද්දි දැනිච්ච හැඟීම් එක්ක ඒක පෑහෙනවද නම් දන්නෙ නැහැ. මොකද එයා තාත්තත් එක්ක තියෙන්නෙ තද තරහක් නිසා. 

බාල වියේ ඔබ තුරුලේ

නැලවී සෙනෙහස් ඔරුවේ

සිතිවිලි අතරේ මා තනි කෙරුවේ

නැවත නොඑන්නට ගිය ග‍මනේ...

මේකත් මුතූගෙ කතාවයි සින්දුවයි වගේ මගේ ලිපියයි සින්දුවයි අතරෙ කිසිම විදිහක ඍජු සම්බන්දයක් නැති පද කොටසක්.

කොහොමටත් හැඟීම්වලට ‍තාර්කික සම්බන්ධකම් ගොඩ නැගෙන්නෙ බොහොම කලාතුරකින් තමයි.

දැන්‍, මගේ විදිහට සින්දුව අහන්න.

සමහර සින්දු තියෙනවා මතකෙ නැවතිලා තියෙන්නෙම රූප රාමුවත් එක්කම.

මේකත් එහෙව් එකක්.

අනිත් විශේශත්වය ඒක ඒ සින්දුවටම අනන්‍ය වෙච්චි ඇත්තම රූප රාමුවත් නෙමෙයි. වෙන විදෙස් චිත්‍රපටයක රූපරාමු ගනනාවක් එක්කාසු කරගත්තු එකක්. පසුබිමින් ඇහෙන්නෙ සිංහල සින්දුව. 

මං මේ කතාව පටන්ගන්නෙ කොතනින්ද කියල හිතාගන්න බැරිවයි ඉන්නෙ. මුලින්ම චිතපටය ගැන කියන්නම්. 

ඇවටර්. 

මේක මම මුලින්ම බැලුවෙ පේරාදෙනියෙ ඒටී එකේ ෆිල්ම් ෆෙස්ටිවල් එකක. පුලුල් තිරයේ. එදා ඉඳන් ඇවටර් මගේ හොඳම චිත්‍රපට ලැයිස්තුවේ ඉහලින්ම තියෙනවා. ඒකට හේතු ගොන්නයි. විශේශයෙන් ඒ අපූර්ව වික්‍රමය. යථා ලෝකෙ ඇතුලෙන් නින්දක් හරහා වෙනත් සිහින ලෝකෙක හැබෑවක් විලාසයෙන් සිද්ධ වෙන කතාන්දරය. ආදරය, ත්‍රාසය, භීතිය, කුතුහලය ආදී හැම රසයක්ම ඒක ඇතුලත ගොනු කරන්න පුලුවන් විස්මිත නිමැවුමක්. තාක්ශනය අතිනුත් අලුත් හා වෙනස් පිම්මක්. 

ඇවටර් එකේ කොල/නිල් පාට වලිග සහිත මිනිසුන්ගෙ ලෝකයෙ ප්‍රධාන ගෑනු ලමයා. එයාගෙ විසාල  ඇස් දෙක. එයා අලුත් පිරිමි ලමයට දක්වන දයාව, ලෙන්ගතුකම මේ සියල්ල ඇතුලේ මගේ ඇතුලත පත්තු කරන මොකක්දෝ හැඟුම් කදම්බයක් තියෙනවා. ගෑනු ලමයා පිරිමියට ගස් උඩ සමබරව ඇවිදින හැටි, සත්තු පිටේ යන හැටි සහ දඩයම් කරන හැටි ආදී හැමකක්ම කියලදෙන්නෙ අර ආදරනීය ගනුදෙනු ඇසුරින්. 

ඒ ගැහැනු ලමයගෙ මූන මට තාමත් මැවෙන සුලු විදිහේ විරූපී සුන්දරත්වයක් සහිතයි. 

ෆිල්ම් එක බලන්න අක්කත් මගේ ලඟින් හිටියනම් මොකද කියල මට හිතුනු වාර අනන්තයි. ෆිල්ම් එකක් සම්බන්ධව මට මෙහෙම තදට හිතිච්ච දෙවනි වතාව. පලවෙනි එක ජැපනීස් වයිෆ්. ඒකත් ෆිල්ම් එකක් නෙමෙයි. හැඟුම් සමුදායක්. 

කොහොම නමුත් අක්කට මේ ෆිල්ම් එක මුනගස්සන්න අහම්බ සම්බන්ධයක් මාස ගානකට පස්සෙ අන්තර්ජාලය අස්සෙ ඇමිනිලා තිබ්බා.  

අහන් ඉන්න අහගෙන ඉන්න සින්දුවට ඇවටර් එකේ රූප රාමු දාල හදපු විශුවල් එක. 

මම ඒ ලින්ක් එක අක්කට ඊමේල් කලා. සින්දුවේ වචන පෙලකුත් එක්කම. සින්දුව ආපු මුල්ම මුල් කාලෙ. වැඩිය ප්‍රසිද්ධ නැති කාලෙ.  ඒ කටහඬ, ඒ වචන, ඒ සංගීතය බොක්කටම වදින විදිහේ එක්කාසුවක්. ඒ මනරම් එකතුවට අර විදිහේ ආත්ම බද්ධ රූපාවලියක් මටත් හොර රහසේ ගොනු කලේ කවුද මන්දා. ඒ නන්නාඳුනන්නාට මගේ හදපිරි භක්ති ප්‍රනාමය පුද නොකර කොහොමද?

අක්කගෙන් ලින්ක් එකට ප්‍රතිචාරයක් නාවට හරියටම දවස් දෙකකට පස්සේ අක්කගෙ නංගි ෆේස් බුක් එකේ ඒ සින්දුවේ, රූප රාමුවේ ලින්ක් එක දාල තිබ්බා. 

ලින්ක් එකට උඩින් අදහසකුත් ලියල තිබ්බා ඉංග්‍රීසියෙන් . මට දැන් ඒ පද එහෙම්මම මතක නෑ. නමුත් ඒක මේ වගේ අදහසක් තමා දුන්නෙ. 

ඔබේ ඇස්දෙක වහගන්න. දැන් මේ සින්දුව හදවත ස්පර්ශ හැටි අහගෙන ඉන්න.

මම ලින්ක් එක ඕපන් කලා. ඇවටර් එකේ යුවල රූස්ස ගහක අත්තක් දිගේ දුවගෙන යනවා. වරා මල් වගේ පන තියෙන මල්, ජෙලිෆිශ් මාලුවෙක් වගේ අවකාශයේ දඟලනවා. ඒක ඉන්ද්‍රජාලික මනස්කාන්ත සිහින ලෝකයක්. ඇවටර් චිත්‍රපටයයි, ඒ ආදර කතාවයි, සින්දුවයි, අක්කවයි හැම එකක්ම එකට පැටලෙන කැලතෙන හැඟීම් ජාලයක් ඇතුලෙ මං චාරිකාවක යනවා. 

සින්දුවක මං දැකපු හොඳම විශුවල් එක මේක. මේ එදා මං අක්කට යවපු ඊමේල් එකේ පද හතර. 

සිලි සිලියේ හමන සුලඟ කොඳුරන්නෙ අපටමයි

සතුට මිසක දුක මොකටද සෙනෙහස මහමෙරයි

අමාවකේ දුක දුරලන දහසක් තරුකැට නුඹටයි

ඒ එලියෙන් දැල්වෙන ලෝකය මගෙමයි මටමයි. 

 https://www.youtube.com/watch?v=HmekEBsz1Xg

නොපිදූ මල තවමත් ඇත ඔබ ගැන බැති බරවී....

වෙලාව පාන්දර දෙකයි. මං අවදි උනේ කීයටද. එකට කිට්ටු වෙලාවක. පෙරලි පෙරලි නින්ද හොය හොයා කොට්ටෙ බදාගත්තට නින්ද අහලකවත් නෑ. 

සමහර විට මං එහෙම මැසේජ් නොකලනම් හරි. 

එහෙම  දෙයක් කියපු එකෙන් එයා මෙහෙම හිතන්න ඇති. ඒකයි ආයෙම මට රිප්ලයි නොකලෙ. අපරාදෙ මට කෝල් එකක් අරං කතාකරන්න තිබිලත් නිකං මැසේජ් දැම්මෙ. මං මහ බූරුවෙක්.

ඔහොම කෙලවරක් නැති වැල් වටාරං ගොඩක් මගේ ඔලුව ඇතුලෙ වොශින් මැශින් එකක රෙදි වගේ කැරකෙමින් ඇඹරුන් මගේ නින්ද අහුරනවා. 

කසුන් එහා ඇඳේ නිදි. ගෙරවිල්ලක් නොවුනත් හුස්ම හෙලන හඬ සද්දෙට ඇහෙනවා. 

මං ඇඳෙන් නැගිට්ටා. එලියට ගිහින් චූ දාල වතුර එකක් බීල ඇවිත් ආයෙ ඇඳේ පෙරලුනා. 

ආයෙම අර පුරුදු සිතිවිලි කැලැත්තුම මගේ ඔලුව විකාර කරනවා. නන්නත්තාර සිතුවිලි හිතට ඇතුල් වෙන්නෙ අපිටත් හොරෙන්. නැත්නම් අපිව රවට්ටගෙනම ඒක ඇතුලට කඩා පනිනවා. 

ඊයෙ රෑත් මට තුනට විතර ඇහැරුනා. දවල් ෆැකල්ටිය ගියත් ඔලුවෙ බරගතිය ගියේ නෑ හවස හතර විතර වෙනකං. 

මට හිතෙනවා කසුන් ඇහැරවලා මේ ඔක්කොම මනස්ගාත ටික ඌට කියන්න. ඒත් මං දන්නවා ඒක කිසිම ප්‍රයෝගික වැඩක් නෙමෙයි. අනික කසුන් ඕව දිහා බලන්නෙ හරිම තාර්කික හරි මැදිහත් හරි ලෙවල් එකකින්. මට ඒක මෙතනදි කොහෙත්තම වැඩක් නැහැ.

හිත හදාගනන්න, මං හිතේ බර යනකං කියවන එක අහගෙන ඉන්න දැන් මට ඕන පූර්න වශයෙන් මට පක්ශග්‍රාහී යාලුවෙක්. මං කරපු දේ, කියපු දේවල් වැරදි නෑ කියල මාත් එක්ක හයියට හිටගන්න කවුරුහරි. 

නැත්නම් මං හිතන්න මට ගොඩයන්න කොහෙත්තම බැරිවෙයි. මෙච්චරක්කල් මං මොනවද කලේ? ඇත්තම මගේ වැරදි ටික ලඟම යාලුවන්ට කියල දැම්ම එක. කොහොමත්ම මෙතනදි මං ක්‍රියා කර විදිහ අන්තිම සවුත්තුයි තමයි. ඒත් ඒ සවුත්තුබව නිසාම මං දැං ඉන්නෙ අවුලක නම් ඒ අඳුරු අගාධයෙන් ගොඩ එන්න මට අත දෙන්න ඉන්න ඕන මගේ පැත්තෙ ඉඳන් හිතන මතන කෙනෙක් නෙමෙයිද?

ඒකට මේ යාලුවො. උඹට තිබුනෙ එහෙම නොකිය ඉන්න. එහෙම නොකර ඉන්න. මං අච්චර කිව්වනෙ. උඹෙත් පඬිකම. 

ඕව අහද්දි එන්න එන්නම මං මේ ගොහොරුවෙම එරෙනවා. මට කවද හරියාකාර නින්දක් තියේවිද?

ෆේස්බුක් ගියා. ඒක පාලු සොහොන් පිට්ටෙන්නක් වගේ. ඔන්ලයින් එන්නව කියල කොලපාට ඩොට් පෙන්නන උන්ට මැසේජ් කලත් හා හූවක් නෑ. කොල ඩොට් කියන්නෙ දැන් සිග්නල් පෙන්නන උපාංගයක් වගේ දෙයක්.

මෙලෝ බල්ලෙක් නැතත් සින්දුවක්වත් නැද්ද මගේ හිත සනසන්න.

මේක නිරෝෂගෙ මං කැමතිම එක. කාලයක් මගේ ජාතික ගීය වෙලා තිබ්බ එක. මං නොදැනුවත්වම  ආයෙ  ඒ  සින්දුව අහන්න පටන්ගෙන

මගෙන් මිදුනු ලොව ඔබට මිහිරිනම් එය සැපකී..

ඔබට ලංව දුක බොදාගන්න බැරිකම දුකකී

මෙවැනි බැදුම් අදහනු බැරි ලෝකය සිර ගෙයකී...

එවන් ලොවක මේ හමුවීමත් වාවනු නොහැකී..