පේමතෝ ජායතී අසෝකෝ

නවකතාවක් වගේ විශාල කෘතියක් කියවල ඉවර කලාට පස්සෙ ඒකෙන් ඇතිවෙන හැඟුම් සමුදාය ආපස්සට විචාරාත්මක වචනවලින් කියන්නෙ කොහොමද කියල මං නිතරම කල්පනා කරන දෙයක්. නවකතාවක් බොහෝවිට ජීවිතය වගේ. මේක මෙහෙමයි, මේ විදියයි කියල තනි සරල රේඛාවකින් පෙන්නල දෙන්න බැහැ. ඒ ඉලක්කය නොයෙක් දිශාවන් වෙත ගමන් කරනවා. ඒ සමස්ත ගමනේ එකතුව අපේ සිත්වල ඇතිකරන කම්පනය මත අපි එහි සාර්ථකත්වය අසාර්ථකත්වය මනිනු ලබනවා.

ඒ අතින් ගත්තම පේමතෝ ජායතී අසෝකෝ කියන්නෙ මට කියවන අතරේ කේවල අත්දැකීම් වශයෙනුත් සමස්ත කෘතිය දිහා ආපස්සට හැරිල බලද්දිත් විශේශතා කිහිපයක්ම හමුවෙන හොඳ පොතක් කියල බය නැතුව කියන්න පුලුවන් විදියේ කෘතියක්. පොත පුරාවටම දේශපාලනයත්, ප්‍රේමයත් එකිනෙක මත කැලතී, පැටලී එකිනෙකා මත වෙලෙමින් ඉදිරියට ඇදෙනවා. අවංකවම මේක ලංකාවේ ඉතා මෑත කාලීන දේශපාලන, සමාජ ස්වභායේ ඉතා සංකීර්ණ පෙදෙසක් පදාසයක් පෙන්වන අපූර්ව නවකතාවක්.

පොත කියවද්දි නිරන්තරයෙන් මතකයට නැගුනේ ලියනගේ අමරකීර්තියේ මෑත කාලීන නවකතා කිහිපයක්. අමරකීර්තිගෙ පොත් වල වගේම මේකෙත් ඍජුව පැවසෙන දේශපාලන සංවාදාත්මක පාඨ ඕනෑ තරම් හොයාගන්න පුලුවන්. නමුත් ප්‍රේමතී ජායතී සෝකෝ තුල ඊට වෙනස් මොකක්දෝ සජීවී බවක් නැත්නම් අවංක ගතියක් තැවරිලා තියෙනව කියල මට හිතෙනවා. ඒක හැඟෙන්නෙ දේශපාලන සංසිද්ධිත් එක්ක හරි හරියට එතෙන පෙම් හුටපට නිසාද, දේශපාලන කරලියේ සැඟවුනු හෝ සඟවන ලද යථාර්ථයන් ඒකී මූලයන් ඔස්සේම ග්‍රහනය කරගෙන තියෙන නිසා ද කියන එක ගැන නැවත වතාවක් හිතන්න වෙනවා.

ප්‍රධාන චරිතය වන රවිඳු ගමන් කරන්නෙ ලංකාවෙ තරුනයෙක්ට ආවේනිකවම වගේ හිමිවන වාම දේශපාලනයේ ආවේශගත උරුමයත් කරපින්නාගෙන බව ආරම්භයේම පැහැදිලි වෙනවා. ඔහුගේ දේශපාලන ගුරුවරයා තම පන්ති කාමරයේම සගයෙක් වන සුධීර නැමැත්තෙක්. නමුත් සුධීරගේ හා රවිඳුගේ දේශපාලන ගමන් පථ ඉතා සියුම් චලනයකින් ආරම්භ වී විශාල විචල්‍යයක් දක්වා විකාශනය වන අපූරුව නවකතාවේ සෑම පරිච්ඡේදයකින්ම අනාවරනය වෙනවා. සුධීරගේ ගමන් මගෙන් මෙන්ම රවිඳුගේ ගමනින් ලංකාවේ මෑතකාලීන වාම දේශපාලනයේ ඇතුලාන්තය අපූරු අයුරින් හෙලිදරව්කිරීමේ වාසිය කතුවරයාට ලැබී තිබෙනවා.

සිය අවංක දේශපාලන චින්තාවලි ඔස්සේ තම අනාගත ජීවන අභිලාශ පවා කැප කරමින් වාම දේශපාලන පක්ශ තුල ශ්‍රමය වැගිරූ තරුනයන් සිය දහස් ගනනකගේ බලාපොරොත්තු ක්ශයව ගිය අයුරුත් එකී පක්ශ මූලයන් මෙන්ම පරමාර්ථ සිඳගත් එකී තරුනයන්ගේ අනාගත දේශපාලන හා පුද්ගලික දිවිය මොනාකාර අගාධයකට වැටෙන්නේ ද යන්න ගැන සුධීර හරහා මතුකරගන්නට හැකිව තිබෙනවා. මෙම සගයන් දෙදෙනාගේ සමීප හා පරස්පර ගමන් මග හරහා වැටී තිබූ ලාංකේය වාම දේශපාලන කතනදරයේ මෙන්ම ලෝක වාම දේශපාලන වෘත්තාන්තයේ  ප්‍රබලතා මෙන්ම දුබලතා ද විවේචනාත්මක ඇසකින් දකින්නට මේ කෘතිය අපට ආරාධනා කරන බව පැහැදිලියි.

ආරම්භයේ සිටම සුධීර ඉතා දැඩි හැදෑරීමකින් මෙන්ම විනයක් සහිතව වාම පක්ශ දේශපාලනයේ වුවමනාකම් වෙනුවෙන් අවංක වෑයමක නිරත වෙනවා. ඇප කැප වෙනවා. ස්වකීය ආධ්‍යාත්මික ආශාවන් මෙන්ම උපාධිය වැන සමාජ වටිනාකම් ද අත්හරින්නට ඔහු දෙවරක් සිතන්නේ නැහැ. වාම දේශපාලනික හැදෑරීම්වලින් සන්නද්ධ වන මෙවැනි තරුන වෙනත් ස්වකීය ජීවිතය තමන් විසින්ම රවටාගැනීමේ තරම නිම්මි වැනි දේශපාලන ක්‍රියාකාරිනියන් හරහා පවා මතු කිරීමෙන් ඔවුන් කෙරෙහි ඇතිවන්නේ වෛරයකටත් වඩා දයානුකම්පාවක්.

රවිඳු නිරන්තරයෙන් මේ ක්‍රියාවලියේ සිටින්නේ මතුපිට ස්පර්ශ කරන්නෙක් විදියට පමනයි. එක් අතකින් ඔහු ස්වකීය ආශාවන් සමඟ ඒකාත්මික වෙනවා. වාම දේශපාලන සුරලෝකයත් ඔහුගේ එක් නොනැසෙන - විසිතුරු  - දිගුකාලීන - ස්වභාවික ආසාවක් වගේ එකක්. නමුත් සුධීර, නිම්මි තරමටම රවිඳු න්‍යායාත්මක බරසාර ආකෘතික ගත ජීවිතයක් වෙත ඇලුම් කරන්නේ නැහැ. ප්‍රේමය, දේශපාලනය, කලාව අතරේ ඔහු නන්නත්තාර වෙනවා.

මට කවදාවත් පුද්ගලික වැඩක් ඇතුලේ ස්ථාපිත වෙන්න, පුද්ගලික ජයග්‍රහන පස්සේ දුවන්න කිසි උනන්දුවක් තිබ්බේ නෑ. අනිත් අයගේ වුවමනාවට බලෙන් එහෙම වෙන්න උත්සාහ කලාට ඉබ්බා දියේ දානවා වගේ ඇදිලා ගියේ සමාජ දේශපාලන වැඩ පැත්තට. හැබැයි සුධීරට වගේ වැඩ ඇතුලේ ස්ථාපිත වෙන්න පුලුවන් ව්‍යුහයක් මට හම්බ උනේ නෑ. ඒක මගේ වැරැද්දද සමාජ ව්‍යාපාරවල වැරැද්දද?

(321 පිටුව)

එපමනක් නෙමෙයි, ලංකාව ඇතුලතත් ඉන් පිටතත් සමාජ දේශපාලන මති මතාන්තර ඔස්සේ ඔහුගේ ගමන ඉමක් නැති ආකාසයක පා වෙනවා. ඒ අහසේ කාන්තාවන්, කලා කෘති, මාක්ස්වාදය වැනි වලාකුලු උඩ ඔහු ඒ මේ අත අඩි තබ තබා ඇවිදිනවා. කේන්දර, බොහීමියානු ජීවිතයක ඇත්ත යථාර්ථය, සමාජ සබඳතා, යුතුකම්, රැකියා වැනි එකිනෙකට පරස්පර ජීවන ඉසව් දෙස ඔහු බලන සැබෑ දෘශ්ටිය හා එතුනු ගැලවීමට නොහැකි සමාජ දේශපානික යාන්ත්‍රනය ඔහුගේ තර්ක, සංවාද හරහා පාඨකයාට ද ආලෝක ධාරා විහිදුවනවා.

පාසල් සමයේ සිට වසර විස්සක් පමන ඉදිරියට දේශපාලන සංස්කෘතියේ සිදුවන ඇදහිය නොහැකි හා දැරිය නොහැකි සංකීර්නතා පියවරෙන් පියවරට සජීවී අයුරින් දැක්වීමට කතුවරයා සමත්ව තිබෙනවා. සැදැහැ සිතින් වන්දනාමාන කල වාමාංශික පක්ශ දේශපාලනය පය තැබිය නොහැකි ගොහොරුවක් දක්වා  පරිවර්තනය වීමේ සීග්‍රගාමී ගමන අතරේ රවිඳු ප්‍රේම පිපාසිතයෙකු විලසින් ප්‍රේමය මෙන්ම තමාගෙන් බැහැර නොයන දේශපාලන ආවේශය ද දෑතින් අල්ලාගෙන පියාඹනවා. ඒ අතරේ ප්‍රේමයන් මෙන්ම දේශපාලන පරමාදර්ශද ඔහුගේ ඇඟිලි කරු අතරින් බේරි බේරී ඉවතට යාම නවතාගැනීමට සමත්කමක් ඔහු සතුව නැහැ. රවිඳු හරහා මෙන්ම සුධීර හරහාත් විප්ලවකාරී/භීශනකාරී 88-89කැරැල්ලෙන් පසු මෑත වාම දේශපාලන ආවේශයන් වෙනුවෙන් කැපවුනු අවංක පරපුරක ඛේදාන්තය හා පීඩිත වටපිටාවන් ඉතා සූක්ශම අයුරින් නිරූපනය වූ එකම නවකතාව මෙය පමනක්දැයි විටෙක සිතෙනවා. 

ඇත්ත අරමුනක් වෙනුවෙන් තීක්ශන බුද්ධියක් මෙහෙයවූ සුධීර හරහා සරසවි දේශපාලනයේ එක් අන්ධකාර දෝනාවක් අප හමුවේ නිරාවරනය වෙනවා.

තමන්ගෙ කතාව සාධාරන බව ඔප්පු කරන්න සුධීරට හේතු කෝටියක් තිබුනා. රැග් එක මාස දෙකකින් ඉවර වුනාට මොකද ඒ හරහා වගා කරපු ජුන්නන්ගේ දීන කම, සින්නන්ගේ උද්දච්චකම මාස සෙකෙන් සමනය වුනේ නෑ. රැග් එකෙන් පස්සෙත් රැවුල් කපන විදිහ ගැන, අඳින්න පලඳින්න ඕන විදිහ ගැන හැසිරෙන්න ඕන විදිහ ගැන කිසි පදනමක් නැති නීති දාහක් පැනවිලා තිබුනා. නීති කඩ කරන ජුන්නන්ට පොකට් මීටින් තියලා කනේ පාර දෙන්න පවා සින්නන්ට අයිතිය තිබුනා. රැවුල කපා නොතිබීම, කමීස යට නොකිරීම වගේ හේතුවලටත් කනේ පාර හම්බවුනා. කෙල්ලෝ නීති කඩ කලාම කොල්ලෝ උන්ව වට කරගෙන කුනුහරුප ඉවර කලා. ජ්‍යෙශ්ටයෙකුට අයියා නොකියන එක මිනී මැරුමක් වෙන්න පුලුවන් ප්‍රශ්නයක් වෙනකොට අයියලා අක්කලාගේ අනට ප්‍රශ්න කිරීමකින් තොරව හිස නමන්න මල්ලිලා නංගිලා බැඳිලා හිටියා. කැම්පස් ආදර සම්බන්ධතාවල විපරීත ලක්ශන ගැන වෙනම පොතක් ලියන්න දේවල් තිබුනා. හත්ඉලව්වේ මේ මාක්ස් දෙයියන්ගේ අඩවිය.. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ සමාජවාදී ස්වර්ග රාජ්ජය.... ඒ පුන්‍ය භූමිය තලේබාන් කඳවුරක් බව පිලිගන්න සිදුවීමේ දරුනු පරස්පරය මගේ මිත්‍රයාට දරාගන්න අමාරු වුනා.   (100 – 101 පිටු)

නැතිවුන දේවල් ගැන දුක් නොවී ඉන්න තිබ්බා ඒකෙන් රටටවත් වැඩක් උනා නම්. පක්ශෙ දැන් සේරම කෙලවගෙන ඉවරයි. අධ්‍යාපන ප්‍රශ්න ගැන කරපු අරගලවලින් යම් යම් ජයග්‍රහන ටිකක් හම්බවුන එක විතරයි එකම සතුටට තියෙන්නේ. ඒත් අපි සීයක් කලා නම් ප්‍රතිඵලේ එකටත් වඩා අඩු ගානයි. ඒකට හේතු තිබුනා. පක්ශෙට කවදාවත් ඒවා වෙනස් කරන්න ඕන උනේ නෑ. අඩු ගානේ විශ්වවිද්‍යාලවල තියෙන තිරිසන් උපසංස්කෘතියවත් වෙනස් කරන්න අපට පුලුවන් වුනාද? මේ රටේ අද්‍යාපනේ ඇත්ත ප්‍රශ්න ගැන කිසිම විදිහක වැදගත් මතයක්වත් රටට ඉදිරිපත් කරන්න අපට පුලුවන් උනාද? විශ්ව විද්‍යාල දේශපාලනෙන් රටට වැඩත් තියෙන එක විචාරශීලී මිනිහෙක් හදන්න අපට පිලුවන් උනාද?හැබැයි කී දෙනෙක් උපාධි අතහැරියද? අද ඒ හුඟ දෙනෙක් යන එන මං නැතුව අනාථ වෙලා. හරක් වගේ උද්ඝෝශනවලට කොල්ලන්ව දක්කන නිවට උප සංස්කෘතිය නඩත්තු කරන එක විතරයි මෙච්චර කැපකිරීම් කරලා... උපාධි අතහැරලා... මැරිච්ච සහෝදර සහෝදරියන්ව තුට්ටු දෙකට විකුනලා කරපු එකම දේ.....

(259 පිටුව)

දේශපාලන සමාජ සංසිද්ධි වලදි විතරක් නෙමෙයි තමන්ගේ ආත්මීය ප්‍රශ්න දෙස පවා විවේචනාත්මකව දකින්නට රවිඳු ගන්නා උත්සාහය මේ කෘතියෙහි සජීවී බව දෙගුන තෙගුන කරනවා.

මිනිස්සුන්ගෙ හිත් වැඩ කරන්නෙ මහ පුදුම විදිහට විශ්ව. මොන අවුල් මැද උනත් ශාක්‍යා ඈත් වෙච්ච එක ගැන මට මොකක්දෝ කාලකන්නි සතුටකුත් දැනුනා කිව්වොත් කවුද විස්වාස කරන්නේ...? ඒක එයාගෙන් නිදහස් වෙලා අයාලේ යන්න ලැබෙන එක ගැන ඇතිවුනු සතුටක්... අපි මොන කවි, සාහිත්‍ය, සමාජ අරමුනු ගැන කතා කලත් වෙලාවකට මගේ ජඩ ආත්මාකර්ථකාමීකම් ගැන මටම හිරිහිකයි. ඒ සේරම එක අතකින් බැලුවම මමංකාරයේ කොටස් විතරද කියලත් මට හිතෙන වාර අනන්තයි. (265 පිටුව)

සේරම පෙනුම මත රඳා පවතිනවානම් මිනිසුන්ගේ යහගුනයන්ගෙන් ඇති වැඩේ මොකක්ද? අනිත් අතින් පෙනුම සහ ගුනාංග අතර සම්බන්ධයක් තියෙනවා නේද? ශාක්‍යාට මාලතීට තිබුනේ එයාලගේ හොඳ ගති ලක්ශනවලටම ගැලපෙන පෙනුමක් උනාට දැහැමිට තිබුනේ එයාගේ සුහද හිත මිතුරුකම්, ආල නුරා කතාවලට කොහෙත්ම අදාල නැති පෙනුමක්. මිතුරියක් විදියට එයාව ඇසුරු කරන්න පෙනුම කිසි ප්‍රශ්නයක් නොවුනට කාලයක් එයා ගැන ඇතිවෙලා තිබුනු ප්‍රබෝධමත් හැඟීම් ඒ පෙනුම නිසා හෝස් ගාලා නිවිල ගියා. (227 පිටුව)

රවිඳු තමාව විවේචනය කර ගැනීම වගේම විවිධ පුද්ගලයන් හරහා කෙරෙන සංවාද, තර්ක කරගැනීම් හරහාත් අපි අපිම සිරගතව සිටින හා මෙතෙක් අර්ථකතනය කරගත නොහැකි අවුල් වියවුල් ජාලයක් අපටම ප්‍රත්‍යක්ශ කරගන්නට උදව් ලබා දෙනවා.

ඉමක් කොනක් නැති මේ මහ විසාල ලෝකේ තියා මට මගේ පොත් රාක්කෙවත් පරමාදර්ශී විදිහට පවත්වාගන්න පුලුවන්ද? මගේ ජීවිතේ ඇතුලේම මට පාලනය කරගන්න බැරි පරස්පරතා විශමතා කොච්චර තියෙනවද? එහෙම එකේ කොහොමද විවිධ විශම කෝටි ගානක් ඉන්න මෙච්චර සංකීර්න ලෝකෙකට ගැලපෙන පරමාදර්ශී සමාජ ආකෘතියක් හදන්නෙ? එක පැත්තක ප්‍රශ්නෙකට දෙන විසඳුම තව පැත්තක වෙන ප්‍රශ්නෙකට හේතුවක්. හැම විසඳුමකටම ඊට අදාල දුබලතා තියෙනවා. ඒ නිසා අපට කවදාවත් උත්තරීතර පරමාදර්ශී සමාජයක් හදන්න බෑ. මිනිස්සු විතරක් නෙමෙයි ස්වභාදහමත් හැදිලා තියෙන්නේ නපුරට ආකරයක් වෙන විදිහට. ලෝකෙ හැමදාම නරක තමයි ජයගන්නේ. (207 පිටුව)

 මේ විදියට විවිධ සංවාද ප්‍රති සංවාද තර්ක විතර්ක ඔස්සේ සමාජ දේශපාලන ක්‍රමයත්, ප්‍රේමනීය ඉසව්වල සැබෑ ස්වරූපයන්හි වියවුල් භාවයත් ප්‍රශ්න කරමින්ම මේ කෘතිය අපූරු චාරිකාවක් යනවා. මේ සංවාද, ප්‍රශ්න කිරීම් හා කතිකා සියල්ලගෙන්ම නිර්වචනය කල නොහැකි සමාජ යථාර්ථයක සිතුවමක් අපේ සිතේ ඇඳෙන්න ගන්නවා. ඒක සමස්ථාර්ථය හරහා අපට ඇතිවන කැලඹුමක රාවයක් විතරයි.

කෘතිය පුරා ඇත්ත සහ කාල්පනික ලෝකය මතුපිට තලයේම කවලම් වීම දුබලතාවක් කියල මුලින් හිතුනත් අවසානය වෙද්දී ඒකත් එක්තරා විලාසයක් නේද කියලා හිතෙනවා. විමල්, නලීන්ද සිල්වා, ජවිපෙ, දිවයින පත්තර වැනි ඇත්ත ලංකාවේ නාම ගෑවෙද්දීම අප කෙදිනකවත් අසා නොමැති පත්තරවල නම්, දේශපාලඥයන්, ඇමතිවරුන්, පොත්පත් වැනි දේත් ඒ අස්සේම තියෙනවා. එය සත්‍යයත්, ව්‍යාජයත් මතුපිට තලයේම කවලමක් බව මට හිතෙන්නේම ඒකයි.

නවකතාව ආරම්භයේ ඇති අනාගත කාලයේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයක නිමිත්ත මේ නවකතාවට ඇතිකරන අභිප්‍රේරනය වැදගත් එකක් නොවන බවයි මට නම් හිතෙන්නේ. ඒක කතුවරයාගේ හිතේ තියෙන සිහිනමය බලාපොරොත්තුවක් බලහත්කාරයෙන් මේ කෘතිය මතට සමපාත කිරීමක් කියලයි මට දැනුනේ. කෘතිය අවසානයෙත් ඒකම අවධාරනය කිරීමත්, රවිඳු වීරයෙක් ලෙස වරනගා තිබීමත් අතිශයෝත්කි සහගත ව්‍යාජ බවක් ගෙන දෙනවා. ඒ කෙසේ වෙතත් සමස්ත කෘතිය පුරා දිවවෙන ලංකාවේ තාරුන්‍යයට ගැලවීමට නොහැකි සමාජ දේශපාලන සංස්කෘතික තත්වයක එක්කරා නර්ව්‍යාජ ඇත්තක් මේ කෘතියෙන් විවේචනාත්මකව හෙලි කරමින් කරන නිර්මානාත්මක ගමන් විලාසය අපූරු බව පිලිගන්නට නම් මට සිදුවෙනවා. 

සුනෙත් කාන්තගේ ශෝකාන්තය හා සුදර්ශනගේ සුඛාරම්භය

කෙටියෙන්ම මේ කෙටිකතා පොත මාව පිස්සු වැට්ටුවා. ඒ ලියවිල්ල මාව පුදුමයට පත් කලා. කෙටිකතාකාරයෙක්ගෙ පලවෙනි කෙටිකතා පොත මේ තරම් විශිශ්ට එකක් වීම ඉතා කලාතුරකින් සිදුවන දෙයක්. කෙටිකතා පොතක සියලුම කෙටිකතා විශිශ්ට වෙන්නෙ ඊටත් වඩා කලාතුරකින්. සුනෙත්කාන්තගේ ශෝකාන්තය මේ ද්වි- විශිශ්ටතාවයම රැගත් කෘතියක්.  

හැම කෙටිකතාවක්ම භාශාවේ නැවුම් බව හා සජීවී බවත් එක්ක ඒකටම අනන්‍ය වූ විලාසයක් අත්පත්කරගෙන ඇති බවක් පැහැදිලියි. හැම ඡේදෙකටම වගේම හැම වචනයක් ගානෙම ඒ නැවුම් බව තවරන්න තරම් කතුවරයා සූක්ශමයි. මේ කතා සෙට් එකේ මං කැමතිම වුනේ නීඩ් ෆෝ ස්පීඩ් ගේම ගහන සමියගෙ ගේමට.කතාව ආරම්භයේ ඉඳන්ම ඒ භාශාව සැහැල්ලු සෙල්ලක්කාර විදියකට ගලපන්නත්, ඒ වගේම සෑම සියුම් සිද්ධියක් අස්සෙන්ම රිංගමින් සජීවී විලාසය ගේන්නත් ඒ ඇතුලෙ තියෙන සමාජ දේශපාලන සංකීර්නතා ඒ අස්සේ නියම අනුපානෙට ගලපන්නත් රචකයා සමත්වෙලා තියෙනවා. වෙලාවකට මට හිතෙනවා කතාවකට තක්කෙටම ගැලපෙන රිද්මය ආවට පස්සෙ මේ තරම් අපූර්ව අවසානයක් කරා හොඳ ජවයකින් වගේම සහජ ඉවකින්, ඒ ඇතුලෙ කරනම් ගහමින් යන්න පුලුවන් වීමම සන්තෝසයක් ඇති කරනවා ඇති කියලා. ඒ කොහොම වෙතත් මේ තනි කෙටිකතාව ඇතුලට කියල නිම කරන්න බැරි තරම් පිරිපූර්න වූ චමත්කාරයක් ඇති කරවන්න ඒක තුල තියෙන කුතුහලය, හාස්‍ය, අවංකකම වගේම සිහිනමය ස්වභාවයත් බලපාන්න ඇති. මේ ඒ කෙටිකතාවෙ තැනින් තැන තියෙන මං ආසම කරන තැන් කිහිපයක්. 

තාම හාත්පස පරිසරය ඒ දවස්සොල විදිහට එහෙම්මම. කිසිම දෙයක් කිසිම වෙනසක් වෙලා නෑ. ඒ කඳු. ඒ පල්ලං. ඒ බිල්ඩිං. ඒ තාර බකල් පාරවල්. කළු ගැහිච්චි ඇකිලිච්චි මූණු. කෙට්ටු සරීර. ඇද පැද ලතාවට කතා. ඇද ඇද ඇවිදිලි.(10 පිටුව)

මට එයා ගැන කවදාකවත් නැතුව හදවතේ කම්පා රේඛාවක් සිරීරිං ගාල ඇඳිල මැකුණා. මං ෆෝන්නෙක කට් කරනකොටම මොණරාගල-බදුල්ලක් බඩගගා ආවා. මං ගොඩ උනා.(20 පිටුව)

මං මොකවත්ම දන්නැති අභාෂිතයෙක් උනා.(21 පිටුව)

ඒ පාර පබා හේබා ගියා.(22 පිටුව)

නීඩ් ෆෝ ස්පීඩ් ගේමේ, ගේමට රේස් දිව්වට සමියා ෆුට් සයිකලයක්වත් පැදල නෑ. බස්සෙකක, වෑන්නෙක ඇර වෙන වාහනේක ඉඳගෙනවත් නැතුව ඇති. හැබැයි මිනිහ ගේමේ. ගේමට කාර් එලවන විදිය නම් පට්ට...(24 පිටුව)

මේ පබසරා කියන පිස්සි - ඔල්මාදෙ හැදිච්ච පිස්සු බැල්දි මොනවද කියවන්නෙ කියල හිතාගන්න බැරුව මට ඉස විකාරෙ හැදුණා. (28 පිටුව)

වයසක ලොක්කෙක් සුම්බරයක් බැන්ද වගේ මීදුම බාපු දෙමෝදර කඳුකාර ඉස්ටේසම පහු කරනකොටත් සෙනුරියි මමයි පබසරයි ඔෆිස්සෙකයි මායාවක් වගේ නීඞ් ෆෝ ස්පීඞ් ගේමේ වගේ අධි වේගෙන් කැරකුණා මගෙ ඔළුව ඇතුලේ මාරක ළිඳේ. හපුතලේ හරියට යනකොට ආපහු මගෙ හීත හීල් වෙන්න ගත්තා. ඉදල්ගස්හින්නෙදි හිතයි ගතයි දෙකම හීත උනා. (29 පිටුව)

මේ කෙටිකතා වල අර්ථ, අන්තර්ගත එකින් එක අරගෙන විග්‍රහකරනවටත් වඩා වැදගත් හා රසවත් වෙන්නෙ ඒව එකින් එක වදනින් වදන කියවමින්, හිනාවෙමින්, පුදුම වෙමින් ගතකරන චාරිකාව කියලයි මම හිතන්නෙ.

මේ හැම කෙටිකතාවකටම ඒ ඒ පරිසරයට අනන්‍ය වූ ජීවන සොබාවයක් කැටි කරන්න රචකයා සමත් වෙලා තියෙනවා. එක කතාවක් අනිකට නොදෙවනි ලෙස ඒ ආත්මය ඇතුලෙ ජීවමාන වෙනවා. හැම චරිතක්ම භාශාව හා දෙබස් ඔස්සේත්, එතැනින් එහාට ඔහුගේ/ඇයගේ ක්‍රියාකලාපයන් ඇසුරිනුත් සිනමාවකටත් වඩා සජීවී වෙන්න ගන්නවා.

මේ බොහොමයක් කෙටිකතා විකාශනය වෙන දෘශ්ටිකෝනයක් ඉතාම වැදගත් මෙහෙයක් ඉටු කරනවා. ඇතැම් කෙටිකතා උත්තම පුරුශයකින් ආරම්භ වුනත් කතාව මැද්දෙදි උත්තම පුරුශ මම විතැන් වෙලා සාර්වවේදී විලාසයකට පත්වෙනවා. තවත් කෙටිකතාවක ප්‍රධන චරිත කිහිපයක් වටේට ගමන් කරන කතන්දරකාර ස්වභාවයකට පැමිනෙනවා. මේ  හැම එකකින්ම මතුවෙන්නෙ රචකයා අපූරු කතා කියන්නෙක් ගෝ ගොතන්නෙක් කියන එකයි. බොහෝ කතාවල වියලි කලාපීය හෝ ඈත ගම්මානවල ඇති ඒවාටම අනන්‍ය බස් වහරවල්, සිදුවීම් හා ස්වභාවයන් කැටි ගැහිලා සජීවි භාවය තීව්‍ර කරනවා. නැවුම් භාවය දෙගුන තෙගුන කරනවා. ඒ නිසාම මේ කෙටිකතා පොත විශිශ්ට වෙන්නෙ එකම එක හේතුවක් නිසා නෙමෙයි මේ හැම ගුනාකාරයක්ම කවලම් කරගත් තමාටම අනන්‍ය කතා විලාසයක් අත්පත්කරගත්ත නිසා කියල මට හිතෙනවා. ඒක හරියට මේ කතා ගොන්නෙම තියෙන නාසිගුරිනි, දඩමස් එක්ක වයින් බොන මනුස්සය ගලපන ඒ හිතාගන්නවත් බැරි වෙනස් රසයන් ගා ගැලපීම් වගේ වෙනස්ම ප්‍රනීත රසයක් ඇතිකරවන්නක් වගේ එකක්.

තේමාත්මකව ගත්තම කතා සියල්ලෙම මහා ලොකු දේශපාලන සමාජ විචාරවාදවලින් දූශිත වෙලා නෑ. ව්‍යාජ මතුපිට දේශපාලනය වෙනුවට කතාවටම ඓන්ද්‍රීය සම්බන්ධයක් ඇති සමාජ සංකීර්නතා ස්පර්ශ කරමින්ම ඒක හැඩ වැඩට ඔපමට්ටම් වෙනවා. බලහත්කාර සමාජ පනිවිඩයක්වත්, සිල්ලර දේශපාලන අරුතක්වත් නැතුව තත්කාලීන සමාජ දේශපාලන විලසයේ පැතිකඩක් හැම කතාවකම තැවරි තැවරී කතා රසයටම මුසු වෙවී ගලා බසිනවා.ඒ ඒ සමාජ සංස්කෘතික පරිසරවල මිනිසුන්ගෙ සිතුම් පැතුම් වගේම සිහින එක්ක රචකයාට හරි හරියට ගනුදෙනු කරන්න පුලුවන් විදියේ සමාජ විඥ්ඥානයක් ඇති බවත් මෙතනදී තහවුරු වෙනවා.

බන්ධනාගාර ඇතුලතක පවතින සමාජ ස්වරූපය ගෙනහැරපාද්දි රූපකාත්මක යථාර්ථයක් මතුකරන්න උත්සහ ගන්නවද කියලත් වෙලාවකට හිතුනා. බන්ධනාගාරයක් ඇතුලත මිනිසුන්ගේ සිතුම් පැතුම්, චරිතස්වභාවයන් වගේම නීතියේ අත් අඩංගුවට පත්වෙලා ඉන්න පිරිසකගේ අවනීතික වැඩපිලිවෙලක පවතින විකාරරූපී හැලහැප්පීම් මතුකිරීමේදීත් මං පුදුමයට පත් වුනා. එක චරිතයක් කේන්ද්‍රීය වුනත් අවශේශ හැම චරිතයකම ස්වභාවය පුංචි කෙටිකතාවත් ඇතුලෙ අපූරුවට සිත්තම් කරනව කියන එකම වෙනම වැඩක්.

මේ හැම කෙටිකතාවක් ගැනම ලියමින්, කියමින් ඉන්නවට වඩා නැවත නැවතත් ඒ කතා කියවමින් විඳිමින් ඒ අස්සෙ නන්නත්තාර වෙන එකම රසය අවුලුවනවා. මං කියවපු හොඳම කෙටිකතා පොත විදියට මේක මගේ පොත් ගොන්න අතරේ නැවත නැවත කිවයන්න උවමනා කරන කවි-කෙටිකතා- සිඟිති විචාර පොත් සෙට් එක අතරේ තැනක තියන්න මට හිතෙනවා. මේ තරම්ම නැවුම් භාශා සෙල්ලමක්, චරිත සිදුවීම් එක්ක විග්‍රහාත්මක ලියවිල්ලක් දැකල නැති තරමට පලමු කියවීමෙන්ම මාව හොල්මන් උනා. ඒ ප්‍රහර්ශයේ කම්පන තරංග තවමත් හිත ඇතුලේ නින්නාද දෙනවා.

සුනෙත් කාන්තගේ ශෝකාන්තය සුදර්ශනගේ සුඛාරම්භයක් කියල මට හිතෙන්නෙ අන්න ඒ නිසයි.

කැලඹෙන ජීවිතේ පතුලත - බොරදිය පොකුන

මං බොරදිය පොකුන මුලින්ම බැලුවෙ හෝල් එකේ. හරියටම ෆිල්ම් එක හෝල් එකට ආපු දවසෙ. හරියටම 2015 පෙබරවාරි 14. ආදරවන්තයින්ගෙ දවසෙ. තනියම.

එදා ඒක හොඳටම වැදුන උනත් පැය දෙකහමාරක් තිස්සෙ දිවෙන මේ සංකීර්න කතා තේමාව දිහා ටිකක් සංසුන්ව නොබල යමක් ලියන්න මොකක්දෝ බයක් නැත්නම් චකිතයක් හිතේ තිබුන. යූ ටියුබ් එකේ ෆිල්ම් එක තියෙනව කියල දැක්කට පස්සෙ ඒක බැලුවම කලින් තිබ්බ සැක සංකා බය ඔක්කොත අතුරුදහන් වෙලා බොර පෑදිලා දිය පැහැදිලි වෙන්න පටන් ගත්ත.

මට නම් මේක හැම අතින්ම විශේශිත චිත්‍රපටියක්. මේ වගේ කතා තේමාවක් මං වෙන මොනම කලා මාධයෙකින්වත් දැකල අහල තිබුනෙ නෑ මීට කලින්. අනිත් එක මේ තරම් සංකීර්න මිනිස් හැඟුම් වල ඇතුලාන්ත එක්කම ඒවාට හිමි සමාජ හිමිකම ගැන කතිකාවෙදි චිත්‍රපටියෙ නිර්මානකරුව ඉන්නෙ සෑහෙන ඉදිරියෙන් කියල මට හිතෙනවා.   

චිත්‍රපටියෙ ආරම්භයේ ඉඳන්ම ගලායන කතා විලාසයේ එකම සිදුවීමක්වත් අහක දාන්න බැරි තරම් කතාවට ඓන්ද්‍රීයවම සම්බන්ධයි. එසේම සෑම සිදුවීමකම අතිශය සියුම් තැනක් පවා කතාවේ ඉදිරිය සමඟ දක්වන්න සම්බන්ධය චිත්‍රපටය අවසානයේදී ප්‍රේක්ශකයාව මවිත කරවනවා. කම්පනය කරවනවා. නිර්මානකරුවා මේ හැම රූප රාමුවකම චරිත ස්ථානයත කිරීමට විතරක් නෙමෙයි ඒ රූපවල පසුබිමෙහි ඇති රූප,ශබ්ද, ඡායා මෙන්ම චරිත කතාකරන දෙබස්වල ඇති ව්‍යංගාර්ථ ආදිය එක්ක ලොකු ගනුදෙනුවක් කරන්නට වෙහෙසෙන බවක් පේනවා. මේ හැම දශමයක් වෙතම විශාල බරක්/ පලල් අවධානයක් දෙන්න තරම් නිර්මානකරුවා තමන්ගෙ නිර්මානය කෙරෙහි දක්වන ලද අවධානය ගැන නම් පුදුමයි.  

ප්‍රධාන චරිතය වන ගෝතමීත් ඇගේ යෙහලියක වන රූපයෙන් සුන්දර මංගලාත් අතර දිවෙන පරස්පර සම්බන්ධය රූපකාත්මක සම්බන්ධයක්ද කියලත් වෙලාවකට හිතෙන්න ගන්නවා. ගෝතමී ඉන්නෙ අවලස්සනේ අන්තයේ වන අතරේ මංගලා ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ පාර්ශවය වය සුන්දරත්වයේ ඉහා ඉවුරේ කරනම් ගසනවා. මේ ද්වි විරෝධී රූපකායන්ට මැදිව සුවිනීතාට මැදිහත් වෙන්න සිද්ධ වෙනවා.

කලු කැත ස්වභාවය විසින් හිමිවන සමාජ හිමිකම අතරින් ගැටෙමින් හා මැඩෙමින් යන ගෝතමී ඒ නිසාම රලු පරලු වූ ප්‍රචන්ඩකාරී පලිගන්නාසුලු යකඩ ගැහැනියෙක් බවට පත් වෙන අතරේ සුන්දරත්වය නිසාම මංගලා සෙල්ලක්කාරී අහංකාර විනෝදකාමී, අනෙකා නොතකන උද්දච්ච කෙල්ලක් වෙනවා. එකිනෙකාගේ  බාහිර රූපස්වභාවයන්  පුද්ගලාභ්‍යන්තරය සමග අවියෝජනීය  සම්බන්දයක් පවත්වන අතරේ ඉන් ඔබ්බට පවතින සමාජ ජීවිතයට ද බලපෑම් කරන්නට හා එය කලතන්නට හේතුවන බව ද චිත්‍රපට නර්මානකරුවා අපට කියන්නට වෙහෙසෙන්නේ?

බොරදිය පොකුනේ තවත් විශේශත්වයක් වෙන්නෙ ඒක බහුමානීය කියවීමකට ලක් කරන්න පුලුවන් වීමයි. ගෝතමීටත් ඇගේ යෙහෙලියන්ටත් අත්වන ඉරනම මොනතරම් සංකීර්න සමාජ හා ආත්මීය ක්‍රියාවලියක් ද යන්න විමසා බැලීමක් විදියටත් 80/ 90 දශකවල අපේ රටේ සමාජ දේශපාලනයේ කැපීපෙනෙන භූමිකා වූ සොල්දාදුවන් සහ ගාමන්ට සේවිකාවන්, විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්, විදෙස් ශ්‍රමිකයන්, දරුවන් මහ මග දමා යන මව්වරුන්වන් ආදී නොයෙක් ස්ථරවල තරුන පරපුරේ ඛේදනීය ඉරනමක සවරූපය විදහා දැක්වීමක් විදියට ගන්නත් පුලුවන්.

චිත්‍රපටිය අවසන් උනාට පස්සෙ අපට ඉතුරු වෙන්නෙ මොකක්ද? හිස් කමක්ද? දුකක් ද? වෙහෙසක්ද? ජීවිතය පිලිබඳ තේරුම් ගැනීමක් ද? මට නම් ඒක නිශ්චිතව කියාගන්න බැරි බර හැඟුම් කන්දරාවක් විතරයි. චිත්‍රපටිය ගැන කාටහරි කියන්න ඕන උනත් ඒක මොන විදිහෙ කතාවක් ද මොකක්ද සිද්ධ වෙන්නෙ කියල කියාගන්න බැරි, එහෙමත් නැත්නම් කිව්වත් නියම තත්වය වටහල දෙන්න බැරි ජීවිතය පිලිබඳ මහා ලොකු දාර්ශනික කතාවක් බවට පත් වෙලා තියෙනවා. මේ චිත්‍රපටිය චිත්‍රපටිය ජීවිතය තරම්ම බරයි. සංකීර්නයි.

සුමිත් නාලක පෙරේරා.

අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ




වෙනුරගෙ කෙටිකතා පොත ගොඩගේ සම්මාන උලෙලේ හොඳම කෙටිකතා පොත බවට පත් වෙලා. ඒ පොත ගැන මීට මාස ගනනකට කලින් වෙනුරට ලියා යැවු පුද්ගලික අදහසක් පොදු අවකාශයේ පල කිරීමට ඒ නිසාම මට සිතුනා. වෙනුරට සුබ පතමින්ම ඒ සටහන මෙසේ පල කරනවා.

හිතවත් වෙනුර,

ඔබේ කෙටිකතා පොත කියෙව්වා. ඒ ගැන මගේ අදහස් ඔබ වෙත ලියා එවීම මොනවිදියකින් හෝ ප්‍රයෝජනවත් වෙතැයි සිතනවා. මේ උත්සාය ඒ වෙනුවෙනුයි. මේ මගින් ඔබට යම් යහපත් පෙලඹීමක් ලැබෙනවා නම් මා සන්තෝස වෙනවා.

පලමු කොටම මේ තරම් ඉක්මනින් කෙටිකතාපොත තැපෑලෙන් මා වෙත එවීම සම්බන්ධව ස්තූතියි. එය මා පිලිබඳ ඔබ තැබූ විස්වාසය තහවුරු කරන්නක් බව මේ මොහොතේදී මට හැඟෙනවා. කොටින්ම මා සමඟ දැඩි ඇසුරක් නොතිබී වුවත් ඔබ මා කෙරෙහි තැබා ඇති පැහැදීම ගැන අවංක සතුටක් නැත්නේ නැහැ.

අම්මයි තාත්තයි වහල උඩ. ඒක ආකර්ශනීය නමක් බව කියන්න ඕනෑ.  ඔබේ නිර්මාන කියවීමෙන් මට එක දෙයක් අවබෝධ කරගත හැකි උනා. එනම් ඔබට හොඳ ලිවීමේ ක්‍රමයක් පවතින බව. පැහැදිලිවම එය ඔබට අනන්‍ය වූ විලාසිතාවක් වැනියි. ලංකාවේ නිර්මානකරුවන් අතර බහුතරය ලිවීමේ දෙය (අන්තර්ගතය) පිලිබඳ විනා ලිවීමේ විදිය(ආකෘතිය) දෙස විශාල අවධානයක් යොමු නොකරන බවයි මම අදහන්නේ. නමුත් ඒ අතරින් ඔබ විශේශිතයි. ඔබට කතා කීමේ විලාසයක් තියෙනවා. ඒක රසවත්. පාඨකයාව ග්‍රහනය කරගැනීමට තරම් වැදගත් මාවතක් එයින් විවර වෙනවා.

සියුම්ව අධ්‍යනය කලොත් ඔබේ සෑම කෙටිකකාවකම වගේ ආකෘතියේ පොදු ලක්ශන කිහිපයක් දැකගත හැකියි. නිර්මානකරුවෙක් විදියට මමත් යමක් කියන විදිය ගැන උවමනාවටත් වඩා සිතන නිසාද මන්දා මගේ අවධානය ඒ පෙදෙසට යොමුවීම වැඩියි වගේ. එකක් තමයි ඔබේ කෙටිකතා බොහමෙයක් ආරම්භ වන්නේ අසම්බන්දිත දෙබසකින් හෝ සිදුවීමකින්. ඒක ඉතා කෙටි විස්තර කැටියක් වගේ. ඉන් අනතුරුව ඔබ කතාව මැද්දට පනිනවා. ඇතැම් විට ඒ ඒ පාර්ශව ඔස්සේ කතාව ගලාගෙන යන්නට ඉඩ සලස්සනවා. විවිධ කෝනයන්ගෙන් එක නාබියක් වෙත කතාව දිශානතිගත කරනවා.

සමහර විට ඔබ නිරතවන රැකියාවේ අත්දැකීම් ඔබේ නිර්මාන දිවිය හැඩ ගස්සනවා ඇති. නමුත් මම ඒ ගැන වඩ වඩා කල්පනා කරන්නේ නැහැ. ඔබේ කතාවල අන්තර්ගතයන් කොහෙන් ආවත් මට කමක් නැහැ. මේ කෘතිය තුල මා වඩාත් ඇලුම් කරන කතා දෙක තුනක් තිබෙනවා. පලමුකොටම ගවුම. මම ඒ කතාවේ ගලායාමට අවංකවම කැමතියි. කතාව කියාගෙන යද්දී මම බයත් උනා මේකට බලහත්කාරී සමාජ විවේචනයක් ගෙනවිත් චොර වෙයිද කියලා. නමුත් එහෙම නැහැ. මේ කතාවේ ඒ ඒ චරිත ක්‍රියාකරන ආකාරය මනස්තාන්තයි. සහ ඔවුන්ගේ දෙබස්වලින් හෝ සිතැඟි මගින් ඔවුන්ගේ සංකීර්නතා හා සමාජ විශමතා අපූරුවට හෙලි වෙනවා. මට මුලින්ම හිතුනේ මේකෙ සර් විසින් අර ලමයට අතවරයක් කරල කතාව ඉවර වෙයි කියල. එහෙම උනා නම් මේක තවත් එක් කතාවක් විදියට විතරක්  මට දැනෙයි. අර කටු කම්බි වගේ දේවල් සංකේත විදියට භාර ගත්තොත් ඇතැම්විට සමහර පාඨකයෙකුට එහෙම හිතෙන්නත් බැරි නැහැ. නමුත් මම වඩාත් ඇලුම් කරන තැන එතැනයි. කටුකම්බි නිකම්ම කටු කම්බි වෙන්න බැරිද? ගවුම ඉරීයාම ඇත්තටම ගවුම ඉරීයාමක් වෙන්න බැරි නැහැ නේද? එතකොට ගවුම ඉරී යාමෙන් වෙනත් කෙනෙකු තේරුම් ගන්නේ වෙනස් දෙයක්. අපේ කලා කේශ්ත්‍රය තුලත් ගවුම ඉරී යාම සලකන්නේ අතවරයක් උනා, දූශනය උනා වගේ පොදු උපමාවන් සඳහා පමනයි.( එය හරියට කාන්තාවක් වමනෙ දැම්මම ගැබ් ගැනීම සංකේතවක් කිරීම වගේ නැත්නම් ටයර් සෑයක් ගිනිගන්නව කියන්නේ 89 භීශනය සංකේතවත් කිරීමක් වගේ පොදු සම්මත සංකේතයක් ලෙස නාමකරනය වෙලා)මෙතනදී ගවුම ඇත්තටම ඉරී යාමෙන් නැවතෙනලෙස මට හැඟීයාම රසවත් යයි මම කිව්වෙ ඒකයි. එතනදී නිර්මාකරුවා විදියට ඔබේ අරමුන මොකක් වුවත් මට එය අදාල නැහැ. මොකද මම එය කියවද්දී ඒ කියවීම මගේ මිස ඔබේ නොවෙයි.

සහ ඒ කතාවේදී ඔබ ඒ ඒ චරිත ජීවත් කරවන විදිය විශිශ්ටයි. ඒ හැම චරිතයකටම ආත්මයක් තියෙනවා. ඔවුන්ගේ සිතුම් පැතුම් දෙබස් හා සිතැඟි තුලින් වඩා සජීවී කෙරෙනවා. ඇත්තෙන්ම මට ඒ ඒ චරිත අභ්‍යන්තරයේ ඇති සංකීර්න මනෝභාවයන් පිලිබඳ හැඟෙන්න ගත්තා. සර් මෝටර්බයිසිකලයෙන් ගෑනු ලමයව අරගෙන යන හැටි, බෙහෙත් අරගෙන දෙන දේවල් ආදිය. ඒ කතාවට මම ඇත්තටම ආදරය කරන්නේ එහි අවංක ජීවාත්මයක් ඇතැයි මට හැඟෙන නිසායි.

දෙවැන්න ධනවාදය. මේ මාතෘකාව දකිද්දී කතාව කියවන්න අපුල වගේ හිතුනත් ඇත්තෙන්ම කතාව රසවත්. මේකත් අර ගවුම වගේම නිශ්චිත දිශානතියක් වෙත හෝ වටකුරු අවසානෙක් කරා අපව රැගෙන යන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඒ ඒ චරිතයන් ඔවුන්ගේ හීන, අපේක්ශා හා ක්‍රියාවන් ඔස්සේ විසුරුවන්න ඔබ දක්ශ වෙලා. මම නිරන්තරයෙන් කැමති එවැනි ක්ශතියක් සහිත අවසානයකට. අපේම කුඩා ජීවන සිදුවීම්වල සියුම් පෙදෙසක් අපූර්ව විදියට ගවේශනයක් වගේ ඒක.

මාධවී ගිරවියගේ කතාවත් ඒ තරම්ම රසවත්. ඇත්තෙන්ම ඒ තුල ඔබේ භාශා ශෛලිය වගේම පරිකල්පන ඥානයත් හොඳින් කැපී පෙනෙනවා. එය කියවද්දී මගේ සිවිවිලි සානුකම්පිත හැඟීම් වලින් ඇලලී ගියා. කොටින්ම ඒ ඒ ගිරවුන්ගේ ස්වභාවයන් ඔබ කෙටිම කෙටි කතාවක් තුලට මුසුකරන ආකාරය ගැන මට පුදුමයි.

සෙසු කතා ඒ තරම්ම මාව කැලඹුවේ නැහැ. විශෙශයෙන් මේ පොතේ පලමු කතාවට මම ඒ තරම් කැමති නැහැ. කොටින්ම ඇමතිවරු සම්බන්ධකරගත් ඍජු දේශපාලනික චරිත විචේචනය කරන කතන්දර වලට මම ස්වභාවයෙන්ම කැමති නැති නිසා වෙන්න ඇති. එසේම ජනමාධ්‍ය විවේචනය හෝ වෙනයම් සමාජ සංස්ථා විවේචනාත්මකව දක්වන සමහර කතා මට දැනුනේ නැති තරම්. මට හිතෙනවා ඒවා ගලායන විලාසිතා නව්‍ය වුවත් ඒවායෙගි සාරය තවදුරටත් මාව කුල්මත් කරන්නේ නැති බව. ගැන්සියේ කොල්ලෙක්, අන්දරේ එනකල්, කෝච්චිය කලුවර තරුව වගේ කතා විශාල වශයෙන් මාව තිගැස්සුවේ නැහැ.

ඉතින් ඔබේ කතා එකින් එක සියුම්ව ගෙන විවේචනය කිරීම කොහෙත්ම සාධාරන නැහැ. සහ මම දන්නවා නිර්මානකරුවෙක් සිය නිර්මාන බිහි කරන්නේ කොතරම් වැර වෑයමෙන්ද යන වග. එනිසා ඔබේ නිර්මාන දෙස බලන තවත් එක් කොනයක් පමනක් බව සිතන්න.

වෙනුර, සත්තකින්ම මම කැමති මිනිසුන්ගේ අපූර්ව ගති පැවතුම් වදනින් විස්තරකල නොහැකි ඔවුන්ගේ අරුම සහගත ජීවන විලාසයන් ගෙනහැරපාන කතාවලටයි. එසේම අන්තර්ගතානුවාදී සාහිත්‍යයකටද මම මූලිකවම කැමැත්ත දක්වනවා අඩුයි. පැහැදිලිවම අප නිර්මානකරුවන් විදියට අපේ නිර්මානය ඉදිරිපත් කිරීමේ ස්වභාවය ගැන සවිඥානික වෙන්න ඕනෑ. නැතිනම් පුවත්පත්වල සත්‍යකතා පිටු පවා නිර්මාන බවට පත්වෙන්න ඕනෑ. අපේ නිර්මාන එතැනින් වෙනස් වන්නේ අප කලාත්මකව ඒව් පවසන්න දරන වෙහෙස නිසා නේද?

මෙතැනදී ඔබේ කතාවල බොහොමයක් සිදුවීම් සහ දෙබස්වල විදියට මම තදින්ම කැමතියි. ඒවා ඕනෑවටත් වඩා සජීවීයි. ඇත්තෙන්ම ඔබේ කතා බොහොමයක් ගලා යන්නේ දෙබස් ඇසුරින්. එය මගේ නිර්මාන විදියෙන් වෙනස් වන සහ මම ඉතාමත් මවිත වන ඔබේ ශූරත්වය පෙන්නන පැතිකඩක්.

ඉතින් තව දේවල් බෙදාහදා ගනිමු. මම උත්සහ ගත්තේ අවංකවම මට දැනෙන ඔබ වෙනුවෙන් සටහන් කරන්න. එය රලු විවේචනයක් වූවානම් සමාවෙන්න.  මූලිකවම ඔබ ඔබට අනන්‍ය වූ මාවතක ගමන් කිරීමයි වැදගත්. ඒ ගමනේදී ඔබ අඩුලුහුඩුකම් මගහැර වඩාත් සරුසාර ඉසව්වක් වෙත ගමන් කරනවානම් එය ඔබටම වටිනවා. සහ මේ අදහස් බෙදාගැනීම ඔබට වගේම කාලාන්තරයකින් අහම්බෙන් වගේ සාහිත්‍ය මිතුරෙකු මුනගැසීම නිසාත් එනිසාම කලාව සම්බන්ධ අදහස් බෙදා හදාගැනීමට දොරටුවක් විවරවීම අතින් මටත් වටිනවා.

සුමිත්

සීමා නැති සීමාවක් - බැඳීම් නැති බැඳීමක්

ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් (සෙක්ස් නැති සෙක්ස් පොතක්)

ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් කියෙව්වා. ඒකට හේතු උනේ පොතේ නමට සෙක්ස් කියන වචනෙ ගෑවිලා තියෙන එකටත් වඩා කල්ට් වගේ බ්ලොග් එකකින් කියවල තිබුනු අලුත්ම අදහස් පද්ධතියට ගරු කිරීම, ආස කිරීම හෝ වහ වැටීමේ දිගුවක් විදියට කියලයි මං විස්වාස කරන්නෙ.‍

සෙක්ස් පොතක් කියල කසු කුසු ඇසුනත් මේකෙ මට දැනෙන තරම් සෙක්ස් හැඟීම් පිරවිලා තිබුනෙ නෑ. ලිංගික ක්‍රියාකාරකම් සහිත සිද්ධි ඕනෑ තරම් තිබුනත් ඒ බොහොමයක් ඒව අපිට හැඟූම් දනවන ආකාරයෙන් ඉදිරිපත් කෙරිල නෑ හෝ කරල නෑ. නිකං ඔහේ ලිංගික කාර්යයට අවතීර්න වෙලා අවසන් වෙන සිද්ධි තමයි බහුලවම තියෙනව කියල පේන්නෙ.(මං මැතකදි කියවපු සුලි මැද පිපි තඹර නවකතාවේ මීට වඩා ලිංගික හැඟුම් දනවන සිද්ධි සෑහෙන තරම් තිබුනා)ඇතැම් විට මේ ගැන කතුවරය ඕනවටත් වඩා සවිඥානික ඇති.

කොහොම උනත් ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් කියන්නෙ අහක දාන්න බැරි තරමේ අනන්‍යතා හිමි වුනු වෙනස්ම ආකාරයෙන් පොතක්. ප්‍රධාන චරිත දෙකම මුල ඉඳලම ක්‍රියා කරන්නෙ සාමාන්‍ය පාඨක ලෝකයට හිතාගන්නවත් බැරි තරම් සැහැල්ලු විශ්වයක කිව්වොත් ඒක හරි. හැබැයි ඒක තියෙන්නෙ වෙන කොහේවත් නෙමෙයි- මේ පොලොවේ. අපි ඉදිනෙදා ජීවත්වෙන ලංකාවෙ. අපේ වටපිටාවෙ. එත් ඒ නිදහසේ තරම අනන්තයටත් එහාට විහිදෙන දහමක් වගේ.  සමහර විට මේ චරිත දෙකෙන් ඇති කරන අලුත් වෙනස ලංකාවෙ මෙතෙක් පවුල් ආකෘතිය ඇතුලෙ ගුලිගැහිල  හෙම්බත් වෙලා - ඒක බදාගෙන ඉන්න ගැහැනු පිරිමින්ට සනීප හුස්ම පොදක් අරං එන එකක් වෙන්නත් පුලුවන් කියලයි මම විස්වාස කරන්නෙ.  ඒත් මෙතන තියෙන්නෙ එක්තරා විදියක සමාජ- සංස්කෘතික විවේචනයකුත් නෙමෙයි. කතුවරයගෙ විශේශත්වය මතුවෙන පලවෙනි තැන එතනයි. ඔහු පවුල් ජීවිතයවත්, විවාහ සංස්කෘතියවත් කිසියම්ම සමාජ සම්මතයක්වත් විවේචනය කරන බවක් කොහොත්ම පේන්නෙ නෑ. ඒ හැම එකක් ඇතුලෙම ඒ හැම ආකෘතියක් ඇතුලෙම අනන්තය දක්වා විහිදෙන නිදහසක් හදාගන්න මාර්ගයක් ඔහු නිරුත්සාහිකව යෝජනා කරනවා. ඒක තියෙන්නෙ අල්ලන්න බැරි තරම් අන්තයක නෙමෙයි. අපේ අත ලඟමයි. ඒ නිදහස වහගෙන උහුලන්න බැරි තරම් බරක් කරගහගෙන ඉන්නෙ වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි. අපි අපිමයි.  අපිටම මගග හැරුනු ඇත්තක් අපේ ඇස්පනාපිට දිග ඇරෙන්න ගන්නවා.

රූ, කේ එක්ක විවාහ වෙලා හිටියත් ඇයට තවත් සම්බන්ධයක් තියෙනවා. ඒක අනියම් ගනුදෙනුවක් බවට පත්වෙන්න කොහෙත්ම ඉඩ විවර වෙන්නෙ නෑ. රූ තමන්ගෙ අනෙක් සම්බන්ධය ගැන නිරන්තරයෙන් කතා බහ කරන්නෙ තමන්ගෙ ස්වාමිපුරුශයා එක්ක. කේ එක්ක. කේ ඒක සුහදව බාර ගන්න බවක් පේනවා. ඒකත් කෘතීම හෝ ව්‍යාජ සාටෝපකාරී ප්‍රබන්ධමය නිමවුමක් නෙමෙයි. ඉරිසියාව, බය, නොඉවසිල්ල වගේ පෘතජන හැඟීම් අස්සෙ කරනම් ගසමින්ම ඒ දේවල් බාර ගන්න ඔහු/ඔවුන් සූදානම්. දේවල් බෙදා ගන්න හුවමාරු කරගන්න වගේම අනෙකාගෙ උවමනාවන් වෙනුවෙන් අසීමාන්තික නිදහසක් ප්‍රදානය කිරීම සැබෑ පවුලක උවමනාව බව මේ හැම ශෘංගාරාත්මක සිදුවීමක් අස්සෙම අසට පසක් වෙන සත්‍යක් බවට පත් වෙන්නෙ ඉබේටම වගේ.

කේ තමන්ගෙ රැකියා ස්ථානනට ආපු අලුත් කෙල්ලෙක් වෙත ආදරෙන් බැඳෙනවා. ඒ ගැන ඔහුගෙ බිරිඳ එක්ක කතා කරනවා. කේ උමතු ආදරෙන් පිස්සු වැටිල දුවන්නෙ සමාජ විඥ්ඥානයෙන් පොහොසත් පශ්චාත් නූතනවාදී කෙල්ලෙක් පස්සෙන් නොවන එක වීමම මේ සිදුවීම් ජාලයට වගේම කතාවට එක් කරන සජීවී බව දෙගුන තෙගුන කරනවා. වෙනස් දර්ශනයක් අඩංගු කරවනවා.

කතාවෙ කූටප්‍රාප්තිය උපරිමයට අරගෙන එන්නෙ බෑන්ඩි(රූගෙ විවාහක නොවන පිරිමියා) එයාගෙ බිරිඳ සහ රූ එක්ක එකම ඇඳක ලිංගික ක්‍රියාවලියේ යෙදීමත්, ඒකෙම අනික් පැත්ත වන කේ, බෑන්ඩි සහ රූ අතර වන ලිංගිකමය ගනුදෙනුවත් සිදුවුනාට පස්සෙයි. කතුවරයා යෝජනාකරන පවුල් ජීවිතේ නිදහස්භාවයේ උපරිම සුරතාන්තය තියෙන්නෙ එතනයි. තමන්ගෙ බිරිඳ හෝ ස්වාමියා වෙනත් පෙමක හෝ ලිංගික ආශ්වාදයක පැටලුනාම විතරක් නෙමෙයි වෙන කා දිහා හරි හොරෙන් බැලුවම උනත් ඒක වෙනුවෙන් ගහගන්න -මරාගන්න- වෙන්වෙන්න බලන එක විවේචනය කරනවට වඩා මේ විදියෙ ගෘංගාරාත්මක යෝජනාවක් අරං එන එකම මේ කෘතියේ සාර්ථකත්වයට බලපාන බව මට හිතෙනවා.

කතාව පුරාවටම කතුවරය භාශාව පාවිච්චි කරන්නෙත් මේ විදිහෙ පවුල් ජීවිතයක් තරම්ම නිදහස් හුස්මකින් බව පේනවා. බහුතරයක් දෙබස් සිංහල ඉංග්‍රීසියෙත් තියෙන එක තරමක් මාව වෙහෙසට පත් කලත් මං ඒක බාර ගත්තෙත් අව්‍යාං කමක් විදිහට. භාශාව වගේම කතාවත් තමන්ට ඕන කරන තමන්ගෙම හැඩය දෙන්න ගත්තු මේ සැහැල්ලුවට බලපාන්න ඇත්තෙ සම්භාව්‍ය - සාහිත්‍ය - සම්මාන - විචාර අවකාශ තුන් හිතින්ම ප්‍රතික්ශේප කරපු හින්ද කියල හිතෙන ඉඩ කඩ හොඳටම වැඩියි.

ෆැකල්ට් ඔෆ් සෙක්ස් හින්ද විවාහය මහ මෝඩ සංකල්පයක් කියල විවේචනය කර කර ඉන්නවට වඩා ඒක ඇතුලෙම ජීවත් වෙන්න පහසුම හා සරලම විදියක් තියෙන බව අපට හිතෙන්න ගන්නවා. මේ පොත නිසා, පවුල් ජීවිතේ අවුල් ජාලය සුන්නද්දූලි කරල තමන්ගෙ ස්වාමිපුරුශයා හෝ බිරිඳ නෛතික හෝ සදාචාරමය බැම්මෙන් සපුරා නිදහස් කරල දාන එක තරම් ලොකු විප්ලව කරන්න එකපාරටම  බැරි වුනත් ඒ දිහා අඩුම තරමේ නිදහස් දැක්මකින් බලන්න පුලුවන් විදිහට හරි හිත හදාගන්නවත් පුලුවන් තැනකට පත් වෙන්නවත් හැකි වෙන බවයි මම අදහන්නෙ.

පවුල් ජීවිතේ කියන්නෙ සිමා නැති සීමාවකට. බැඳීම් කිසි දෙයක් නැති බැඳීමකට. සෙක්ස් කියන්නෙ ඒ බැඳීමත් නොබැඳීමත් වෙන් කරන - එක් කරන වෙරලට. සෙක්ස් කරනව කියන්නෙ රැල්ල පාගමින් වතුර ගැඹුරට දුවන එක. නැවත වෙරලට ගොඩගහන එකට. ෆැකල්ට් ඔෆ් සෙක්ස් අපිට බාර ගන්න බැරි තරම් බර ඇත්තක් සුලඟක් වගේ සැහැල්ලුවෙන් කියනවා.

ප.ලි

මං මේ සටහන ටයිප් කලෙත් වයිෆ්ගෙන්, දරුවගෙන් බේරිලා බොහොම අමාරුවෙන් ඉඩක් වෙන්කරගෙන තමයි. ඒත් ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් ඇතිකරපු හැඟීම මුදාහරින්න එහෙම හරි ඉඩක් හොයාගන්න මම දඟලන දැඟලින්ලෙන් මටම අවධාරනය වෙන්නෙ ඒ නිදහස් හුලඟ මේ ගුලිගැහිච්ච ආකෘතිය අතුලෙම වුනත් මට සනීපයක්  ගෙන ආව කියන එකම නෙමෙයිද? ෆැකල්ටි ඔෆ් සෙක්ස් හැම පවුල් කාරයෙක්ම බලන්න ඕන පොතක්.

සුමිත් නාලක පෙරේරා. 

පෙලවෙනි රජත සම්මානය කාටද?

ස්වර්න පුස්තක සම්මානය සංවිධානය කරන පොත් ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයම රජත සම්මානය නමින් අලුත් සම්මානයක් මේ වසරේ සිට ප්‍රධානය කිරීමට නියමිතයි. ඒ පසුගිය වසරේ ප්‍රකාශන සමාගකින් ප්‍රකාශයට පත්වූ කෙටිකතා හෝ කවි පොත් වෙනුවෙනුයි.

සාහිත්‍ය කෘති සඳහා සම්මාන ලබා දීම සම්බන්ධව සතුටුවිය හැකි වාතාවරනයක් ඇතිවී තිබෙන බව බැලූ බැල්මට අපට සිතෙනවා.නමුත් ස්වර්න පුස්තක කෘති නිර්දේශයේදී මෙන්ම රජත පුස්තක කෘති තෝරාගැනීමේදී මෙම සංගමය වෙනස් නිර්නායක දෙකක් මත සම්මාන නිර්දේශ කෘති තෝරා ගන්නට උත්සාහ ගන්නා බව පැහැදිලියි. එනම්

1.                කර්තෘ ප්‍රකාශන කෘති සම්මාන ප්‍රධානයේදී නොසලකා හැරීම.
2.       ප්‍රකාශනයට පෙර සඟරා මගින් හෝ වෙනයම් පුවත්පත් මාධ්‍යයකින් කොටස්වශයෙන් හෝ පල වී තිබෙන කෘති නොසලකා හැරීම.

මෙම නිර්නායක වලින් දෙවැන්න පිලිබඳ විශාල ආන්දෝලනයකත් ඇති වන්නේ පසුගිය ස්වර්න පුස්තක සම්මාන උලෙලේදීයි. එහිදී සමන් වික්‍රමාරච්චිගේ අසන්ධිමිත්තා නවකතාව සහ කපිල කුමාර කාලිංගගේ සැප්තැම්බරයේ දිග දවසක් නවකතා දෙක ඉන් පෙර පුවත්පත් මගින් කොටස් වශයෙන් පලවී තිබීම නිසා සම්මාන උලෙලන් පැත්තකට විසි උනා.

සම්මාන උලෙලක් මගින් කෘතියේ අන්තර්ගතයට අදාල නොවන කෘතියෙන් පරිභාහිර නිර්නායක සලකා බැලීම තරමක් අමුතු තත්වයක්. මේ පිලිබඳ පසුගිය වසරේදීද පොත් ප්‍රකාශකයන්ගේ සංගමයට නොයෙක් පාර්ශව වලින් විවේචන එල්ල උනා. ඒ එල්ල වූ විවේචන වලට පිලිතුරු ලෙස ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයේ ඇතැම් නියෝජිතයින් මෙන්ම සමහර ෆේස්බුක් ක්‍රියාකාරීන්ගේද මතවාදය උනේ ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයේ අරමුන වනාහි ප්‍රකාශකයින්ගේ දියුනුව වන නිසා එය පුදුමයට කරුනක් වියයුතු නැති බවයි. රජත සම්මානය පිරිනැමීම සම්බන්ධව කර්තෘ ප්‍රකාශන භාර නොගන්නේ මන්දැයි මවිසින් පොත් ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයේ ප්‍රබල නියෝජිතයෙකුගෙන් පුද්ගලිකව විමසූ විට ඔහු දුන් පිලිතුර වූයේ අපි ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමය බවත් අප කටයුතු කරන්නේ ප්‍රකාශකයින්ගේ දියුනුව සහ අභිවෘද්ධිය පිනිස බවත්ය.

පොත් ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයේ අරමුන ප්‍රකාශකයින්ගේ දියුනුව බව ඇත්ත. එය වෙසෙසින් විමසා බැලීමට අවශ්‍ය කරුනක් නෙමෙයි. නමුත් පාඨකයන්ගේ හෝ රසිකයන්ගේ අරමුන නම් ප්‍රකාශකයින්ගේ දියුනුව නොවන බව අප සහසුද්දෙන්ම දන්නවා. මෙතනැදී කර්තෘ ප්‍රකාශන සලකා නොබැලීම විතරක් නෙමෙයි සාහිත්‍ය කලාවෙන් පරිභාහිර ඕනෑම නිර්නායකයක් ඇතුලත් කර කෘති තෝරාගැනීමේ අයිතිය ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයට තියෙනවා. එය ඔවුන්ගේ අයිතියක්. නමුත් පාඨකයන්, රසිකයන් හා නිර්මානකරුවන්ට එකී තීරන වලට එරෙහිව නැගී සිටීමේ අයිතියක් සේම සම්මානයකට ඇති සමාජ වටිනාකම හෑල්ලුකිරීමේ බලයක් ද තිබෙන බව අර තරම්ම ඇත්තක්.

යම් වසරක නිර්මානය වූ සමස්ථ නිර්මානකෘතිම තෝරා නොගෙන එයින් අතලොස්සක් පමනක් සීමාවකට යටත්ව තෝරාගෙන සම්මාන ලබාදීමෙන් සම්මානය ලබාගන්නා නිර්මානකරුවාව අවතක්සේරුවට ලක්වීමේ අවධානමක්ද මෙතැන තිබෙනවා.  මොකද තමන් සම්මාන ලබාගත්තේ සැබෑ තරඟයකින් නොවන බව අදාල නිර්මානකරුවාගේම හෘද සාක්ශිය දන්නා නිසයි. ( මට මතකයි එක් වසරක අප පාසලේ ක්‍රීඩා උලෙලේදී ක්‍රිකට් තරඟය සඳහා තෝරාගත්තේ ඊට කලින් දවසේ ගුරුතුමා සමඟ පිටිය සකස් කරන්නට සහාය දැක්වූ සිසුන් පමනයි. එතැනදී දක්ශ ක්‍රීඩකයන් රැසකට අවස්ථාව අහිමි උනා. එහිදී ජයග්‍රහනය කල කන්ඩායම ප්‍රසාදය දිනාගනු වෙනුවට බොහෝ සිසුන් අතින් කිච උන හැටි මට මතකයි)

නවකතා බොහොමයක් ප්‍රකාශන කෘති ලෙස එලිදැක්වෙන නිසා ස්වර්න පුස්තක සම්මාන වලදී කර්තෘ ප්‍රකාශන කෘති සම්මාන සඳහා නොසලකා හැරීම ලොකු හැඩසක් විදියට ඒ තාක් අපට නොපෙනීම ස්වභාවිකයි. නමුත් මේ වනතෙක්ම කෙටිකතා හෝ කවිපොත් බොහොමයක් ප්‍රකාශයට පත්වන්නේ කර්තෘ ප්‍රකාශන කෘති හැටියටයි. එයිනුත් බොහොමයක් ආධුනිකයන්ගේ කෘති මේ ගොඩට වැටෙන්න තියෙන සම්භාවිතාව ඉහලයි. ඇත්තෙන්ම බහුතර ආධුනික නිර්මානකරුවන් ප්‍රකාශන ආයතනයක් ලබා කෘති ප්‍රකාශයට පත් කරන්න අකමැති නැහැ. නමුත් තවමත් කේශ්ත්‍රයට ආධුනික නිර්මානකරුවන්ට තවමත් තමන්ගේ  කෘති බොහෝ ප්‍රකාශන ආයතන ලවා ප්‍රකාශයට පත් කරගන්න පින්සෙන්ඩු වෙන්න සිදු වෙනවා. විශේශයෙන්ම කවිපොත්වලට ප්‍රකාශන ආයතනයකින් ඉඩක් ලබාගැනීම කොතරම් වෙහෙසකර කටයුක්තක්ද යන වග නිර්මානකරුවන්ම හොඳින් දන්නවා. එසේ නමුත් තමන්ගේ අරමුන පොත් ප්‍රකාශකයින්ගේ දියුනුවමයි කියන සමහර ප්‍රකාශන ආයතන හිමිකරුවන් වසරකට එකදු සිංහල කෘතියක්වත් ප්‍රකාශයට පත් නොකරන තත්වයට කටයු තු කරන එක නම් සංවේගයට කරුනක්. සැබවින්ම බහුතර ප්‍රකාශකයන් තමන්ගේ ප්‍රකාශන වලින් තවමත් ප්‍රමුඛත්වය දෙන්නේ පරිවර්තන කෘතිවලට බව පැහැදිලි ඇත්තක්.

කෙසේ නමුත් රජත සම්මානය හෝ ලබාදීමෙන් කාව්‍ය ක්ශේත්‍රෙය් දියුනුවක් ඇතිවේයයි සුබවාදී ආකල්පයක සිටින පාඨකයන් සේම නිර්මානකරුවන්ද සිටින බවක් ද පෙනෙන්නට තිබෙනවා. (කෘතියකට සම්මාන ලබා දීම මගින් සාහිත්‍ය කලාව සැබවින්ම දියුනු තත්වයකට පත්වෙනවාද යන්න වෙනමම සාකච්ඡාකල යුතු මාතෘකාවක්) එනිසා මෙතනදී රජත සම්මාන විවේචනය කරනවා වෙනුවට කාර්යය සඳහා යම් යම් යෝජනා පාඨක පාර්ශවයෙන් ලබාදෙන එක වැදගත් පියවරක් වෙන්න පුලුවන්.

ඇත්තෙන්ම මා කලින් සඳහන් කල ආකාරයට තම කෘති ප්‍රකාශයට පත්කරගත නොහැකිව අතරමග ඇදහැලෙන දක්ශතාවයන් සහිත ආධුනික නිර්මානකරුවන්ට අතහිත ලබාදීමක්වත් මෙතනදී සිදුවෙනවානම් යම් තරමකින් හෝ ප්‍රකාශකයින්ට තමන්ට එරෙහිව පවතින චෝදනා වලින් මිදීමට ඉඩක් සැලසෙනවා. ගොඩගේ ආයතනය මෙවැනි ආධුනිකයන්ට සැබෑ සේවයක් සලසන දැවැන්ත කටයුත්තක නිරත වෙමින් සිටින බව මෑතක මට සිතෙන්නේ. විශේශයෙන් ගොඩගේ අත්පිටපත් තරඟාවලියෙන් තේරීපත්වෙන නවකතා හා කෙටිකතා සහ කාව්‍ය කෘති එම ආයතනය මගින්ම ප්‍රකාශයට පත් කරන්න ඉදිරිපත් වෙනවා. මං හිතන්නේ සැබෑ දියුනුව සහ අභිවෘද්ධිය ඇතිවන්නේ මෙවැනි කටයුතු තුලින්. එමගින් යම් පිරිසකට සේවයක් සිදුවන අතරම ආයතනයට ද යම් වාසි සහගත තත්වයක් ඇතිකරගන්න ඉඩ සැලසෙනවා. එමගින් අවම වශයෙන් අවස්ථාව නොමැති කිහිපදෙනෙකුට හෝ කෘති ප්‍රකාශයට පත්කිරීමේ දොරටු විවර වෙනවා.

ඩී. ආර් විජේවර්ධන අත්පිටපත් තරඟාවලිය මගින්ද කලකට පෙර මෙසේ අත්පිටපත් තරඟාවලියක් සංවිධානය කොට ජයග්‍රාහී කෘති ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට අතහිත දුන්නා.

ස්වර්න සම්මාන ජයග්‍රහී කෘතියට ලබාදෙන ත්‍යාග මුදල වැඩිකරන අතරේ ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයට මෙවැනි සූක්ශම දෙපසටම වාසි ගෙනදෙන තීරන ක්‍රියාත්මක කිරීමේ අවස්ථාවක්ද ඇතැයි මතක් කිරීම වැදගත් බව සිතෙනවා. එය ඉල්ලා සිටීම පාඨක අයිතියක්. මක් නිසාද යත් පාඨකයින්ට  කියවීමට කෘති සැපයෙන්නේ(ඔවුන්ගේ අභිවෘද්ධිය සැලසෙන්නේ) ප්‍රකාශන ආයතන නිසා මෙන්ම ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමයේ දියුනුව රඳා පවතින්නේ පාඨකයන් නිසායි. මේක අන්තර්පෝශනීය ගනුදෙනුවක්. එක පැත්තක කඩාවැටීම අනෙක්පැත්තේ කඩාවැටීමට ඍජුවම රුකුල් දෙනවා. මේ බව ප්‍රකාශකයින්ගේ සංගමය මෙන්ම පාඨකයන්ද මැනවින් වටහාගෙන සිටීම මොනයම් ආකාරයකට හෝ වාසිදායක තත්වයක් නිර්මානය කරන බව මට සිතෙනවා.