මමත් නුඹ වගේ මං පොඩි කාලේ..

මීලඟට ඔබව ගීතයකින් පිනවන්නට සැරසෙන්නේ එකොලහ ශ්‍රේනියේ සුභානි ගීතිකා සොහොයුරියයි.

ලදරු මේස වලින් හදපු දුප්පත් ඉස්ටේජ් එක උඩ ඉඳගෙන ආපු සබකෝල ගෑනු ලමයා- හිරුනි- කොලයක් බලාගෙන මයික්කෙකෙන් ඒක කිව්වෙ තනිකර කෘතීම ස්වරයකින්.

කටපාඩම් කලාට කමක් නෑ. වේදිකාව උඩ ඉඳගෙනම කොලේ බලාගෙන කියන එක කොයිතරං කැතද? මං ඉගැන්නුවනං මුලින්ම හදන්නෙ ඒක. මං තනියම හිතුවෙ මේ උත්සවේ පටන් ගනිද්දිමයි.
කොහොමටත් සුභානිගෙ නම ඇහෙද්දිම මං ටිකක් නොසන්සුන් උනා කිව්වොත් ඒක හරි.

සුභානි එකොලහ වසරෙ ලමයෙක්. මං උගන්නන කාලෙ මට මතක හිටිනම ලමය. විභාගෙට ලකුනු අඩු උනත් එවෙලෙ කියල දෙන ඕනම දෙයක් තක්කෙට මතක හිටින ලමය සුභානි.
සුභානි ගීතයක් ගයනව කවදාකවත් මං අහල තිබුනෙ නෑ.

සංගීතය පටන් ගත්තා. සුභානි මයික්කෙක අතින් අල්ලන් හීනි තාලෙකට පැද්දෙනවා.

මං සාක්කුවෙන් ෆෝන් එක අරගත්තෙ වීඩියෝ කරන්න හිතාගෙන උනත් ෆෝන් එක උකුල උඩ තියල මොහොතක් බලාගෙන හිටියා.

මට අනෙක් පැත්තෙන් උන්න මිස් මං ගැන මොනව හිතාවිදැයි යන බය මාව නතර කරන්න ඇති. උත්සවේ පටන්ගෙන සිංදු, නැටුම් හතර පහක් ගියත් ඒ එකකවත් ෆොටෝ එකක් නොගහපු මං  සුභානිගෙ සින්දුව වීඩියෝ කිරීමේ අමුත්ත එයාට නොවැටහෙන්න විදිහක් නෑ.

මං සුභානිගෙ ගීතය අසමින් ෆෝන් තිරේ උඩින් ෆේස්බුක් එකේ ඇවිද්දා.
අකුරට යන්නට කම්මැලි හිතිලා
බොරුවට අඬනා පුංචි දුවේ

සුභානිගෙ කටහඩ උපරිම මිහිරි නැතත් එයා තාලෙට ගැලපෙන්න ගායනා කරන්න දක්ශයි. සුභානිගෙ බැල්ම වැටිල තියෙන්නෙ වේදිකාව ඈත කෙලවරේ බිත්ති මුදුන දිහාට වගේ. සුදු ගවුමෙ අත්දිගට දාපු නිසා එයාගෙ පෙනුම කලින්ට වඩා වෙනස්. බෝනිකි ගතිය වැඩියි.

මං මාවම ප්‍රශ්න කලා. ඇයි මං සුභානිගෙ සින්දුව විතරක් වීඩියෝ කරන්න හැදුවෙ. සුභානිට මගේ විශේශ කැමැත්තක් තියෙනවද?

ඇත්ත.
එහෙම එකක් නැතිවෙන්න විදිහක් නෑ. ඒත් එහෙම එකක් තිබුනට මොකෝ. මං එයාට ආදරෙයි. කාටවත් ආදරේ කරන එක උතුම් ගතියක් මිසක් වරදක් වෙන්නෙ කොහොමද? ආදරේ නාමෙන් එයාව ආක්‍රමනය කිරීමයි වරදක ආරම්භය වෙනව ඇත්තෙ. ඒ අතින් ගත්තම දුරස්ථව ඉඳගෙන සුභානිගෙ දියුනුව පතමින් එයාව දැක්කත් සතුටින් ඉතිරිලා යන එක සුභානි වෙනුවෙන් ඇතිවෙන ඇත්තම ආදරයක්නම් මං ඒකට ඔහේ තියෙන්න ඉඩ අරිනවා කියල හිතාගත්තා.

මේ ටිකත් කියන්නම ඕන. සුභානි දෙමල. ජාතිය දෙමල උනාට ඉගෙනගත්තෙ සිංහලෙන්. දෙමල අකුරක්වත් ලියන්න සුභානි විතරක් නෙමෙයි අනිත් දෙමල ලමයිවත් දැනගෙන උන්නෙ නෑ. ආගම ක්‍රිස්තියානි. ඉස්කෝලෙ පන්සිල් දෙන්නෙ සුභානිගෙ නංගි. පබෝධා. මහා සංස්කෘතිය ඇතුලෙ සුභානිල නියෝජනය වෙන්නෙ හැම කුලකයකම කෑලි ඡේදනය වන අමුතු කුලකයක.  සුභානිගෙ අම්ම සභාවෙ ඈතම කෙලවරේ ඉඳන් බලාගෙන ඉන්නවා. බුලත් කහට බැඳිච්ච බොල්ලෑ දත් කූට්ටමක් එක්ක එයා අවුරුදු තුනක විතර පොඩි දරුවෙක් මෙල්ල කරන්න දඟලනවා. ඒ මූනෙ තියෙන්නෙ තරහක්. ආවේගයක්. සුභානි සින්දු කියන එක ගැන අම්මට ගානක් නෑ. තාත්ත සුභානිලව දාල ගිහිල්ල.

මට සුභානි ගැන ආදරේ දෙගුන තෙගුන වෙන්න ඕවත් බලපාන්න ඇතිද?

මල්ලී සමඟින් වැලි පොල්කටු ගෙන
සෙල්ලම් ගෙයි බත් උයන්න හිතුනද
නැතිනම් මල්ලිගෙ ඇදුරුතුමිය වී
පුංචි පාසලක් දමන්න හිතුනද...

මේ අන්ධකාරයේ එලිය ලැබෙන්නේ..

චන්ද  ගනන් කරන්න ගත්තෙ රෑ නමයට විතර.

අපි හය දෙනෙක්ට එක පෙට්ටියක් භාර උනා. හතර වටේ පක්ශ නියෝජිතයන්, මැතිවරන නිරීක්ශකයන්, ඒ ආර් ඕ නෝනල, එස් පී ඕ මහත්වරු වගේ රාශියක් ඇස් ඇරගෙන බලා ඉද්දි අපි ලහි ලහියේ ගනන් කරනව. මුලින්ම කරන්න තියෙන්නෙ පෙට්ටියෙන් ගත්තු පත්‍රිකා පනහෙ ගොඩවල් වලට වෙන් කරන එක.
අපි හයදෙනා අසීරුවක් නැතුව දෙපාරෙන් වැඩේ නිම කලා. ඡන්ද පෙට්ටියේ තිබුනු ඡන්ද ගනනට අපේ ගනන් කිරීමේ සංඛ්‍යාව ගැලපුනා. ඒ නිසා අපි දාඩිය පොඩ්ඩක් පිහිදාගෙන වතුර එකක් බීල දෙවන වටේට සූදානම් උනා.

මේසෙ මගේ ඉස්සරහයින් හිටියෙ මගේ වයසෙම වගේ කන්නාඩි දාපු ගැහුනු කෙනෙක්. මුලදි ඒ තරම් විශේශත්වයක් නොදැනුනත් ඡන්ද පත්‍රිකා පනහෙ මිටි වලට බඳිද්දිත්, ඒව ගොඩ ගසද්දිත් අපි අතරෙ අවාචික, නිහඬ දොඩමලුවක් සිදුවුනා.

දෙවන වටය ආරම්භ උනේ ඔය අතරෙදි. අපට එහායින් හිටපු කන්ඩායම පනහෙ මිටි ගලවමින් ඒවයෙ තියෙන ඡන්ද ලකුනු බල බල ඒවට අදාල පෙට්ටි වලට වෙන් කරල දාද්දි ඒ වෙන්කරන ගොඩවල් අරගෙන ඒව නිවරදිව ගොනුකරලද බලමින් නැවත ඒවා පනහෙ ගොඩවල් වලට දාන එකත් භාර උනේ අපේ කන්ඩායමට. ඒ අනූව අපිට භාර උනේ පොහොට්ටු පෙට්ටිය. පොහොට්ටු පෙට්ටියේ ගොඩගැසුනු ඡන්ද පත්‍රිකා එකින් එක අරගනිමින් ඒවයෙ තියෙන්නෙ ඇත්තම පොහොට්ටුද, ඒව වලංගුද අවලංගුද කියල නිරීක්ශනය කරමින් පහහෙ මිටි වලට බඳින්න භාර උනේ අපට.

එවැනි එක් පනහෙ මිටියත් තුන් වතාවක් ගනන් කිරීම අනිවාර්යක්. ඒ අනූව මම ගනන් කල පනහෙ මිටිය තවත් දෙදෙනෙකුගේ නිරීක්ශනයට භාජනය විය යුතුයි.

ඉතින් මගේ ඉදිරිපස කන්නාඩි තැනැත්තිය ඇගේ පොහොට්ටු මිටිය මට දෙන්නෙ බැගෑපත් සිනාවකින් මුව සරසා ගනිමින්. ඒ ගන්නා අතරේ මගේ පොහොට්ටු මිටිය මම ඇයට දෙන්නෙ කලින් කතාකරගෙන වගේ සැහැල්ලුවෙන්.

මම ඇගේ මිටිය ගැනල ඉවරයි

මාර වැඩේනෙ. මේකෙ තියෙන්නෙ පනහයිනෙ. මම වාක්‍ය අරඹද්දි ඇගේ මුහුනෙ ගොඩගැසුනු ප්‍රශ්නාර්ථය වාක්‍ය ඉවර වෙද්දි සිනාවකට හැරෙනවා.

ආයෙ අපි පොහොට්ටු මිටි බඳිනවා. කලබලේට අපි දෙන්නම අරගන්නෙ එකම පත්‍රිකාව. හිනාවෙලා අපි දෙන්නම එකම මොහොතක ඒක අතහරිනවා. වෙච්චි වැඩේට හිනා ගිහින් ආයෙම අපි දෙන්නම ඒ පත්‍රිකාවම අල්ලනවා. අපේ අතැඟිලි එකට වදිනවා. මේ කලබල මොහොතේ ඒවයෙ ගානක් නෑ වගේ අපි ගනන් කරනවා

ඔය අතරෙ පොහොට්ටු ගොන්නෙ තිබිල හංසයොත් අහුවෙනවා. මාලිමාත් කලාතුරකින් එහෙමෙහෙ වෙනවා.
අපි අතරෙ අවාචික සන්නිවේදනය එන්න එන්නම මෝරනවා. කිට්ටු වෙනවා.
ඉඳහිට ගනන් කිරීම් අතරෙ අපිට අපි දිහා බැලෙනවා. 

වැඩේ අවසන් වෙද්දි උදේ දෙකයි. පොහොට්ටුව දිනලා. අපි ගෙවල්වල එන්න සූදානම් උනා. ගැහැනු ලමයා එලියට එද්දි මං එයා දිහා බලල යන්නම් කිව්වා. එයා වැඩකරන්නෙ කොහේ මොන ඔෆිස් එකකද කියල අහන්න ඕන උනත් මං එහෙම කලේ නෑ.

රෑ තුනට විතර මුතූගෙන් කෝල් එකක් ආවා. ඉවරද? පරිස්සමින් එන්න. අපි තාම ඡන්දෙ අහනවා. ඔයා එනකං නින්ද ගියෙත් නෑ. එයා කියනවා.

අවසන් වතාවට අර ගැහුනු ලමය එක්ක හිනාවෙලා මං ගෙදරට එන්න හැරුනා.
 එයත් ෆෝන් එක කනේ තියාගෙන කාටද කෝල් එකක් ගන්නවා. මේ පාන්දර දෙකට එයා ගෙදර යන්නෙ කොහොමද? එයාලගෙ ගෙවල් කොහේ වෙන්න ඇතිද?  කෝල් කරන්නෙ හස්බන්ඩ්ටද?  වගේ දේවල් හිත හිතා මං ගෙදර එනවා.

මේක මං මේ දවස්වල වැඩිපුර අහන සින්දුව. කියන්නෙ චාමික සිරිමාන්න. මේ සින්දුවත් ඉහතින් කියපු සිදුවීමත් අතර කිසිම විදිහක සම්බන්ධයක් නෑ. මෙහෙම සින්දුවක් ගැන කියන්නෙ ඒක මේ තීරු ලිපියෙ සම්ප්‍රදායක් නිසා විතරයි. මේ ඒ සින්දුව.

මේ අන්ධකාරයේ එලිය වැටෙන්නේ ජීවත් වෙන්නේ ඔයා නිසා
කරදර මැද්දේ සතුට විඳින්නේ ජීවත් වෙන්නේ මං ඔයා නිසා...

සනසාපන්...... මාව...... කල් නෑර.... 

මං එන්ඩස්කොපි  කාමරේට ගියේ ගැහැ ගැහි. බයයි සීතලයි දෙකම එක්කාසු වෙලා මගේ සර්වාංගයම වෙව්ලනවා.

එන්ඩර්ස්කොපි කාමරේ බිං ගෙයක් වගේ. පිටත පෙනෙන මොනවත් නෑ. මහ දවල්ද මැදියම් රෑ ද කියල වෙනසක් නැතුව ලයිට් පත්තු වෙනවා. කොලපාට ඇඳුම් ඇඟ ගා ගත්තු මුඛවාඩම් දා ගත්තු දොස්තරල, හෙදියො මාව වට කරගන්නවා. කීයෙ ඉඳන්ද නොකා හිටියෙ, බෙහෙත් ඇලජික්ද වගේ ලිස්ට් එකක් කටපාඩමින් වගේ අහනවා. මං හැම එකටම නෑ කියන්න ඔලුව වනනව අර හීතලේම ගැහි ගැහි.  මට ඇඳේ දිගාවෙන්න කියල ඒ අය යුහුසුලු වෙනවා.

මේ මගේ ජීවිතේ තුන්වෙනි සිහිනැතිකිරීම් අවස්ථාව. එක වතාවක් ඒක කලේ කුඩා අවධියේ නිසා ඒක මතකත් නෑ. දෙවනි වතාව මීට මාස තුනකට කලියෙන්. එදා ඉක්මනට අරගෙන හාන්සි උන ගමන් සිහි නැතිවුනු නිසා සිහි නැතිවීම ගැන එදා අද තරම් තද දැනීමක් හැඟුනෙ  නෑ.

කොහොමටත් මේ අවස්ථාවට මුහුන දෙන හැම වාරෙකදිම වගේ මං ජීවිතේ ගැන සියලු බලාපොරොත්තු අත්හැරගන්න හිත හදාගෙනයි හිටියෙ. මට ආයෙ සිහිය එන එකක් නෑ, ඔපරේශන් එක වරදීවි, එහෙම උනොත් මැරේවි වගේ දාහකුත් අතාර්කික- මෝඩ කල්පනා ඇවිත් සිහිහෙන් ඉන්න මාව අවසිහියෙන් අඩපන කරලයි තිබ්බෙ ඒ වෙද්දිත්.

මට ඇඳ උඩ දිගාවෙන්න කියලා ඒ අය කතාබහක. එතැන ගිය වතාවට වඩා වෙනස්. රේඩියෝවක සද්දෙකුත් එනවා.  මට ඒ ගැන සිහියක් තිබුනෙ නෑ ඇතුල් වෙද්දි නං. මං අවසන් චුති සිත හොඳ එකක් වෙන්න ඕන කියල හිත හදාගෙන ඉන්නවා. මෝඩමමං. හෙනම බුද්ධිවාදී ටෝක් දෙන මං මේ වෙලාවෙ අන්තිම අසරන බොලඳ අඩියක බව මටම තේරෙනවා.

වම් අත ඇඟ යටින් පසු පසට හිටින්න ඇල වෙලා හාන්සි කරවලා කකුලක් නවාගන්න කිව්වා. ඒ අතරේ නාස් ලන්නක් වගේ වයර් ටිකක් නහයෙ පැටලුවා - කටට රවුම්-දිගටි මොකක්දෝ දුන්නා හපාගන්න. මං ඒක හපාගෙන හිටියා. දකුනු අත වටේට පෙශර් මනින බෙල්ට් එක බැන්දා දැනුනා. කකුලෙත් තව මොකක්දෝ එකක්. මාපට ඇඟිවිවලත් අඩු වගයක් ගැහුවා.

මුතූ- නෙතුක පුතු කොහේ ඉඳගෙන මොනව කරනව ඇත්දැයි මට නිකමට වගේ හිතන්න ඕන වෙනවා.

මං බලාගෙන ඉන්නවා. අනේ ඉක්මනට සිහි නැති වෙනවනම් කියල හිත හිත

ඒත් ඒ අය තාම ඒකට සූදානම් නෑ.

මගේ ඇස්වලට අහුවෙන්නෙ ඉලක්කං නලියන මැශින්, වයර් රෝල්, එල්ලෙන අඬු, කොල පාට තිර රෙදි, ඔක්ශිජන් ටැංකි වගේ නුහුරු - බයානක දසුන් ටිකක්

මෙන්න ඒ අස්සෙ රේඩියෙකේ සංගීත නාදයක් ආයෙ ඇසෙනවා. ඒක ලස්සනට පටන් ගත්තෙ. මට හොඳට මතකයි. මං ඉස්සරම ඉස්සර-පොඩිකාලෙ අහල තියෙන සින්දුවක්. පදවැල පටන් ගන්න කලින් මට සින්දුව මතක් වෙනවා මේ මරනීය සිතුවිලි සහිත මොහොතෙ පවා.

සර්පිනාවක වගේ සංගීතයක් එක්ක කනට ඉතාම හුරු ශබ්ද කාන්ඩය මුලින්ම

ලස්සනයි නේ ඒ සින්දුව - මොකක්ද ඒ?

සින්දුවේ වචන පටන් ගනිද්දිමමුඛවාඩමින් පෙරිල ආපු ගැහැනු කටහඩක් එහෙම කියනවා. මට ඒ අය පේන්නෙ නෑ. මට පේන්නෙ බිත්තියයි, අඩු බඬු කෑලි බෑලි විතරයි.

ශ්‍රියා මනමත් වී මාගේ දැකලා.... සින්දුව ආරම්භ වුනා.

සිහ ශක්ති ඔය සින්දුව කියන්නෙ. මුඛවාඩම් බැඳුනු පිරිමි කටහඬක් පිලිතුර එනවා.

ආනන්ද පෙරේරද කොහොද, අර මහත‍ තට්ටෙ තියෙන..

ආනන්ද පෙරේරා- එයා තමයි ඕක කියන්නෙ.. මට කියන්න හිතෙනවා. මගේ කටේ අර හපාගන්න කියපු රවුම නිසා කෙල ගිලගන්නවත් බෑ. අනිත් අතට කටේ මොකවත් නොතිබුනත් මං ඒක කියනෙකලුත් නෑ.

සින්දුවේ කටහඬ මාර පැහැදිලිව මට ඇහෙන්න ගන්නවා

දැන් ගායනය ඉවරවෙලා ආයෙත් ඇහෙන්නෙ සංගීතය. අමුතු සංවේදනාවක් ඇතිකරන සංගීතය

මගේ වම් අතේ ගහල තියෙන කටුවට මොකක්ද හයි කරනව මට දැනෙනව.

දැවිල්ලක් වගේ දැනේවි හොඳද. මුඛවාඩම් බැඳපු ගැහැනු කටහඬ එතකොට කියනවා

මං හිත හදාගන්නවා. ඉක්මනට සිහි නැතිවෙන්න. මේ තැවෙන සිහියෙන් අත් මිදෙන්න. තාවකාලික මරනෙට හෝ සදාකාලික මරනෙට.

මට ඇහෙන්නෙ අර සංගීතය. සර්පිනා පාට් එක

මගේ ඇස් ඉදිරියේ රූප ඇදිල පැදිල යනවා. කලින් වතාවෙ සිහි නැතිවෙද්දි එහෙම දැනුනෙ නෑ.ඒ වතාව උනේ නං එකපාර ලයිට් ගියා වගේ. මේ වතාවෙ සෑහෙන වෙනස්, සිහියෙන්ම තමයි සිහිය නැති වෙන්නෙ.

මාගේ - මනාපේ - ප්‍රසිද්දේ

මා කීවෙමි ලන්දේ

මා කීවෙමි ලන්දේ..

පසුබිමින් ඇහෙනවා

බොලඳ වියේ බැඳි හාද....

හරියටම අපි ඒ ලෙවල් කරන්න පටන්ගත්තු අවුරුද්ද. ඕ ලෙවල් ඉවර වෙලා හිත නිදහසේ පියාඹමින් හිටපු කාලෙ.

ඒ නිදහස බුක්ති විඳින්න හතරවටේ ඕනතරම් සාධක ගොඩගැහෙමින් තිබුනා. ඉස්සර හදිසියෙන් දවසක් දෙකක් විතරක් තනියම ගාලු ටවුමට ගිහින් තිබුනු මට සතියට දවස් දෙක තුනක් නොවරදවාම තනියම ටවුන් යන්න චාන්ස් එකක් ආපු කාලය.

බස්සෙක සඳකැලුම.

වෙන වෙන සීටීබී අනන් මනං බස් තිබ්බට සඳකැලුම තමයි අපේ තරුන ජවය වෙනුවෙන් ඉපදිලා තිබුනු බස්සෙක. කොලපාට ඉරි දෙකක් ගහගෙන දිලිසෙන ස්ටිකර් වලින් හැඩවෙච්චි බස්සෙක ඇතුලෙ පවා තිබුනෙ සුවපහසු ලීලාවක්. මං හවස එකයි විස්සට නගින්නෙත් සඳකැලුමෙ. පන්ති ඉවරවෙලා පහයි විස්සට ගාල්ලෙන් නගින්නෙත් සඳකැලුමෙ.

මේ මුල් කාලෙ රංචු ගැහෙන්න, ලොකු සෙට් එකක් එක්ක වල බහින්න වගේ හීනි ආසා තිබ්බත් ඇත්තටම මට එහෙමට කියල යාලුවො හිටියෙ නැහැ. කොහොමටත් අපේ ගමෙන් පන්ති යන්න බස්සෙකට නැග්ගෙ කොල්ලොන්ගෙන් මං විතරක් ගානයි. මගේ වයසෙ හෝ මට වඩා බාල ගෑනුලමයි නං ගෝනි ගනන් බස් එක පුරවල උන්නා කොන්ඩගස් වලින් විහිදෙන නැවුම් සබන් සුවඳින් මුලු බස්සෙකම සුගන්දවත් කර කර.

මගේ පලවෙනි ආදරය. නදීකා. ඒ වෙද්දි අපේ ආදරේ ස්ථිර වෙලා තිබ්බෙ නෑ. මං සත්‍ය ප්‍රේම බෘංග රාජයෙක් විදිහට එයාගෙ  පස්සෙන් යන - බැලුම් හෙලන - හිරිමල් යෞවන කාලය. නදීක එකමෙක දවසක් මේ බස්සෙකේ නැග්ග එයාලගෙ අම්මල තාත්තල නැතුව. යාලුවො දෙතුන්දෙනෙක් එක්ක. එතකොට එයාලට සාමාන්‍යෙපල විභාග සම්බන්ත්‍රනයක් තිබුනා ගාල්ලෙ. එයා ඇවිත් තිබුනෙ ඒකට.

යාලුවො සෙට් එකක් නැතුව නදීකට ‘ටෝක්’ කරන විදිහ දන්නෙ නැති අන්ත බොලඳ මං නදීක ලඟම හිටගෙන එයාගෙ ඉස්සරහ සීට් එකේ දෙපැත්තෙ ඇඳි දෙක අල්ලගෙන විනාඩි හතලිස් පහක විතර බස් දුරක් ගෙවාගෙන ගෙදර ආවා. බහින්න ඔන්න මෙන්න සීට් එකෙන් නැගිටිද්දි එයාගෙ අත මගේ අතේ මෘදුව ස්පර්ශ උනා.

ඒ අපේ අත් එකිනෙක ගෑවුනු පලවෙනි වතාව වගේම අන්තිම වතාව කියල මං එදා දැනගෙන උන්නෙ නෑ.

අපේ අත් එකිනෙක ස්පර්ශ වුනු හැටි, මට දැනුනු ඒ උන්මාදනීය හැඟීම නදීකටත් එහෙමම දැනෙන්නැතිද, ඒ කුඩා විනාඩි ගාන ඇතුලෙ අපේ ඇස් දෙතුන් වතාවක් එකිනෙකා දිහා අහම්බෙන් වගේ බැලුනු හැටි, එතකොට නදීක මං ගැන මොනව හිතන්න ඇතිද, මට වගේම ගෙදර ගිහින් හැම තත්පරේදිම එයාට ඒ සිදුවීම මතක් වෙන්නැතිද වගේ විකාර ලෝකෙක මං අතරමං උනා.

බස් අවකාශයේ මේ සියලු සිදුවීම් සිදුවෙද්දී පසුබිමේ නාදවුනේ අජිත් - කිංස්ලිගෙ මල්මල් ගීත ඇතුලත් නන්ස්ටොප් එකක්.

එදා කිංස්ලිගෙ බොලඳ සින්දුවක් දිගේ මං ගෙදර දිහාට පාවුනා විතරයි මතක.

අජිත් මුතුකුමාරන, කිංස්ලි පීරිස් දෙන්න ජයට ජයේ සංගීත ලෝකෙ හොල්ලමින් උන්නු කාලය තමයි මේක. අජිත්ගෙ සුදු අරලියා මල, කිංස්ලිගෙ දෙලුම් මල.. සඳකැලුමෙ යන එන වාරයක් වාරයක් පාසා මට ඇහුනෙ, මං වින්ඳෙ මේ සින්දු.

අර නන්ස්ටොප් කැසට් පීස් එකේ සින්දු නන්ස්ටොප් පිලිවෙලට මට තාමත් එහෙම්මම මතකයි.

පසුකාලීනව උසස්පෙල, කැම්සප් වලින් ඔලුවට දාගත්තු මහබර න්‍යාය විචර විධික්‍රම ඇතුලෙ බැටකමින්  කුඩා වෙවි ශේශ වෙවී හරි මේ කාලෙ ආදරබර බොලඳ මතකයන් ඒ ගීතත් එක්කම තාමත් ඉතිරිවෙලා තියෙනවා.

කාලාම කලාතුරකින් හරි අජිත්ගෙ- කිංස්ලිගෙ සින්දුවක් ඇහෙන දවසක ඉබේටම මගේ මතකෙට එන්නෙ ඒලෙවල් මුල් කාලෙ මගේ හිතේ පලවෙනි වතාවට ඇතිකරපු උත්කර්ශනීය ආදර හැඟුම. ඒ පිවිතුරු හැඟුම් ඒ විදිහට ආයෙ කවදාකමත්ම ගන්න බැරිවෙයි නේද කියල හිතෙද්දි හිත ඇතුලෙන්ම එන මහා සුසුම් කන්දරාව ගිලගෙන මම ආයෙ ආයෙමත් කිංස්ලිගෙ සින්දු ආවර්ජනය කරනවා.

අතීත සිදුවීමක් මතක් කරනවට වඩා මොකක් හරි සිදුවීමක් හරහා අතීතයේ වින්ද හැඟුමක් ඒ විදිහටම මතක්කරන එකේ වෙනමම රහක් තියෙනවා. කිංස්ලිගෙ-අජිත්ගෙ මල් රැල්ල හැරන්න ඒ හිරිමල් යෞවනයට පාවෙන්න  පුලුවන් වෙනත් පාරක් මං දන්නෙ නෑ.

උපන්දින සුබපැතුම පිලිගන්න

සිතේ දුක්බර සුසුම මට දෙන්න

බක්මහේ මල්සුවඳ විඳ ගන්න

ආයෙ නම් බැහැ අපට ලං වෙන්න...

රුවින් උතුම් කුමාරියේ...

ජනාධිපතිවරනයක් ගැන මගේ අතීතම මතක මායිම් සීමා වෙන්නෙ  94 ජනාධිපතිවරනෙ ලඟ. රනිල් - චන්ද්‍රිකා ගැටුම  කියල පස්සෙ කාලෙ අහල තිබුනට ඒ පුංචිම පුංචි කාලෙ අපි දැනගෙන හිටපු එකම එක්කෙනා චන්ද්‍රිකා විතරයි. අපේ ගෙවල් පාරම්පරිකවම ශ්‍රී ලංකාකාරයො හින්දමද මන්දා චන්ද්‍රිකාගෙ නම වගේම රූපයත් අපිට හොඳාකාරවම මතකයි.

ගමේ හැම තැනකම කතා උනේ චන්ද්‍රිකා ගැන. ඒක ලාම ලා දියසායම් තුනී වෙච්ච සිතුවමක් වගේ දැන් අහෙන් මෙහෙන් මතක සියුම්  පැල්ලම් කිහිපයක් විතරයි.

නමුත් එවැනි ලා මතක අතර තද වර්නයෙන් ඇඳ එකමෙක සිතුවමක් ජීවිත කාලෙ පුරාවටම මගේ මතක ඇතුලේ එල්ලිලා තියෙනවා.

අපේ ගම කුඩා ගමක්. ඒක තාමත් එහෙමමයි. 2005දිවත්, 2010දිවත් 2015 දිවත් කිසිම ජනාධිපතිවරනෙක, කිසිම අපේක්ශකයෙක් අපේ ගමේ රැස්වීමකට ඇවිල්ල නැති තරමට කුඩා ගමක්.

ඒත් අපේ ලපටි වියේ 1994 තරම් ඈත දුශ්කර අතීතෙක චන්ද්‍රිකා ජනාධිපතිවරනෙ වෙනුවෙන් අපේ ගමේ රැස්වීමකට ආවා. 94 ජනාධිපතිවරන සටන අපේ හිත්වල තදින් බලපාන්න මේ සිදුවීම අනිවාර්ය බලපෑමක් කරන්න ඇති.

එතකොට චන්ද්‍රිකා තරුනයි. ප්‍රතාපවත් ගැහැනු කෙනෙක්. මුහුනෙ ලස්සන හිනාවක් තිබ්බා. කටහඩ පිරිමි ගතියයි. ගමේ හන්දිය ඒ තරම් සෙනගෙන් ඉතිරිලා ගිය දවසක් මෑත අවධියකවත් වෙලා නැහැ. එහෙම වෙලා නැද්ද නැත්නම් අපේ පුංචි කමට ඒක මහා ලොකු සිද්ධියක් වගේ දැනුනද කියල කියන්න මට තේරෙන්නෙ නැහැ.

කොහොමටත් චන්ද්‍රිකා ආපු හන්දියේ රැස්වීම බලන්න තාත්ත මාව අරගෙන ගියේ වඩාගෙන. සෙනඟ අස්සෙ හිස් ගෙඩි උඩින් මට ස්ටේජ්එක පෙනුනා.

චන්ද්‍රිකාට මල් පොකුර දෙන්න තිබුනෙ අපේ ගෙට පල්ලෙහා ගෙදර රසික අක්කට. එයා මට වඩා අවුරුද්දයි වැඩිමල්. ලස්සන අක්ක කෙනෙක්. එයා ස්ටේජ්එක උඩදි චන්ද්‍රිකාම මල් කලඹ දීල පිලිගනිද්දි චන්ද්‍රිකා පහත්වෙලා එයාව ඉම්බා. සෙනඟ නොනවත්වා අත්පොලසන් නාද දුන්නා.පීකරේ ජයවේවා කියන හඬක් රාවය දුන්නා. මතකයේ ලා දුමාර ඔස්සේ තාමත් ඒ සිදුවීම මැවිල පේන සුලුයි.

මේ 2019. අපේ ගමේ පොහොට්ටු රැස්වීමක්. ජයටම කෙරෙන බව ස්ටේජ් එකෙන් පවා පෙන්නුම් කරනවා. ඒත් 94 දි වගේ ප්‍රධාන ජනාධිපති අපේක්ශකය සහභාගී වෙන එකක් නෙමෙයි. කොහොමටත් රැස්වීම අතරතුර සංගීතෙකුත් ගහන්න තීරනය කරලා. පක්ශ පාට මොනව උනත් අපි ඒකට යන්න සැදී පැහැදී හිටියෙ සංගීත අත්දැකීමක් කාලෙකින් එන වෙලාවක ගමේ අයගෙ හැසිරීම්, නැටුම් බයිලා නිරීක්ශය කරන්න තියෙන දුලබ අවස්ථාවට මුහුනදෙන්න.

ස්ටේජ් එකේ ඉන්නෙ අපේ ගමේම බෑන්ඩ් එකක් නිසා කොහොමටත් කික් එක වැඩියි. දේශපාලනෙයි, ගමේ කමයි, සංගීත රසයයි පැටලිලා කැලතිලා අපේ තාත්තත් සෙනග රොත්තෙ නටනවා.

සින්දු දෙකයි. දේශපාලන කතාවකුයි වගේ සංකලනයක් තියෙන මේ රැස්වීම මල්වෙඩි, රතිඥඥා වලින් ද පරිපූර්න එකක්.

මේ සින්දුව කියන්නෙ වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි. 94 චන්ද්‍රකාට මල් කලඹ දුන්නු රසික අක්කගෙ මහත්තයා. එයා ගමේ සංගීත කන්ඩායමේ නිත්‍ය ගායකයෙක්.

රසික අක්ක එයාගෙ දරුවො දෙන්නත් එක්ක සෙනඟ රොත්ත අස්සෙ තමන්ගෙ මනුස්සය ගමේ මිනිස්සු ඉස්සරහ සින්දු කියන අපූරුව බලාගෙන ඉන්නවා.

කෝකිල රජ දහන් පවා හඬින් උමතු වෙලා

සීගිරි සුකුමාල ලඳුන් හොරෙන් මුකුලු කලා

ඔබේ ලොවට මා ගෙනයන උදුම්බරා මනාලියේ

ප්‍රේම විමන් දොරටු වසන් රුවින් උතුම් කුමාරියේ