මාස්ක්වාදී කතන්දර

 

පුංචි කාලෙ කෙනෙක්ගෙ ඇස් දෙක දිහා කෙලින් බලා කතාබහ කිරීමේ අපහසුවක් මට තිබුනා. විශේෂයෙන් එයා ගැහැනු ළමයෙක් නං එයාගෙ දෑස් මග හරින එක වෙන්නෙ ඉබේටම. නැත්නං එයා එක්ක කතා කරද්දි ඔන්න මගේ ඇස් එයාගෙ ඇස් දෙකට කෙලින්ම එල්ල වෙනවා. ඒක අමාරුයි. නිකං පිච්චෙනව වගේ කියල මගේ හිත ඇතුලටම කා වද්දගෙන එයා දිහා බලාගෙන කතා කරන්න බැරි මොකක් හෝ අපහසුතාවක් මාව පීඩනයකට පත් කරනවා.

මේ මාස්ක් පලඳින යුගයේ එකිනෙකාගෙ දෑස් පැටලෙන එක අනිවාර්යක්.   මාස්ක් නොදාන කාලෙක අපි කාගෙ හරි මූන බැලුත් ඒ  බලන්නෙ ඇස් දිහාමයි කියල නිශ්චිත වෙන්නෙ නෑ. ඒත් දැන් ඒ දැනෙන හැඟීම වෙනස්. මාස්ක් එකකින් කරන්නෙ මූනෙ සෙසු අනවශ්‍ය අංගසියල්ල තාවකාලිකව මකා දාන එක. නැත්නං කෙනෙක්ගෙ දෑස් වෙතට අපේ ෆෝකස් එක අරගෙන යන්න අපිට පහසු කරවන එක.  කළු හිසකේ මායිමත්, මාස්ක් මායිමත් අතර පටු තීරුවේ ඇස් දෙක වෙනම ජීවියෙක් විදිහට වරින් වර මා දිහා බලන බව නිශ්චිතව මට කියන්න පුලුවන්. ඒ සමහර ඇස් තද කළුයි.  සමහර ඇස්වල තියෙන්නෙ බොර පාටක්. මට හිතෙනවා මං ආස ලොකු ඇස්වලට නෙමෙයි. ජපන්, කොරියන් මූනුවල තියෙනව වගේ ඉරිකෑලි දෙකක් වගේ කුඩා දෑස් වලට. සමහර ඇස් බැමි ගනයි. ගන ඇස්බැමි දෙපැත්තෙන් ඇවිත් නළල ලගින් හා වෙන්න තරමට වැවිල තියෙද්දි අමුතු ලස්සනක් දෙනවා. ඇස් පිහාටු ගන වෙලා ඒව වක්‍රාකාර උනාම එන බැල්මේ අමුතු කාන්තියක් තියෙන බව මං දැනගත්තෙ මනාලියන්ගෙන්. ඒ අය ඇසිපිය සලද්දි නිකං ස්ලෝමෝෂන් වෙනව වගේ. ඇස් පිහාටුවල බරින් ඇස් ඇරෙන්නෙ ආයාසයකින් වගේ.

සමහරු සිනාසෙද්දි ඇස් දෙක ඉරි කෑලි දෙකක් වගේ වෙනවා. සමහර අයගෙ කඳුලු පිරිල වගේ දිලිසෙනවා. නිශ්චිතව  යමක් උනා කියල නොපෙනුනත් ඒ ඇස් හැසිරෙන විදිහෙන් දැන් අපි දන්නවා එයා හිනා වෙනව කියලා. ඇස් භාෂාව හිතුවට වඩා ඉක්මනින් අපි අවබෝධ කරගෙන.  මං ඉස්සර හිතුවෙ හිනාවේ කේන්ද්‍රය තොල් දෙක දෙකම්මුල් කියල උනත් මේ මාස්ක්වාදය ඒක බොරු කරලා. හිනාව විතරක් නෙමේ, වේදනාව, බය, තරහව වගේ තව තව සංකීර්ණ භාවයන් ඇස් දෙකක් හරහා නිරූපනය වෙන හැටි මං අත්දකිනවා.

වැදගත්ම දේ මේකයි. මාස්ක් පැලදි නන්නාදුනන මූනක ඇස් දෙක හරහා අපි එයාගෙ මුහුන පරිකල්පනය කරගන්නවා.‍ දොඩමළු වෙද්දි එයාගෙ දෑස් නැලවෙන හැටි දෙපස හමේ වර්ණය, වගේ ඉගි අතලොස්සක් හරහා එයාගෙ සමස්ත මුහුන හිත ඇතුලේ සිත්තම් වෙලා ඉවරයි. අවාසි සහගත එකම දේ නන්නාදුනන කාගෙම හරි එහෙම පරිකල්පනය කරගත්තු මූනක් මාස්ක් එක ගලවලා දාපු ඇසිල්ලෙම අර පරිකල්පනය කුඩුපට්ටම් වෙලා යන තරමට පරස්පරතා පෙන්නන එක. වැඩි වාරගණනකදි මට උනේ මගේ හිතේ ගොඩනැගිච්ච පරිකල්පන මූනට ඇත්ත මූන පැරදිච්ච එක. ඇත්ත මූන දකින හැම වෙලාවකම  මේ ඇස්දෙකට මේ විදිහෙ කටක් මේ විදිහෙ තොල් දෙකක් හෝ නහයක් ගැලපෙන්නෙ නැහැ නේද කියල මට හිතුනු වාර බොහොමයි. දෑස් හා තෝල් අතර පෑහීම  අපේ රටේ මිනිස්සුන්ගෙ අන්තිම සවුත්තු එකක් ද කියල මට දවසක් හිතුනා.  

ඇස් හරහා ඉගිපාන එක, මූනු නොදැක එකිනෙකා වෙත බැදෙන එක මේ මාස්ක්වාදී යුගයේ අලුත් තත්වයක්. සමහර විට එයා අපිට වැඩි බුරුලක් දෙනවනම්, අපිට කැමැත්තෙන් ඉන්නව කියල අගවන්න එයා ගන්න විශාලම පියවර වෙන්නෙ හුස්ම ගන්න අමාරුයි කියල අගවන්න වගේ හෝ වතුර උගුරක් බොන විදිහට  මාස්ක් එකේ පටිය කනෙන් පන්නන එක.

ආයෙ ආයෙත් මට හිතෙන්නෙ මාස්ක් එක පලන්දපු මූනක ඇස්වල හිනාව අමුතු සෞන්දර්යයක් මතු කරනවා. ඇතැම්විට අපිට ඒ හිනාවක් පින්තූරෙකට රාමු කරගන්න හිතෙනවා. තොල්, කම්මුල් එක්ක නෙමෙයි. මාස්ක් එකෙන් වැහිල හිනාවෙන ඇස් දෙකක මූනකුයි මට ඕන. ඇස් දෙකක් කියන්නෙ ජීවියෙක්. ජීවයක් ඇතුලෙ වෙන අලුත් ජීවියෙක්. ඒ බැවි යලි යලිත් අපට මතක් කරන්නෙ මාස්ක් එකකින්.

මාස්ක් පලදගත්තු මූනකට කව් ගී ලිය උනා මදී...  

වඩා පිරිසිදු ආදරයක් කරා - අන්සතු ඔබ

 

අන්සතු ඔබ ගීතය ගැන කතිකාව ගින්නක් වගේ ඇවිලිලා යනවා. ඒ ගැන සම්මත අසම්මත සකච්ඡාව දියුණු තියුනු වෙමින් තියෙනවා. මේ ගීතය, රූපරාමු දිහා මුලින්ම බැලුවම මගේ හිතෙත් ඇතිවුනේ සන්තෝසයක්, වේදනාත්මක සහනයක්, අතීතකාමී රසයක් වගේ රසාලිප්ත සිතිවිලි ගුලියක්.

කැමරාකරණය, රංගනය වගේ තාක්ෂණික කාරනා ඇරුනම එතැනින් එහාට අන්සතු ඔබ ගීතය මෙතරම් ඉක්මනින් ඇවිලිලා යන්න හේතුවෙන්නැත්තෙ මොකක්ද කියල කල්පනා කරද්දි මට දැනුනු කාරණාත් එක්ක වෙනස් මානයකට මාව තල්ලු වෙලා ගියා. ගී රසවින්දන වැඩසටහනක් නිසා  ප්‍රේමය සම්බන්ධව කාරණා අපේ රසඥතාවට බලපාන්නෙ කොහොමද කියල හොයන්න මං තරමක් වැඩි කාලයක් හිත ඇතුලෙ හුඟක් දුර ඇවිදගෙන ගියා. මේ කතා කරන්නෙ එහෙම ඇවිදිද්දි මුණගැසුනු කාරණාත් එක්ක

අන්සතු ඔබ පද රචනයත්, රූප රාමු දිහාත් බැලුවම පැහැදිලිවම පේන්නෙ එතන තියෙන්නෙ ප්‍රේමයට එරෙහිව නැගුණු පරිබාහිර ගැටුමක්, බාධාවක් අභියස පෙම් කරන යුවලකගෙ ජීවිතයේ අංශුමාත්‍රයක්. සරලව කිව්වොත් පරිබාහිර සමාජයේ බාධාවක් නිසා එක්වෙන්න, නිදහසේ ආදරය කරන්න බැරි පෙම්වතුන් යුවලක් ( අසම්මත) හොර රහසින් තම ආදරය පවත්වගෙන යනවා. එතන දැඩි ආදරනීය බවක් සේම අහිංසකත්වයකුත් මිශ්‍රවෙලා තියෙනවා. ජනප්‍රිය කලාවෙදි පැහැදිලිවම අල්ලන්නෙ මේ බාහිර ගට්ටන. ජනප්‍රිය හින්දි චිත්‍රපටිවල ඉඳන් ලංකාවෙ මෙගා ටෙලිනාට්‍ය දක්වා අරගත්තොත් පෙනෙන සරල කතාන්දරය මෙහෙමයි. තරුණ යුවලක් ඉන්නවා එයාලට එක්වෙන්න බැරි විදිහේ මොනයම්ම ආකාරයක බාධාවක් එනවා. එක්කෝ දෙමාපියන්, නැත්නම් සම්මත සමාජය, එහෙමත් නැත්නම් වෙනත් දැවැන්ත සතුරෙක්. මේ සතුරාව, බාධාව පරාජය කිරීම හා යුවලගේ එක්කාසුවීම ප්‍රේමයේ කූඨප්‍රාප්තිය විදිහට අපි සලකනවා.  

ඇත්තටම ගත්තොත් නං පරිබාහිර සමාජයේ බාධකවලින් අපේ ඇතුලාන්තයට දැනෙන්නෙ පොඩි තරමෙ චූන් එකක්. නැත්නම් පරිබාහිර බාධා අපේ ප්‍රේමයන්ට යම් සහනයක්, සුවයක් වගේම ආදරය තීව්‍ර කරන හේතුවක් බවට පත් වෙනවා. අපි ආදරය කිරීමේදී හිතනවා අනේ අපි දෙන්නට ආදරේ කරන්න බැරි මේ සමාජය නිසා, සම්මතයන් නිසා කියල හිත යම් විදිහකට අස්වසාගන්නවා. ඒකෙන් ලොකු ආස්වාදයක් ලබනවා. සමහර වෙලාවට  ඒ බාධක මත හැපි හැපී ප්‍රේමය මෝදු වෙන්න ගන්නවා.

මං ඉස්සරම කාලෙ ලියපු කවියක ඔය අදහස යම් ආකාරයකට කැටි කරන්න උත්සහ ගත්තා.

 

එපා තරදුරටත් බනින්නට

සංස්කෘතිය විසින් බඳින ලද බැමි වලට

 

ඒ තමයි ස්නේහයෙන් බන්දන එකම හුය අප

 

කිසිම කිසි ගැටීමක් - එරෙහිවීමක් නැති

එබඳු තැනකට ගෙනගොස් තැබුවා දිනෙක මම

අප දෙදෙනාගේම ආත්ම

 

එතැන් සිට වුව

මුළු හදින් ඔබ මා පිළිගනිතැයි

සිතිවිලි නමා ගන්නට

නොහැකි විය කොහෙත්තම

 

සංස්කෘතියට පිටින් රිංගන - එය යන්තමට බිඳින

අසම්මත රහසේ විනෝදය මිසක

අප අතර ප්‍රේමයේ වෙනත් අරුතක් නොමැත

 

මට හිතුනෙම අපි ආදරයෙන් බන්දන්නෙ අපිට මේ විදිහට එරෙහිවන මේ සංස්කෘතියම නේද කියල. සංස්කෘතිය නැමති බාධකය නොමැති උනා නං ඇත්තටම අපේ ආදරේ කවරාකාර ගනීවිද? එහෙනම් මුළු හදවතින්ම එයා මාව භාර ගනීවිද? එහෙමත් නැතිනම් මේ විදිහට සංස්කෘතික බාධා කොනිත්තමින්, ඒ මත හැපෙමින් ඒක අස්සෙන් හොරෙන් රිංගීමේ සතුට, හෝ අමුතු ආස්වාදය නෙමෙයිද අපේ ආදරයේ ඇත්තම අර්ථය වෙනව ඇත්තෙ?

ආදරයේ සහ වෛරයේ ස්වරූප. මේක රෙනාටා සලෙක්ල් ලියපු පොතක සිංහල පරිවර්තනයක්. පරිවර්තනය නිශාන්ත කුලරත්නගෙ. පරිවර්තකගේ හැඳින්වීමෙදි එයා හරි ලස්සන කතාවකින් මේක ආරම්භ කරනවා.

ආදරය කිරීමේදී ජයගත යුතු බාධකයන් බොහොමයක් ඇති බව  හැම ආදර කතාවක්ම අපට පැවසුවත් මෙකී බාධක සියල්ල ජය ගත්තායින් පසුව පවතින ආදරයක් ගැන මොනම විස්තරයක්වත් ඒ කිසිදු කතාවක අඩංගු නොවන්නේ ඇයි?  

ඇත්ත. කලින් කීවාත් මෙන් අපි කලා කෘති මගින් අත්දකින්නේ සුවහසක් බාධක කම්කටොලු ඉවතලා ජය ගන්නා පෙම්වතුන් යුවලක්. හැබැයි ඇත්ත කතාව ආරම්භ වෙද්දිම කතාව නවතිනවා. නැත්නම් එතැනින් එහාට කතාව අපි දන්නෙ නෑ. මං දන්න හෝ මට දැනිල තියෙන ආකාරයට ප්‍රේමයේ ඇත්ත කතාව ආරම්භ වන්නේම දෙදෙනා එකතුවෙන්න පටන්ගත්තාට පස්සෙදි. අදහස් පරම්පරා දෙකක්, අත්දැකීම් පරම්පරා දෙකක් එකට පූට්ටු වෙද්දි ඇතිවෙන පරස්පරතා ගිනි ඇවිලෙන සුලු තරම් වේදනාකාරී  වෙන්න බැරිද?

සහතික වශයෙන්ම ප්‍රේමයේ බාහිර ගැටුම්වලට වඩා අපි අපිට මුහුණ දෙන්න වෙන අභ්‍යන්තර ගැටුම් තියුණුයි. සංකීර්ණයි වගේම ඒව අර බාහිර සමාජමය ගැටුම් තරම් ආස්වාදයක්, අමුතු මිහිරක් ප්‍රේමය මත ඇති කරන්නෙත් නැහැ. නැවත නැවතත් අපිව හෙම්බත් කරවමින් අපිවම ප්‍රශ්න කරන්න තරම් මේ ගැටුම් වෙහෙසකාරියි. දරුණුතම සතුර ඉන්නෙ එලියෙ නෙමෙයි, අපේ ඇතුලාන්තයේමයි. අපිට සටන් කරන්න වෙලා තියෙන්නෙ අපිත් එක්කමයි. අපේ ඇතුලෙ තියෙන අපේම දුබලතා, සංකීර්ණතා හෝ මනෝ ව්‍යාධි එක්ක හැප්පෙන්නයි අපිට සිද්ධ වෙලා තියෙන්නෙ.

මම යවන දිගු කෙටි පනිවිඩයකට එයාගෙන් එන වචනයක දෙකක උත්තරයක් මාව උස්සලා පොලොවෙ ගහනවා. එයා මාව තකන්නෙ නෑ. උවමනාවෙන්ම මාව මගහරින බව දැනෙනවා. එයාගෙ ජීවිතේ හැම ප්‍රශ්නෙකදිම, හැම පීඩනේකදිම මම එයා වෙනුවෙන් කාලය වැය කරනවා. කොටින්ම එයාගෙ ජීවිතේ හැම අරමුණක්ම, ආසාවක්ම වෙනුවෙන් මමත් එයා එක්ක හිටගන්නවා. නමුත් එයාට මගේ ගැන වගේ වගක් නෑ. මගේ ආශාවල්, අරමුණු ගැන හාංකවිසියක මතකයක් එයාට නෑ. ඉතින් අපි අතර හමුවීම් - කතාබහ  නිරන්තරයෙන් අර්බුදකාරීයි. නිරන්තරයෙන් මගේ චෝදනාව මං මෙච්චර ආදරේ කරලත් ඔයා ඔහේ ගල් පිලිමයක් වගේ ඉන්නෙ කොහොමද කියන එක. එතකොට එයා කියනවා මම හිතනවා වැඩි වග. තේරුමක් නැති කල්පනා පඹ ගාල්වල පැටලිලා දුක් විඳින බව. මගේ හැඟීම නං එයා යන්තමින්වත් කල්පනා ලෝකෙ සැරිසරන්නෙ නැති වීම. එයා හිතන්නෙ තමන් ගැනමයි. ඒ විතරමයි. මගේ ආදරේ විඳින එක විතරයි එයා කරන්නෙ. අනෙකා ගැන හැඟීමක්, දැනීමක් හෝ අවධානයක් එයාට නෑ. කොහෙත්තම නෑ. අවම සංවේදීකමක්වත් නැති කෘතිම ජීවියෙක් වීම සම්බන්ධව මට එයා එක්ක තරහයි. ඒ තරහ ඔස්සේම මට එයාගෙන් වෙන්වෙන්න බැරි වීමේ - එයාවම උවමනාවීමේ වසඟය නිසාම මම මගේ ඇතුලෙම වෙහෙසට පත් වෙනවා. මේ ගැටුම චක්‍රාකාරව අපි අතර නිරන්තරයෙන් මුනගැසෙනවා.  

අහේතුකව මට එයා ගැන සැක හිතනෙවා. මහ රෑවෙනකං කා එක්කද එයා චැට් කරන්නෙ? ඔෆිස් ගියාම එයා මා එක්ක කතා කරන්නෙම නෑ. එයා ඔෆිස් එකේ අය එක්ක ට්‍රිප් එකක් යන එක නවත්තන්න මට හිතෙනවා. එයාගෙ ඇඳුම් අසංවරයි. කොටට අඳිනවා වැඩියි. කෙලින්ම නොබැන්නත් ඉඟියකින් හරි මට ඒකට විරෝධය පාන්න හිතෙනවා. සමහරදාට කෙලින්ම බනිනවා. එහෙම බැන්නම එයා අඬනවා. මූන බුම්මගෙන ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා. 

කලා කෘතියකින් ඒක නිරූපනය කිරීම අර පරිබාහිර ගැටුම් තරම් ලේසි පාසු වෙන්නෙ නෑ වගේම ඒව අපිට අර නිර්මාන තරම් පුදුමාකාර සතුටක්, පට්ට සුන්දර හැඟීමක් ඇති කරන්නෙත් නෑ. කොටින්ම එහෙම නිර්මානයක් හැදුනත් අපිට බොක්කෙන්ම ඒක ශෙයා කරගන්න හිතෙන්නතේ නෑ.

ඉතින් පරිබාහිර ගැටුමක්, බාධාවක් දිහා බලල ඒක ගැන හිතල හිතට පොඩි සැහැල්ලුවක් ලබා ගන්න එක අර අපේ අභ්‍යන්තර සතුරා දිහා බලනවට වඩා අහිංසක සතුටක්, හිත සැනසෙන විදිහේ හැඟීමක් ආස්වාදයක් ඇතිකරනවා. අන්සතු ඔබ නිර්මානයක් විදිහට වැඩකරන්න හේතුවෙන මනෝමූලික කාරනාවක් විදිහට මට පේන්නෙ ඒක. බාහිර සතුරෙක් දිහා බලලා අපි මොහොතකට අභ්‍යන්තර සතුරාව අමතක කරනවා. ඇත්තටම ඒක සැහැල්ලුවක්. ඒක ඇත්තටම නිර්මානයේ වරදක් නෙමෙයි. හෙම්බත්වෙලා තමන් ඇතුලෙම කැකෑරෙමින් වෙහෙසෙමින් ඉන්න අපි මද හෝ සැහැල්ලුවක් ලබන්න ඉල්ලන්නෙ ඒ වගේ සුමට, සරල, අහිංසක හා වඩා පිරිසිදු ආදරයක්. මේ ගීතය අපේ ඒ ඉල්ලුමට කදිම සැපයුමක් වෙනව ඇති.

 

 

බෝල ගැසිල්ල

මේ ගමේ පාරට තාර දාන දවස්. පාර පුරා ගල් අතුරලා ඒව ගල් රෝල් වලින් තලනවා. කාපට් එක දැම්මම හොඳ කල එලියක් වගේම වැඩි ඉඩකුත් තියෙන බව හිතෙනවා. ඉස්සර කුඩා පටියක් වගේ මේ පාරෙ හැම අඩියකම අපි බෝල් ගහපු හැටි මගේ මතකෙට එන්නෙ දැන් නම් එහෙම බෝල් ගහන පොඩි අය දකින්න ලැබෙන්නෙ ඉතා කලාතුරකින් නේද කියල හිතෙන ගමන්මයි.  

ක්‍රිකට් ගහනව කියල නෙමෙයි, අපි ඒ කාලෙ කිව්වෙ බෝල් ගහනව කියල. දැන් නං පාරෙ  ඒ තැන් දකිද්දි අපි ඉස්සර කොහොම බෝල් ගැහුවද කියලත් හිතාගන්න බැරි තරං. තනියම හිනත් යනවා. ඒ තරං පටු පාරක, වංගු සහිත පාරවල්වල දෙපැත්තෙම කැලෑ, කණ්ඩි හෝ වගුරු නැත්නම් කුඹුරු තියෙන පටු තීරුවක් අපි බෝල් ගහන්න තෝරගත්තෙ ඇයි කියලත් කෙනෙක්ට හිතෙන්න පුලුවන්. එත් අපි ඒ වගේ තැන්වල මාස ගණන් පිස්සො වගේ  ක්‍රිකට් ගැහුවා.

කොහෙන් කවුරු විසින් නිර්මාණය කළාද කියල හිතාගන්න බැරි, ඒත් අපි අපිම පියවරෙන් පියවර හදාගත්තු නීති රෙගුලාසි ඒ ඒ  ක්‍රිකට් පිටිවල සම්මතයන් උනා. බෝලෙ උඩින් වෙලට ගියොත් අවුට් වෙනව විතරක් නෙමෙයි, ගහපු කෙනාම ගිහින් ගේන්නත් ඕන. දනිස්සක් තරං එරෙන, පල් ගඳ ගහන වගුරේ ඇඟ කහන පදුරු අස්සේ අඩි තිය තියා බෝලෙ හොයනවා. ඒක අප්පිරිය හිතෙන අවස්ථාවක් උනත් ක්‍රිකට් ගාය ඊටත් උඩින්. ඔය විදිහට ගහද්දි නිතර නිතර බෝල නැති වෙනවා. නැතිවෙච්ච බෝලයක් හොයද්දි කලින් දවසක නැති වෙච්ච බෝලත් හමුවෙනවා. නැතිවෙච්ච බෝල හොයන්න කෙමක් ඒ දවස්වල කවුරුත් දැනගෙන උන්නා. අල්ලට කෙල තැම්බක් ගහලා ඇගිල්ලකින් ඒ මැදට ගැහුවම වැඩියෙන් කෙල විසික්වෙන පැත්තෙ තමා බෝලෙ තියෙන්නෙ.

ලකුණු ගහන්න අසීරුම මේ ක්‍රීඩා පිටිවල ලොකුම ජයග්‍රහණය අවුට් නොවී ඉන්න එක. ඒකට හොදම නිදසුන කුලසිංහලගෙ ගෙදර ක්‍රිකට් පිටිය.

කුලසිංහලගෙ මිදුල පර්චස් තුන හතරක කුඩා බිම් කඩකට සීමා වෙන්න ඇති. පටු තීරුවක්. එක පැත්තකින් ගේ. අනිත් පැත්තෙන් පොඩි බෑවුම. ඊටත් එහා වෙල. පහර දෙන්න පුලුවන් ඉස්සරහට විතරයි. නමුත් හයේ සීමාවෙන් එහා පැත්තට බෝලෙ උඩින් ගිහින් වැටුනොත් අවුට්. අපි උපරිම උත්සහ කරන්නෙ අපි වටේ රොක්වෙලා ඉන්න දහයක් දොලහක් පිල්ඩින් කාරයො අතරින් බිම දිගේ ඇදිල යන විදිහට හතරේ පහරවල් ගහන එක. හයේ පාරක් ගහන එක හීනයක් තමයි. මොකද හය දශමයක් එහා මෙහා උනොත් ඉණිමක නිමාව. තවත් විශේෂයක් තිබ්බා. කුලසිංහලගෙ පිටියට ආවේනික වෙච්ච ක්‍රිකට් වාර්තා පොතක් දිනපතා අප්ඩේට් උනා. පිටියේ වැඩිම ලකුණු, අර්ධ ශතක ගාන, හොදම කැච් එක, හොදම ෆිල්ඩින් එක වගේ නානාප්‍රකාර හෑලි ඒකෙ ලිව්වෙ සමීර කුලසිංහ.

මේ වගේ බෝල ගහද්දි වෙච්ච රසවත් සිද්ධි ඕන තරං. කසුන්ලගෙ ගෙට පල්ලෙහා බෝල ගහද්දි අපි ගැහුවෙ දෙබොක්කාවක. දෙපැත්තෙම අඩි හත අටක් විතර උසට කන්ඩිය. බොලෙ වේගෙන් ගැහුවම කන්ඩි දෙකේ කැරම් ඉත්තෙක් වගේ වැදි වැදී යනවා. ගහන්න පුලුවන් එකම ඉඩ ඉස්සරහට හෝ පස්සට. මේ වගේ පිට්ටනිවල ගහපු නිසාමද මන්ද අපිට වෙන වෙන ශොට් වලට වඩා ලේසිම කෙලින් ගහන්න විතරයි. දළු එකතු කරන්න ගිහින් එන රාජ අයියා හැමදාම විකට් ලෑල්ලට පා පහරක් එල්ල කරගෙන යන එක චාරිත්‍රයක්.

ඉදුනිල් සයි බෝලෙ දැම්මෙත් අත පස්සට රවුමක් කරකවලා කැටයම් දෙක තුනක් දාලා. නුවන් බෝල ගහන්න එන්නේ  සිරිමත් මගෙ සකී - යහපත් ළමයෙකී වගේ ටී ෂර්ට් එක කොට කලිසමට යට කරලා ෂර්ට් එකේ උඩ බොත්තමත් පියවගෙන. කසුන් බැට් එක ඇල්ලුවෙ දොදොල් හැදිගාන්න වගේ. අමිලගෙ තාත්ත ඩිපෝවෙන් ගෙනාපු රතුපාට පිට ලෑලි බැට් එකෙන් ගැහුවම බැට් එක දෙදරනව විතරයි. බෝලෙ යන්නෙ නෑ. සපිරි තමයි එයාලගෙ ක්‍රීඩා පිටියෙ නීති රීති සුපිරියටම දැනගෙන හිටියේ. ඒව වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ.

අපි චූටිම කාලෙ බෝල ගැහුවෙ අපේ ගෙදර මිදුලෙ. ගෙට තරමක් ඈතින් තිබ්බ ටොයිලට් එකේ මහත, ඝනකම වදුරැස්ස බිත්තිය විකට් එක විදිහට සැලකුනා. අහම්බෙන් දවසක දෙකක බෝලෙ දොර යටින් රිංගලා ඇතුලට යනවා. ගියොත් නොවරදවාම පෝච්චි කටේම තමයි නතර වෙන්නෙ. ඉතින් අතින් නාල්ලා බෝලෙ ගන්න සෑහෙන දුකක් විදිනවා. හෝදල, බිම ගහල ආයෙම සෙල්ලං කරනවා.

අසංකලගෙ ගෙදර ලග බෝල ගහද්දි පාරෙ ගමන් කරමින් උන්නු ආච්චි කෙනෙක්ගෙ කම්මුලට බෝල් පාරක් වැදිලා කුනුහරුප අහගත්ත දවස අද වගේ මතකයි. අසංකලගෙ වීදුරු ජනේලෙකට හරි බෝලෙ වැදුනම අපේ කටවල් ඇඹරිලා උරහිස් ඇකිලෙනවා. කන් දෙක අත් දෙකෙන් වහගෙන දෙකට නැමෙනවා. ඒ දවස්වල අසංකලගෙ ගෙදර බිත්තියේ බෝලවල හැඩේට මඩ පාට රවුම් රවුම් සිය ගාණක් නිකං මෝස්තරයක් වගේ ඇඳිල තිබුනා.

තවත් දවසක පාරෙ බෝල ගහද්දි  නැතිවෙච්චි බෝලයක් හොයද්දි කුනුගොඩක තිබිලා ඇල්වතුර පාට හුලං ගියපු බැලුම්බෝලයක් වගේ එකක් අහුවුනා. ලොකු අයියල දෙතුන් දෙනෙක් මූනට මූන බලාගෙන හිනාවෙවී අමුතු ආතල් එකකින් ඒක කෝට්ටක අමුණලා පාරට ගෙනාවා. මේකෙ මැජික් ගතියක් තිබුනා අපිට නොතේරුනු. කවුරු කවුරුත් අමුතුවෙන් හිනා උනා. ඒත් හරියටම ඒ මොකක්ද කියල දැනගත්තෙ ඊටත් ටික කාලෙකට පස්සෙ

කොහොමටත් ඉස්කෝලෙ පිට්ටනිය වගේ ලොකු ලොකු තැන් අපිට මැච් ගහන්න මැච් උනේ නෑ. ඒ වගේම ඒ තැන්වල බෝල ගහද්දි අපිට වරප්‍රසාද හිමි උනෙත් නෑ. බෝල වැඩිය එන්නෙ නැති පැතිවල ෆිල්ඩින් කරන්නත් අහම්බෙන් බෝලයක් දෙකක් ගහන්නත් විතරක් අවස්ථාව ලැබුනු නිසා මම නං ඒ තැන් වලට ගියේ හරිම අඩුවෙන්.

එහෙම බලද්දි අපි පොඩි කාලෙ තිබුනෙ මුලු රට පුරා පැතිරිච්ච අමුතුම ක්‍රිකට් සංස්කෘතියක් තිබුනා කියල හිතෙනවා. පාරක තොටක විතරක් නෙමෙයි, ගෙවල් ඇතුලෙ හරි පන්ති කාමර ඇතුලෙ හරි කොල ගුලි ගහගෙන බැට් එකට සීආර් පොත් අරගෙන බෝල ගැසීමත් වෙනමම රහක් ගෙනාවා.  ගෙවල්වල බාල්ක වල නූලක් එල්ලලා මේස් එකක දාපු බෝලවලට තනියම බැට් එකෙන් ගහන්නත් තිබ්බෙ පුදුම උණක්. පුංචිම කාලෙ මම බෝල් දාන්න පුරුදු උනේ පේරගැට වලින් මිදුලෙ ගොඩගහල තිබ්බ ගඩොල් ගොඩට පන්දු යවල. පාරක තොටක හන්දියක් හන්දියක් ගානෙ අපි වගේම පොඩි අය ක්‍රිකට් ගැහුවා. ගෙවල් ඇතුලෙ වන් බවුන්ස් ක්‍රිකට් ගහන්නත් උනන්දු උනා. අනූ හයෙන් පස්සේ තිබ්බ හැම ලෝක කුසලානයක්ම නිදි මරාගෙන සමපෝෂ ගුලි හදාගෙන ඒව කකා ෆයිනල් ඇවිල්ලත් පරදින අවාසනාවන්ත ලෝක කුසලාන නැරඹුවා.

තරුණ වියට එලඹීමත් එක්ක අවසන් උන ඒ බෝල ගැසිල්ලේ උන්මාදය දැන් විතැන් කරගන්නෙ යූ ටියුබ් එකේ ලෝකෙ කෙහේ හරි විකාශය වන මැච් එකක් බලලා. මැච් වල හයිලයිට් බලලා. හදිසියෙන් හරි කට්ටිය සෙට් උනොත් පැයකට හරි ක්‍රිකට් මැච් එකක් ගහලා. ශෙහාන් කරුණාතිලකගෙ චයිනමන් පොතේ ඉන්න බේබදුකාර ක්‍රිකට් විචාරකය වගේ අපිත් මැරෙන තුරාවට ක්‍රිකට් උන්මාදයෙන් පෙලෙන එක්තරා පිස්සො ජාතියක්ද මන්දා.

සදාකාලික ජීවන අන්ධකාරයක් අසබඩ - සංසාර කමටහන්

 

සුනිල් කියන්නෙ මගෙ අතීත යාලුවෙක්. අතීත යාලුවෙක්  කීවම දැන් යාලුවෙක් නෙමේද කියල ප්‍රශ්නෙකුත් ඉතිරි වෙනවා. මහින්දෙ ඉගෙන ගන්නා කාලෙ, ඒ ලෙවල් කාලෙ මගෙ හොඳම යාලුවා උනේ සුනිල්. හීනයක් වගේ බොඳ වෙච්ච ඒ අතීත කාලෙ සුනිල් ප්‍රදානය කරපු නිරේලෝභී මනුස්සකම් මට තාමත් තියුණු විදිහට මතකයි. යාලුවෙක් විදිහටත් පොදුවේ මනුස්සයෙක් විදිහටත් ඒ තරම් මිනිස්සුන්ට උදව් කරන කෙනෙක් මුනගැසීම ඒ යෞවන කාලෙදි මාව විශ්මයට පත් කලා. පොත් ලියන ආසාව තදින්ම මෝරමින් තිබ්බ කාලෙ මං මගේ හිතටම කියා ගත්තා කවදකම හරි පොත් ලියන කාලෙක ඒ පොතක් සුනිල් වෙනුවෙන් පුද කරන බව.

කාලයේ ගග ගලාගෙන යද්දි ජීවිතේ වෙච්චි හැල හැප්පීම් ඇදවැටීම්, වෙනස් මුනගැසීම් එක්ක සුනිල්ව මට මග ඇරුණා. එකම සරසවියක වෙලත් නිතර මුණගැසිලත් අපිට අපිව මග හැරෙන එක වලක්වගන්න බැරි නියතයක් උනා. මුලදි මං ඒ ගැන තදින් කල්පනා කලත් තවදුරටත් නොනවත්වාම අපේ සම්බන්ධතා ලිහි ලිහී යද්දි ඒක විය යුතු දෙයක් බවට මං මගේ හිතටම අවධාරණය කර ගත්තා. සරසවියෙන් වෙන් උනාම අපි කලින්ටත් වඩා දුරස්ථ අය උනා. මාස පහ හයකට හෝ අවුරුද්දකට දෙකකට සැරයක් උවමනාවකට විතරක් කතා කරන දන්න අදුනන අය විදිහට අපේ සම්බන්ධතා දුරින් දුරට ඈතකට තල්ලු උනා.  

දැන් සුනිල්ගෙ කෙටිකතා පොතකට ගොඩගේ අත්පිටපත් තරඟෙ හොඳම පොතට හිමි සම්මානය ලැබිලා. මං ඒක දැනගත්තෙත් අදාළ දැන්වීම ගොඩගේ එකෙන්ම දාල තිබුනට පස්සෙ. පොත ගෙනත් කියෙව්වට පස්සෙ ඒ ගැන ලියන්න තද උවමනාවක් ආවා. නමුත් ඊට කලින් ඒ පූර්විකාව ලියන්නම ඕන එකක් කියලයි හිතුනෙ. මොකද සුනිල්ගෙ මේ පොත අපි අතරෙ ඒ දුරස්ථ සම්බන්ධය නිශ්චිත තීරණාත්මක ඛන්ඩනයකට පත් කරන්න හේතු උන නිසා.

කොහොම උනත් පොත ගැන මගේ අවංක මතය/ අදහස කියන එක මේ සියලු පෞද්ගලික දුරස්ථ හෝ සමීපතා වලින් හැකිතාක් ඈත් කර ස්වාධිනව කිරීමටයි මගෙ වෑයම.

 

සංසාර කමටහන්

පොත පුරාවටම දිවෙන කෙටිකතා විස්ස අතරින් බහුතරයක් කතා හරහා මට පෙනුනෙ දෙමාපිය ආදරය අහිමි අනාථ දරුවෙක්ගෙ හිත කීරි ගැස්සෙන සංවේදානාත්මක මතක ආවලියක්.  තේමාවක් විදිහට මොන මොන දිශානතීන් ගත්තත් මේ තමන්ගෙම නංගියෙක් හරි මල්ලියෙක් හරි ඔක්කේ ගහගෙන හැම කතාවක් අස්සේම ඉකිබිඳිමින් ආදර ඇබින්දක් ඉල්ලාගෙන යන කොල්ලෙක්ගෙ රූපයක් මට පේනවා.  සමස්තයක් විදිහට කෙටිකතා ගොන්නම ගොනුවෙන්නෙ පහල නිර්ධන පාන්තික ජීවන ඉසව් ඇසුරින්. අපි දන්න අඳුනන කාලෙ ඉදන් සුනිල් කියපු විදිහට හෝ සමහර කාලවල මමත් අත් දැක්ක විදිහට සුනිල්ට ඒ සියල්ල සම්බන්ධයෙන්ම ලෙහෙසියෙන් අතහැර දැමිය නොහැකි අත්දැකීම් සම්භාරයක් තියෙනවා. තමන්ගෙ ඇතුලෙම කාලයක් තිස්සේ එක්කාසු උනු සැරව ගුලියක් මිරිකලා දානව වගේ මේ කතා සියල්ලෙහිම එන්නෙ සුනිල් තමන් කුඩා කාලෙ හදවතේ පතුලෙන්ම වින්ද සාහසික ජීවන අත්දැකීම්වල නිර්මානාත්මක ප්‍රකාශනයක්ද කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා.  

අම්ම හෝ තාත්ත අහිමි එහෙමත් නැත්නම් දෙන්නම අහිමි දරුවෙක් අහල පහල ගෙවල් එක්ක දබර කරගන්නා බේබදු තාත්තෙක් මේ සියල්ල උහුලා සිටින ආත්තම්මෙක්, සියල්ල දෙස උපේක්ශාවෙන් බලන හාමුදුරුවො නමක් මේ කතාවල පොදු සාධයකයක් වගේ.

හුදු ආර්ථික පීඩාවම නොවෙතත් ඔහු ආවරණය කරන ජීවන කලාපය තුළ සංසාරයක් වගේ මිනිස් ජීවිත වෙලාගෙන, ඔවුන්ව මිරිකගෙන ඉන්න සදාකාලික අන්ධකාරයක් මේ කතා තුලින් නිරුත්සාහිකවම මතුවෙන්න ගන්නවා. අන්ත දුගී ජීවිත ඇතුලත සජීවී චිත්‍රයක් මේ ඔස්සේ මැවෙනවා. අවසාන කෙටිකතා කිහිපයක දුගී බව වෙත සානුකම්පිතව බර වීම සීමාව ඉක්මවන ගතියක් පෙනුනත් බොහෝ කතාවල සජීවී පන ගැහෙන බව සුරකින්න සුනිල් සමත් වෙලා තිබුනා

මට හිතෙන්නෙ මේ කතාවල සාර්ථකත්වයට ප්‍රධානතම හේතුව තමන්ගෙ සන්තානයේ නිධන්ගත වෙලා කියාගන්න බැරිව, මුක්ත කරගන්න බැරිව තිබ්බ ඇත්ත අත්දැකීම් මේ ප්‍රකාශනය හරහා උත්පාදනය වීමයි. මොනම සම්මානයකටත් වඩා සුනිල්ට වටින්නෙ ඒ මහා බර හෑල්ලු කිරීමෙන් ලැබෙන මානසික නිදහස වෙන්න ඕන.

මේ කතා කෙටියි. සමහරක් කතා ඉතාමත් කෙටියි. ඒ කෙටි බව නිසාම සිදුවීම්, අවස්ථා නිරූපනයේදි පුරුදු සිත්තරෙක් පින්සල් පහරකින් දෙකකින් අඳින රුවක් වගේ ඡායාත්මක සිදුවීම් පෙලහරක් විතරයි මේ කතා හැම එකකම වගේ තියෙන්නෙ. ශෛලියක් විදිහට ඒක ඔහුගෙ අනන්‍යතාවය පෙන්නන අතරෙම වචන වියදම් නොකර ජීවිතවල සංකීර්ණ පටලැවිලි පෙන්නුම් කරන කලාවක් නිර්මානය කරගෙන තියෙනවා. ඒක හැම අතින්ම අලුත්.  

අවස්ථා සිද්ධි වර්ණනයේදි සුනිල් සරල හා නැවුම් වාග් විලාසයක් උපයෝගි කරගන්නවා. සියුම් වර්ණනා කුඩා අවස්ථා නිරූපනය මේ ක්ශුද්‍ර කෙටිකතා හරඹයේදි අකැප උනත් ඔහු ඇතැම් අවස්ථා වෙතට නැවුම් බරක් අරගෙන එනවා.

ඊලඟ පෝය දවසෙ හවසම සිල් පවාරණය කරපු ඇත්තො පෝය අහසෙ හඳ කඩාගෙන ගියා.

උඩ කැරකෙන ෆෑන් පෙති වෙහෙස ගෙනාව හින්දා හාමුදුරුවො පුටුවෙ වාඩි උනා.

එදා හවස බස් එකෙන් බැස්ස අම්මා තාත්තව ලුණු කරේ තියාගත්තා.

වතුර කලය බිම තියල මානෙල් නැන්ද අඬන්න ගත්තා. එයාගෙ කඳුලු ලිඳට වැටුනා. වතුරෙ දියවුණා.

මෙවැනි අවස්ථා සරලවත්, ඒ සරල කම ඔස්සේම අලුත් බරක් සහිතවක් කතාව ගලාගෙන යාමට සලස්සනවා.

අවසන් වශයෙන් සුනිල්ගෙ කුලුඳුල් කෘතිය සාර්ථක මාවතකට ප්‍රවේශ වෙලා කියල අවංකව කියන්න පුලුවන්. ඒකෙ තියෙන්නෙ සුනිල්මය සංවේදනාවක්. සුනිල්මය හැඟීමක්. ඔහු ඒ තමන්ට අනන්‍ය වෙචච අත්දැකීම් සම්භාරය පෙරවදනේත් ඔහු කියනව වගේ දේශජ නවගත්තේගම සිහිකරවනා සුලු නන්නාඳුනන/ කාල නිර්නය කළ නොහැකි අතීතයක් වෙතට අපව කැන්දාගෙන යනවා. ඒ අතීතය ඇත්තේ අපේ ඇස්පනාපිටම උනත් මොකක්දෝ අපැහැදිලි දුමාරයක් ද ඒ කතා ඇසුරෙහිම පවතිනවා. මේ කතාවල අපූර්වත්වය පවතින්න ඒ දුමාරයත් වැදගත් බවයි මට අවසන් වශයෙන් හිතෙන්නෙ.

 

ඔයා මොනතරම් මෝඩයිද?

අපරාදෙ ඔයා නිකං ඔහොම කාලෙ නාස්ති කරන්නෙ. ඔයාගෙ ඉන්න තිබුනෙ ඔතන නෙමෙයි.

ජීවිතේ සමහර අවස්ථාවල මගේ ලඟ යාලුවො වගේම සමහර දුර යාලුවොත් මට මෙහෙම කියල තියෙනවා. ඒ ගොඩක් වෙලාවට මම ඒ ගැන ගැඹුරු කල්පනාවලට යන්නෙ නැති තරම්. අර අදහසේ තියෙන ප්‍රසාදාත්මක අංශයෙන් මාව මත්වෙලා යන නිසා මාව කල්පනා ලෝකෙට යනවට වඩා වෙන්නෙ සැරසිලිකාරී, සැනසිලාදායී ලෝකෙක අතරමං වෙන එකද මන්දා.

ඒත් ඇත්තටම මම ඒ ගැන කල්පනා කරන්න අරගෙන ටිකක් කල්. මම ඒතරම් වටිනවද? මම මේ ඉන්න තැන මට ගැලපෙන්නෙ නැද්ද? මම ඊට වඩා ප්‍රබල මනුස්සයෙක්ද?

ඒත් අවංකවම ඒ ගැන හිත ඇතුලෙන් මං මං එක්කම තර්ක කලාම මම මේ නතර වෙලා ඉන්නෙ මට ඉන්න පුලුවන් ගැලපෙන තැන නේද කියල ආපස්සට හිතෙනවා. මේ මොහොතෙ මට යන්න පුලුවන් තරම් දුර නෙමේද ඒක?

බාහිරින් බලන අයට අපේ වටිනාකම්, දැනුම බුද්ධිය වගේ දේවල් පෙනෙනව උනත් මට හිතෙන්නෙ ඒ හා සමඟම බලද්දි අපි අරගෙන එන, අපේ ආත්මය වසාගෙන තියෙන අපේ මෝඩකම්, දුබලතා වගේ අංග ගැන පෙනෙනව අඩු ඇති.

ස්ටැපිඩි එතනදි නියම කතාවක් කියනවා.

ඒක හරියටම දෙපැත්තට බැදල තියෙන අශ්වයෙක් හා බූරුවෙක් වගේ. දෙන්නෙක් වගේ. ඔයාට දිගු දුරක් යන්න තියෙනවා. ඔයා තියුනුයි. ඒකෙ විවාදයක් නෑ. ඒත් බලන්න ඔයාගෙ බූරුවා හැරිල ඉන්නෙ අනිත් පැත්තට. ඔයා වඩා නුවනක්කාරයි නම් ඔයාට පුලුවන් අර බූරුවත් උස්සගෙන පුලුවන් තරම් දුරක් දුවගෙන යන්න. නැත්නම් මේකෙ අනිත් පැත්ත උනත් සිද්ධ වෙන්න පුලුවන්.

ඇත්ත. ස්ටැපිඩි කියනව වගේ අපි කවුරුවත් අංග සම්පූර්න මිනිස්සු වෙන්නෙ නෑ. දුබලකම් වගේම අනුවනකම් කියන්නෙ අපිට අපිව මුනගස්වන අපේ අවබෝධයේ කේන්ද්‍රය ‍තියෙන තැන වෙන්නත් පුලුවන්.

අපේ මෝඩකම් ගැන අපි ලැජ්ජා වෙන්න ඕන නෑ. කරන්න පුලුවන් එකම දේ ඒක නිහතමානීව පිලිගන්න එක හෝ අඳුනගන්න එක. ඔයා මෝඩයෙක් නොවෙන්නෙ ඔයා ඔයාගෙ මෝඩකම දනින එක හරහා. ඔයාගෙ මෝඩකම ඔයාට අව‍බෝධ වෙනව කියන්නෙම ඔයා නුවනක්කාරයි කියන එකට. ස්ටැපිඩි මෙහෙම කිව්වෙ එයාට අවංකවම එයාව හෙලිදරව් කරමින් තිබුනු තැනකදි.

රැඩිකල් කියන වචනෙට පවා මම ආස නැහැ. අනිත් අතට මාව රැඩිකල් කියල හදුන්වනවට මම කැමතිත් නෑ. ජීවිතේ කවමදාකවත් මට ‍එහෙම වෙන්න බැරිවෙයි. අති නවීන අදහස් වගේම මේ ලෝකෙ කෙ‍නෙකු විස්වාස නොකරන තරමේ මිත්‍යා විස්වාස පද්ධතියකුත් මගේ ඇතුලෙ පැලවෙලා. මම දන්නෙ නෑ ඒක කොහෙන් මට දායාද උන එකක් ද කියලා. කියන්න පුලුවන් අවංකම දේ මම ඒක එකහෙලාම බැහැර කරන්න බැරි තරමට ඒ සියල්ල මගේ ආත්මයේ කොටසක් වෙලා .

අපි හැමෝගාවම තාර්කික නොවෙන විදිහේ ස්වයං විස්වාස, පොඩි පහේ පිස්සු හැසිරීම්, විස්වාස ඇදහීම් තියෙන්න පුලුවන්. ගොඩක් වෙලාවට මේව තියෙන්නෙ හැංගිලා. මතුපිටට පෙනෙන්නෙ නැති විදිහට අස්සෙ හංගගෙන. අපි පිටට පෙන්නන්නෙ අපේ තාර්කික දැනුමේ, නවීන හර කොටස්වල සාරයක් විතරයි.

ස්ටැපිඩි ආයෙමත් මෙහෙම කියනවා.

හිතන්න නිකමට. මම දැන් මහා දාර්ශනික කතාවක් ඔයාට කියනවා. ඒ සැනින් ඔයා හිතනවා මේ මනුස්සය මාර පොරක් මෙයාට මාර දියුනු අදහස් තියෙන්නෙ කියල. මෙහෙම හිතල ඔයාට ආපස්සට හැරෙන්න වෙන්නෙ නෑ. මෙන්න මගේ කටින් අමු මරි මෝඩ අදහසක් එලියට පනිනවා. ඒ දෙක අතර දුර මිනිත්තුවකටත් අඩුයි.

මම කියන්නෙ වෙන්න පුලුවන් අමුම විදිහ මේකයි. මේක එකම කාසියේ දෙපැත්ත. ඔයා දාර්ශනිකයෙක් වෙනව නම් ඒ තරමටම ඔයාගෙ එක් අංශයක් මෝඩකමේ පතුලෙ කිමිදෙනවා.

ඉතින් ඇත්තටම මට වෙලාවකට හිතෙනවා මම මහ මෝඩයෙක් කියලා. ජීවි‍තේ සමහර තීරන අරගත්තෙ, අරගන්නෙ ඒ මෝඩකම ඔස්සේමයි කියලා. ඒ එක්කම මම දන්නවා ඒ මෝඩකම දනින්න තරම් මම නුවනක්කාරයි කියලා.

මම දැන් ඉන්නෙ එතන.

ප.ලි

දැන් එතකොට ස්ටැපිඩි කියන්නෙ කවුද? මගේ ඇතුලෙ ඉන්න දාර්ශනිකයාද? මරි මෝඩයද?

ප්‍රේමය හා රාගය අතර මැද ගැහැනිය - අල්තිනායි රුවන්මලී සහ රුත්

 

ආදරය කියන්නේ ගනුදෙනුවක් බව බොහෝ අය කියනවා. ආදරය රාගය හා බැඳී ඇති බව සාමාන්‍ය මතයයි. බෞද්ධ දර්ශනයේ ආදරය ගැන යමක් කියවෙන්නේ නැති තරම්. එහි එන්නේ රාගය.  අප ලාලසාව ලෙස එය හඳුන්වනවා. රාගය හා සමාන ගින්නක් නැත කියා බුදුන් දෙසූ බව සඳහන්. ඒ ඉඳුරා සත්‍යයි. ගින්නක් වන්නේ ආදරය නොවෙයි. රාගයයි. මට එහි ගිනි දුන්නේ මා එවක නොදැන සිටි පසුව වටහාගත් රාගයයි.

 - අල්තිනායි -

‘ආදරේ කියන්නෙ අන්ත දෙකක්. දෙන්නෙකුගෙ ආදරේ තියෙන්නෙ අන්ත දෙකක. එක් එක්කෙනාට වෙනස්. මගේ ආදරේ මගේ මේ අතපය ඇඟිලි සලකුණු වාගේ මටම විශේෂ එකක්. ඔයාගේ ආදරෙත් එහෙමයි. ඒ නිසා අපට එකිනෙකාගෙ ආදරේ හඳුනා ගන්න බැරි වෙනවා. එහෙම බැරි වුනාම දුරස් වෙනවා. එහෙම වෙන්නේ ආදරේ නැති වුන නිසා නෙවෙයි.’

‘අනේ මන්දා’

‘“මං ඔයාට ආදරෙයි” කියලා කෙනෙක් තවත් කෙනෙකුට කීවාම අහන එක්කෙනා ඒක ගන්නේ කියන එක්කෙනා කියන අර්තෙන්ම නෙවෙයි කියලා මට හිතෙනවා’

 - කමලානි -

අල්තිනායි රුවන්මලී සහ රුත්

සමන් නන්දලාල්

 

සමන් නන්දලාල් මං දැන හැඳිනගෙන තිබුනෙ පරිවර්තකයෙක් විදිහට. මං කැමතිම නවකතා පොත් කිහිපයක් ඔහුගෙ පරිවර්තන. මේ සාහිත්‍යමය ලෝලය නිසාම අපි තරමක මිතුරන් විදිහටත් කාලයක් ලඟින් ඇසුරු කලා.

ගාල්ල කරාපිටියෙ තිබුනු නන්දලාල් මහත්තයගෙ ගෙදරට මං ඉඳල හිටල ගියේ කියවන්න පොත් කිහිපයක් ඉල්ලගෙන එන්න. මොකද නන්දලාල් මහත්තයගෙ ගෙදර රාක්කය පිරෙන්නත්, තවත් පෙට්ටි අඩුමකුඩුම අස්සෙ අට්ටි ගහලත් පොත් ගොඩක් තිබුන. පරිවර්තකයෙක් නිසාමද මන්ද ඔහුට ඒ හැම පොතක් ගැනම හොඳ මතකයක්, අවබෝධයක් තිබුන විග්‍රහයක් තිබුන. ඒත් මං විස්වාස කළේ නෑ සමන් නන්දලාල් මහත්තය ස්වතන්ත්‍ර නිර්මාණකරුවෙක් විදිහට ඒ තරම් සාර්ථක ඇති කියල. මින් පෙර ඔහුගේ කෙටිකතා පොතක් අහෙන් මෙහෙන් බලල තිබුන උනත් ඒ පොත මගේ හිත් නොගැනීම ඒ පූර්ව නිගමනයට හේතු වන්නට ඇති.  

මේ කතා ජීවිත පතුලෙන් උපන් කතා විදිහට තනි නමකින් හඳුන්වන්න මං කැමතියි. ඇත්ත. මේ හැම කතාවක්ම නම් කරල තියෙන්නෙ ගැහැනු අයගේ නම් වලින් වගේම ඒ හැම කතාවකම අඩංගු වන්නේත් සමාජ, සංස්කෘතික හා ලිංගික ජීවිතයේදී වගේම ආධ්‍යාත්මිකවත් ගැහුනුන්/ ස්ත්‍රීන් මුහුන දෙන්නාවූ සංකීර්ණ ජීවන අරගලයන් හා මනෝභාවයන් ගැනයි.  අල්තිනායි, කමලානි, තනුජා, තිමානි, නයනි, ප්‍රියංජලී, රුවන්මලී සහ රුත් යන ගැහැනු චරිත අටක් වටා ගෙතුනු අනුවේදනීය වගේම අති සංකීර්ණ ජීවන අන්දර ගොන්නක් මේ කතා හරහා විනිවිද දකින්න අපට අවස්ථාව ලැබෙනවා. ඒ වගේම මේ හැම කතාවක්ම කේන්ද්‍රගත වන්නේ ආදරය හා රාගය ඇසුරු කරගෙනයි. ඒ ඔස්සේ ගැහැනු ජීවිත කරනම් ගසන්නා වූ ඉරනමේ  සරදම් සහගත  දුක්ඛ සත්‍යයක්වෙතයි.

නිර්මානයකදී පිරිමි චරිත ගොඩනගනවට වඩා ගැහැනු චරිත නිර්මානය කිරීම පහසු දෙයක් නොවන බව මං කාලයක් තිස්සේ ඉඳන්ම හිතන දෙයක්. පිරිමි නිර්මානකරුවෙක් විදිහට ගැහැනු චරිතයක් අවශෝශනය කරගන්න එක තව අමාරුයි. හුදු ලිංගිකත්වය නිසාම ගැහුනු අය සමාජ හා සංස්කෘතිකව වගේම ජීව විද්‍යානුකූලවත් පරිමින්ට වඩා සංකීර්ණ දාමයක ඇඹරෙමින්, ගැටෙමින් ගමන් ගන්නා අයුරු නිරූපනය ඇත්තටම ලේසි දෙයක් නෙමෙයි.

මේ කතාවල තේමාත්මක වශයෙන් මෙන්ම ව්‍යුහමය සමානතාද නැතිවා නෙමෙයි. එහෙත් ඒ එක් එක් කතා එකිනෙකින් ස්වාධීනව ද විශේෂතා සියුම්ව මතු කරන්නට ද පටන් ගන්නා හැටි ඉතා සමීප කියවන්නෙකුට හසුවෙනවා. කෙටිකතා ගොන්නෙහි තේමාත්මක මානය දිශානතිගත වන්නේ පවුල් ජීවිතය ඇසුරු කරගත් වෘද්ධ හෝ මැදි විගේ පසුවන ගැහැනුන්ගේ ජීවිත වෙතයි.  

ඒ අතරින් මම පුද්ගලිකව කමලානි හා රුවන්මලී යන කතා දෙකට ගොඩක් කැමතියි. සමාජ දේශපාලනිකවත්, මනෝ විශ්ලේෂණානුකූලවත් මේ කතා දෙකෙහිම කාන්තාවන් එකම මූලියකින් අර්බුදයක් හරහා ගමන් අරඹමින් දෙවිදියක මාවත් දෙකක අතරමං වන ආකාරය කතුවරයා නිරූපනය කරන්නේ උපේක්ෂාව පිරිනු හැඟීමකින් වගේ.

රුවන්මලී මේ කතා ගොන්නෙන්ම තදින් මා පැහැරගත් කතාව. අභිරහස් කතාන්දරයක් කියවාගෙන යන පරිද්දෙන් පියවරෙන් පියවර නිර්මලීගේ ජීවිතයේ වසර විස්සකින් එපිට අතීත ඛේදවාචකයක් අප ඉදිරියේ දිගහැරෙන්න ගන්නවා. ඒ ආඛ්‍යාන විදිය  ඉතා සජීවීයි. කොහොමටත් පොදුවේ මේ කෙටිකතා පොතේ සියලුම කෙටිකතා ගමන්ගන්නේ සංවාද, දෙබස් ඇසුරු කරගෙනයි. ඒ තුල එක් එක් චරිත අභ්‍යන්තරය පිටතට වඩාත් තාත්වික අයුරින් පිලිඹිඹු වන්නේ නිරායාසයෙන් වගේ. රුවන්මලී නමින් යුතු වුවත් මේ කතාවේ ප්‍රධාන චරිතය නිර්මලී නැමති කාන්තාවක්. පන්සල ඇසුරු කරගෙන ජිවත්වන ඇගේ ජීවිතයේ සැඟවුනු ඉම් පෙදෙස් වෙත පාඨකයාට ඇතුල් වන්නට සිදුවන්නේ ඇය වටා එක්කාසු වන පිරිමි කිහිපයකගේ දෘශ්ටියෙන්. ඒ පිරිමිත් විශේෂිතයි. ඔවුන් හාමුදුරුවරු. හාමුදුරුවරුන් හා නිර්මලී අතර ඇතිවන අනියම් යයි අනුමාන කළ හැකි ගනුදෙනුවක් අවසානයේ නිර්මලීගේ අවසානය සේම ඇගේ දරුවන්ද එකී ඛේදවාචකයේ ඉරනම් සහගත කොටස් කරුවන් වන අයුරු මේ කතාව හරහා අපට අත්දකින්නට පුලුවන්.

තිමානි නමින් නම් කළ කතාවේ පාසල් ශිෂ්‍යයාව වටා ගෙතනේනා වූ වෘත්තාන්තය පසුගිය වකවානුවක අප විසින් විද්‍යුත් මාධ්‍ය හරහා දුටු සත්‍ය කතාවක සෙවනැලි පතිත වී ඇතැයි සිතෙන තරමටම තාත්විකයි. එසේම එකී සජීවී කතා පුවත වෙත කතුවරයා එලඹෙන ආකෘතිකමය විලාසයද නැවුම්. පාසල් ශිෂ්‍යයාවකගේ අනුවේදනීය කතා පුවතක් තත්කාලීන සමාජ  දේශපාලන හා සංස්කෘතිය ගොහොරුවේ  ඈ ගොදුරු වන ආකාරයත් අප අභියස මැවී පෙනෙනවා. කතුවරයා මේ හැම කතාපුවතකම මනෝවිශ්ලේෂණයට අදාල පැතිකඩක් වෙතද අප තල්ලු කරන්නට උත්සාහ ගෙන තිබෙන බවයි පෙනෙන්නෙ.

හැම කතාවක්ම එකින් එක ගෙන විග්‍රහ නොකරතත් මේ සියලුම කෙටිකතා තුළ සමකාලීන ස්ත්‍රිය අත්විඳිනු ලබන හා ඔවුන් නිරන්තරයෙන් පැටලී ඇති ලිංගිකමය මර උගුලක සාහසික චිත්‍රය අපට පසක් කරන්නට කතුවරයා උත්සාහ ගෙන තිබෙනවා. වරෙක විශාදය වැනි වර්තමානගේ බහුල මනෝමය අක්‍රමිකතා ඇසුරින් ගෙවෙන ජීවිතාභ්‍යන්තරය වෙත අන්වීක්ශීය ඇසකින් පිවිසෙන්නට  කෙටිකතාකරු වෑයම් කර තිබෙනවා.  ඇතැම් කෙටිකතා සපුරා දිව යන්නේ දෙබස් හා සංවාද ඇසුරෙන්ම පමණයි. සමහර කතාවල මුල මැද අග පැටලෙන සංකීර්ණ ව්‍යුහමය උපක්‍රමයක්ද දැකගන්නට පුලුවන්. ඇතැම් විස්තර, සිදුවීම් පුනරුච්චාරනය වන සෙයක් පෙනෙන නමුදු ඒ සියල්ලක්ම අත්‍යන්තයෙන්ම කතාවෙහි සජීවි ගුණය ආරක්ෂා කර ගැනීමෙ වෙනුවෙන් ඉතා වැදගත් බවයි පෙනෙන්නෙ.

අවසන් වශයෙන් පැවසිය හැක්කේ මේ කෙටිකතා ගොන්නම මගින් වත්මන් සමාජයේ පොදු කතිකාව හරහා මෙන්ම ප්‍රසිද්ධ විද්‍යුත් නාලිකාවලින් නිරන්තරයේ පෙන්වන හා තලුමරන ස්ත්‍රීන් සම්බන්ධ ලිංගිකත්වය හෝ ප්‍රේමය බද්ධ වුනු කතා පුවත්වල පොදු/ ඒකමානීය ඇසට හසු නොවන/ නොකරන තියුණු යථාර්ථයක් වෙත අපව චාරිකාවක රැගෙන යනවා වගෙයි. 

මේ කතා පොත පළවී දැනට වසරක් පමණ ඉකුත් වී ඇතත් ඒ සම්බන්ධ යම් ප්‍රාමාණික කතිකාවතක් තවමත් ඇති නොවීම ඒ කතාන්දරවල ජීවත්වන ගැහැනුන්ගේ ඉරනම තරම්ම සෝචනීයයි.

ආදර මතක අහුරක් - Annayum Rasoolum

මලයාලම් චිත්‍රපටවල තියෙන අති සජීවී ගතිය හෝ සරල ආඛ්‍යානය ගැන අමුතුවෙන් කතා කරන්නත් ඕනෙ නැහැ. ඒ තරමටම මලයාලම් සිනමාව අපිව ආකර්ශනය කරල තියෙන ඇත්ත හේතුවත් ඒකම කියලයි මම විස්වාස කරන්නේ

Annayum Rasoolum  චිත්ප‍රටය මට ඒ අතරින් විශේෂයි. තේමාව ආදරය. ආදරය ඇසුරෙදි, තව කෙනෙක් ගැන සිතක් පහලවීමේ සිට එයාව හිමිකර ගන්නා තෙක් ගමන්ගන්නා සුන්දර මාවත දිගේ කටුක යථාර්ථයක් වෙත  දිවෙන මේ සිනමා සිත්තම මාව අත්පත් කරගත්තේ සමස්ත කතා පුවත නිසාමමත් නෙමෙයි. 

දෙදෙනෙක්ගෙ ආදරය ඇරඹුමේදි ඒ අයගෙ සිතුම් පැතුම්, ලඳ බොදළ වගේම අති අවංක පැතුම් හා කතාබස්, සිදුවීම් මේ චිත්‍රපටය හරහා දිග හැරෙන හැටි අපූරුයි. තර්කයකින් හෝ වාචිකව හෝ අරගෙන  එන්න බැරි තරමේ හැඟුම් ගොන්නක් අප අභියස මවා පාන්න සිනමාකරුවා සමත් වෙනවා.

තව දෙයක්. මේ ප්‍රධාන චරිත දෙකේ ඉඳන් අවශේෂ කුඩා කුඩා චරිත හැම එකක්ම වගේ චිත්‍රපටයේ අවංක භාවය ආරක්ශා කරන්න පුලුවන් තරමේ සජීවී නිරූපන බව පෙනෙනවා. ඇසිල්ලක නිරූපනයක් වුනත් ඒ මගින් කතාවේ සරල ආඛ්‍යානයට, සජීවී ගලායාමට ලැබෙන රැකුල විශාලයි. ප්‍රධාන නිළිය ගැනත් යමක් කියන්නම ඕන. ඒ මුහුණ, සිරුර කටහඬ ආදී සමස්තය විසින්ම ඈ පිළිබඳ ඇගේ සිතුම් පැතුම් පිළිබඳ මහා කතාන්දරයක් අපටි නිහඬවම කියමින් පවතිනවා. පුද්ගලිකව මම මේ චිත්‍රපටයට බැඳෙන්න එක, ලොකු හේතුවක් විදිහට ඒකත්  ඇති.  

Annayum Rasoolum' මං හිතන්නෙ මේක අපේ මලයාලම් සිනමා රසිකයන් අතර එතරම්ම කතාබහට ලක්වුණු චිත්‍රපටයක් නෙමේ. මේක බලල කාලයක් වුණත් ඒ ගැන ලියන්න හේතුවත් ඒකම තමයි. 

සයුරක්, නොදුටු කඳුලක්... A Plastic Ocean

 

අපි මේ කතාව බෙදා ගන්නවා. මොකද දැනගැනීමෙනුයි ආදරයක් ඇති වෙන්නේ. ආදරයෙනුයි වෙනසක් ඇති වෙන්නේ...

-          චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂ ක්‍රෙග් ලීසන්

2016 වසරේ හැදුණු චිත්‍රපටයක් උනත් මේක ඉතාම අහම්බ හම්බ වීමකින් මට බලන්න පුලුවන් උනේ 2019දි. ඒත් එතරම් කාලයක් මේ චිත්‍රපටය මගේ ඇස නොගැටීම පිළිබඳව චිත්‍රපටය ආරම්භයේදීම මගේ හිතට කුතුහලය මුසු වුනු තැවුලක් නැගෙන්න පටන් ගත්තා. බොලේ මේක ලංකාව සම්බන්ධ වන වාර්තා චිත්‍රපටියක්. කොයිතරම් සම්බන්ධ ද කිව්වොත් චිත්‍රපටය ආරම්භ වෙන්නේ පවා ලංකාවේ දර්ශන තලයකින්.

කෙටියෙන් මේකයි. මුහුදු ජීවීන් පිළිබඳ ඇල්මකින් පසුවන පුද්ගලයෙක් ඔහුගේ කණ්ඩායමක් සමඟ ලෝකය පුරා සංචාරය කරනවා තල්මසුන් ගැන පර්යේෂණ කරන්න. එයාලගෙ මුල්ම අවධානය යොමු වෙන්නේ ලංකාවෙ ත්‍රිකුණාමලය ආශ්‍රිත මුහුදු තීරය. ඒ එතෙක් අවුරුදු 30ක් පුරා නිරන්තර යුධ ගැටුම් නිසා මේ මුහුදු තීරය සාමාන්‍ය ජනතාවගේ බුක්තියට හසු නොවීම නිසා තල්මසුන් නිරීක්ෂණය කරන්න ඔවුන්ට ඉතා පහසු වෙයි කියන පූර්ව නිගමනය අනුවයි. ඒත් ඔවුන්ට මුහුන දෙන්න වෙන්නේ ඊට වඩා වෙනස් යථාර්ථයකට. කැමරා ආම්පන්න සමග දියේ ගිලී ගොඩට මතුවෙන නිරීක්ෂකයන්ගේ සිරුරුවල පැටලෙන්නේ පොලිතීන් කවර, සහ ප්ලාස්ටික් අපද්‍රව්‍ය. තනිකරම ප්ලාස්ටික් වලින් සැදුනු තට්ටුවක් ජලය මත පාවෙමින් තිබුනු බව ඔවුන් දකිනවා. මේක එම කණ්ඩායම විස්මයට පත් කරනවා. තල්මසුන් ගැන අධ්‍යනය පස්සට දාලා ඔවුන් යොමු වෙනවා ලෝකයේ ප්ලාස්ටික් මුහුදට මුසු වන ආකාරය හා ඒවායින් වන විනාශය ගැන නිරීක්ෂණය කරන්නට. එතැන්සිට ඔවුන්ට මුන ගැසෙන දේ අපිව තිගස්සන සුලුයි.

ලෝකය පුරා නොයෙක් මුහුදු කලාප, වෙරළතීර, ගැඹුරු මුහුදු පතුල් පවා වඩාත් විධිමත්ව හා කැපවීමෙන් නිරීක්ෂණය කරන කණ්ඩායම එකින් එක සිය අත්දැකීම් මෙම චිත්‍රපටය හරහා බෙදා ගන්නවා. ඇතැම් රටවල වෙරලාශ්‍රිත ජීවීන්ගේ  පටන් බොහොමයක් මුහුදු ජීවින්ගේ ශරීරභ්‍යන්තරය තුළ කොපමණ ප්ලාස්ටික සංචිතයක් අඩුංගුදැයි මේ ගමනේදී ඔවුන් අපට සාක්ෂි සහිතව පෙන්වා දෙනවා. එක්තරා පක්ෂියෙකුගේ සිරුර ඇතුලත කුඩා ප්ලාස්ටික් කැබලි 250කට ආසන්න සංඛ්‍යාවක් තිබෙන බව ඔවුන් දකින්නේ වෙරලේ මැරී වැටී සිටින පක්ෂියෙකුගේ උදරය පලා බැලීමෙන්.

වැදගත්ම දේ ඒක නෙමේ. මේ ප්ලාස්ටික් මුහුදු නිරීක්ෂණ ගමනේ දී ඔවුන් ලෝකයේ විවිධ රටවල් මුහුදට ප්ලාස්ටික් යොමුකරන ප්‍රමාණය අනුව යම් පෙලගැස්වීමක් කරනවා. ඒ අනුව ලොකයේ වැඩි වශයෙන් මුහුදට ප්ලාස්ටික් මුදාහරින රටවල් 6ක් මේ චිත්‍රපටයේදී නම් කර දක්වනවා. ආසියානු කලාපීය රටවල් එහි වැඩි වශයෙන් දක්නයට ලැබෙන අතර ශ්‍රී ලංකාව එම සටහනේ 6 වැනි ස්ථානය ගැනීම පුදුම දනවන පුවතක්. මෙතරම් අඩු ජනගහනයක් සිටින කුඩා රටක් ලෝකයෙන්ම අංක 6ට පත්වීම සත්තකින්ම පුදුම දනවන කරුණක් නෙමෙයිද?

මං හිතන්නේ ප්ලාස්ටික් මුහුදට මුදාහැරීම සම්බන්ධව මේ තාක් අපේ රටේ විධිමත් මැදිහත්වීමක් හෝ ජනතාව දැනුවත් කිරීමක් සිදුවෙලා නැහැ. අවම තරමින් අපේ රට ඍජුවම සම්බන්ධ කරගනිමින් සැකසුනු මේ චිත්‍රපටය ගැන පවා ගැඹුරු සංවාදයක් අප සමාජය තුළ ඇතිවුනා දැයි යන්න ප්‍රශ්නකාරීයි. මේ චිත්‍රපටයේ එක්තරා අවස්ථාවක අපූරු කරුණක් මතුකරනවා.

අපි ප්ලාස්ටික් හෝ පොලිතින් පරිසරයට මුදා හරින්නේ නැහැයි කියා සිතාගෙන අප අතැති ප්ලාස්ටික් අපද්‍රව්‍ය කසල බදුනකට දමා සිත නිදහස් කරගන්නවා. නමුත් එසේ මුදා හරින ලද ප්ලාස්ටික්වලට අවසානයේ සිදුවන්නේ කුමක්දැයි ඇත්තටම අප දන්නවාද? අපි අපේ වගකීමෙන් නිදහස් උනත් සත්තකින්ම ඒ කාර්යයෙන් සාර්ථක ඵලයක් අත්පත් නොතිබෙනවානම්?

මීගමුව වෙරළ තීරය ආශ්‍රිතව අනතුරට ලක්වී ඇති එක්ස්පර්ට් පර්ල් නෞකාව මගින් සාගරයට මුදාහරින ලද අපද්‍රව්‍ය සම්බන්ධව මේ දිනවල කොතෙකුත් සංවාද සාකච්ඡා පැන නගිනවා. ඒ මගින් ලංකාවේ මුහුදු තීරයට කොතරම් විශාල බලපෑමක් සිදු වුනාද, සාගරයට, සාගර ජීවි පද්ධතියට සිදුවූ බලපෑම ගැන විශාල කතාබහක් ගොඩනැගුනු අතර ක්ෂණිකව සිදුවන එවැනි කම්පන මගින් සමාජය යම් තිගැස්මකට හෝ ඇවිලීමකට ලක්වීම සාධාරණ වන අතරේම ඉතා සියුම් ලෙස පියවරෙන් පියවර වසර ගණනාවක් තිස්සේ අප විසින් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ම මේ තාක් සාගරයට කරන ලද විනාශය උක්ත නෞකාව මගින් සිදුකරන ලද ක්ෂණික විනාශයට වඩා අඩු තත්වයක තිබෙනවා යයි අප අනුමාන කරන්නේ කෙසේද?