චයිනමන් - අග්‍රගන්‍ය කෘතියක්.

බැලූ බැල්මට අමුතු නමකින් මෙන්ම අමුතු පිටකවරයකින් සැරසිලා එන චයිනමන් ආරම්භයේ ඉඳන්ම එක්තරා කුහුලකින් අපේ හදවත් වෙලා ගන්නව කිව්වොත් ඒක නිවැරදියි. මේ නවකතාව ආරම්භ වෙන්නෙ නවකතාවක් යයි නොහිතෙන තරමට නැවුම් ආකෘතියකින්. එක අතකට ආකෘතිය, තේමාව, කතා පුවත ආදී සෑම දෙයක් තුලම ඒ නැවුම් බව කැටිවෙලා තියෙනවා. මම මුලින්ම ප්‍රිය කරන්නෙ මේ අලුත් ආකෘතියක් නැති (අපිලිවෙලකාරී) ආකෘතියට. මේ වගේ අපිලිවෙල දීර්ඝ කතාන්දරයක් විස්තර කරන්න හොඳම හෝ එකම විදිය මේ විදිය වෙන්නත් පුලුවන්. ආරම්භය වුනත් අපිව ඒක ඇතුලට ඇදල අරගන්න තරම් පරිපූර්නයි, ප්‍රබලයි.

‘’ප්‍රදීප් මැතිව්..

ඔන්න ඕකයි ප්‍රශ්නෙ. ප්‍රදීප් මැතිව් කිව්වම කවුරුත් අහන්නෙ කවුද ඒ? අපි අහල නෑනෙ. කියලයි. මේ දැන්. ඔබට වුණත් එහෙම හිතෙනව නම් ඒ ගැන පුදුම වෙන්නෙ නෑ.

මං මේ ගැන දිගට හරහට හොයල තියෙනවා. මිනිහ සෙල්ලම් කල තරඟයක් තරඟයක් ගානෙ විශ්ලේශනය කරන්න පුලුවන්. ඒත් මේ රටේ හොඳම, විශිෂ්ටතම ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකය ගැන කිසි කෙනෙක් නොදන්නෙ ඇයි?

හේතු ගොඩක් තියෙනව. වැරදි කාලෙ, වැරදි තැන මිනිහ හිටියෙ. සල්ලි, කම්මැලිකම, දේශපාලනේ, ජාතිවාදෙ, කැපිලි, ලයිට් කැපිලි,(ඒ කිව්වෙ විදුලි බලය) එහෙමත් නත්නම් කාලකන්නි කම... ඔන්න ඔය වගේ පිලිවෙලක් නැති ඒවා. මං මේ ගැන ලියන්න ගත්තට කිසි කෙනෙක් මේක කියවයිද, නැද්ද කවුද දන්නෙ... ඒකත් සෑහෙන්න බොන්න ඕන ප්‍රශ්නයක්. – (චයිනමන්. පලමු ජේදය 9 පිටුව)’’

මුලු නවකතාවම එක පරිච්ජේදෙකට හකුලුවල ගන්න තරම් අවංක ප්‍රකාශනයක් ඒ ඇතුලෙ තියෙනවා. ලංකාවෙ අපේ හද ගැස්ම වූ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවත් එක්ක බද්ද වෙලා තියෙන මේ නවකතාව මේ තරමටම අපිව කලඹවන තව හේතු තියේනන පුලුවන් බවයි මට හිතෙන්නෙ. ඒකට ලඟම හේතුව ලෙස මට නම් දැනෙන්නෙ කතාව ආරම්භයේ ඉඳන්ම ඇත්ත සහ ප්‍රබන්ධය අතර කවලමක් විදියට කතාව ගලාගෙන යාම කියලයි. මෙහි අඩංගු සිද්ධි , අවස්ථා, වාර්ථා සටහන් සෑම දෙයක්ම වගේ සත්‍ය දේවල්. ක්‍රිකට් තරඟ පැවුත්වූ වර්ශ, ක්‍රීඩාංගන, සහභාගී වූ ක්‍රීඩකයන්ගේ තොරතුරු, ආදී සියල්ලක්ම ඇත්ත දත්ත. මේ තුල ජීවත් වෙන්නෙ අපි තාමත් නිතර අසන ක්‍රිකට් තරු. අර්ජුන, ගුරුසිංහ, අරවින්ද, දුලිප් මෙන්ඩිස්, මුරලි, ආදී ක්‍රිකට් තරුවල ඉඳන් නොයෙක් විස්තර, තරඟ ගැන අපේ අතීත මතක ඔස්සේ චාරිකාවක් කරන අතරෙයි ප්‍රදීප් මැතිව් මතුවෙමින් යට යන්නෙ. කතාවෙම කියන විදියට මැතිව් සෙල්ලම් කරන්නෙ 1985ත් 1996 ත් අතර කාලසීමාවෙ ඉතාමත් සීමිත තරඟ සංඛ්‍යාවකට විතරයි. මෙවනි මතුකරිම් එක්ක අපේ කුහුල දෙගුන තෙගුන වෙනවා. ප්‍රදීප් මැතිව් ඇත්තටම ඉන්නවද, එයාට මොකද උනේ.., තාම ජිවත් වෙනවද, එයා පිහිටවපු තරඟ වාර්තා මොනවද, ඒ වාර්තා ඇත්තම ඒවද, නිරන්තරයෙන් අපිව දවන, අපේ කුතුහලය අවුලුවන, මේ ප්‍රශ්න වැලට ප්‍රබන්ධයක් යයි කියාගන්නා කෘතියකින් උත්තර සෙවීමත් නිශ්ඵල දෙයක් වෙන්න පුලුවන්. නමුත් නවකතාව පුරාම අපිත් ඩබ්, ජී කරුනාසේනත් එක්කම ප්‍රදීප්ව සොයාගෙන යනවා. වල්මත් වෙනවා. කුල්මත් වෙනවා.. ඒක තමයි නවකතාවට අපිව බැඳල තබන මූලිකම ප්‍රබන්ධමය උපක්‍රමය. කෘතියේම සඳහන් වන ආකාරයට මැතිව් ක්‍රීඩා කරල තියෙන්නෙ ටෙස්ට් මැච් හතරයි. ඒ තරඟ වලදි පවා ඔහු ලබා ගන්න තරඟ වාර්තා නොයෙක් හේතු මත යට ගිහින්. ඉතින් මේ සැඟවුනු වීරයාව, නොදිලුනු තාරකාව බොරුවක් වුනත් - බොරුවට හරි ඇත්තක් වෙනවට කවුද අකමැති. අනෙක් අතට මේක බොරුවක් යයි කියන්නේ පවා බොරුවටද?( බොරුකාරයා තමන් බොරු කියන බව පවසන්නේ ඇත්තටමද - චයිනමන් 7 පිටුව)

තවත් පැත්තකින් මේ කතා කියන විලාශය අපූර්වත්වයක් තියෙනවා. ආරම්භයේ ඉඳන්ම අවසාන පර්ච්ජේදය කිහිපය වෙනකම්ම කථකයා වෙන්නෙ ක්‍රිකට් ජීවිතය කරගත් බේබදුකාර තලස්තානි ජනමාධ්‍යෙව්දියෙක්. ඩබ්, ජී කරුනාසේන. ඔහු ලෝකය දෙස ජිවිතය දෙස, ක්‍රිකට් දෙස බලන කෝනයේ ලොකු වෙනසක් තියෙනවා. ඔහුට මුනගැසෙන චරිත, ඔහු මුහුන දෙස සිදුවීම් හාස්‍ය හා උපහාසය පිරීගිය කුතුහලයක් අප තුල ජනික කරවනවා. අනිත් අතට ඒ සියල්ලටම යටින් සමාජ, දේශපාලන යථාර්ථයක් හෙලි වෙමින් පවතිනවා. ප්‍රධාන චරිතයේ ඉඳන්ම ඒ ඒ චරිතවල හැඩය නිරායාසයෙන්ම මතුවෙන ආකරය විශ්මය දනවන තරම්. ප්‍රධාන චරිතය උනත් දුබලකම්, මෝඩකම් වගේම පරිනත නූතන අදහස් සියල්ලෙහිම එකතුවක්. ඔහු තම පුතාට බලහත්කාරයෙන් ක්‍රිකට් උගන්නන්නට වෙර දරන අතරේ ජීවිතය පිලිබඳ දාර්ශනික චින්තනයක්ද දරනවා. දෙවියන් ප්‍රතික්ශේප කරනවා. බීමත්කමට ඇබ්බැහිවෙනවා. නවකතාව පුරාවටම තියෙන්නෙ මෙවැනි සජීවී ජීවිතයන්වල පැතිකඩ. හඩතල. ප්‍රදීප් මැතිව්ව නිර්මානය කිරීම පවා ඒ සජීවී බව ආකරක්ශා කරමින්ම සිදුවීම නවකතාවේ සාර්ථකත්වයට තුඩු දෙනවා.

ප්‍රදීප් සිවනාදන් මැතිව් දෙමල ජාතික ක්‍රීඩකයෙක් නිසා ඔහුට සමාජයෙන් හෝ කන්ඩායමෙන් විවිධ කැපිලි, ප්‍රශ්න ඇතිවන බව මේ කතාව තුලම ප්‍රදීප් මැතිව් පවා අදහන සත්‍යයක්. නමුත් ප්‍රදීප්ගේ ඉරනමට ඔහු ද්‍රවිඩයෙක් වීම පමනක්ම බලපානවායයි ලඝු අර්ථයක් දෙන්නට කතුවරයා කිසිසේත් සූදානම් නැහැ. ඒ වෙනුවට ඔහු ඉතා ස්වභාවික ජීවන ගමනක ප්‍රදීප් මැතිව්ව ගෙනයනවා. ගමන් කරන්නට ඉඩ දෙනවා. කතුවරයා කිසිවිටෙක ඒ ස්වභාවික ගමන අනවශ්‍ය සම්භාව්‍ය බරකින් අඩාල කරන්නේ නහැ. මැතිව් දඩබ්බරයෙක්. නාහෙට නාහන කෙනෙක්, නායකයගෙ මතයට පවා හිස නෙනමන ඉලංදාරියෙක්. ක්‍රිකට් ආයතනය පවා නොතකන්නෙක්. නීති කඩන්නෙක්, චන්ඩියෙක්. දඩි මතදාරියෙක්. ප්‍රේමනීය කෙනෙක්. කම්මැලි කෙනෙක් වගේම මුදල් අවශ්‍යතාවයෙන් පෙලෙන්නෙක්.වෙනත් කතාවල වීර චරිත වලින් ප්‍රදීප් මැතිව් වෙනස් වන්නේ එතැනදීයි. අහිංසක, අවංක, ඍජු සමාජ යහපතට උරදෙන නොයෙක් වීර චරිත වෙනුවට කතුවරයා අපි ඉදිරිපිට තබන්නේ ඇත්තම ජීවිතයක්. අපි යථාර්ථයක්, ප්‍රබන්ධයක් අතර අතරමං වීමට හේතු වන්නේත් ඒක.

රූප සටහන්, චිත්‍ර, පරිච්ඡේද බෙදිම් භාශාත්මක සෙල්ලම්, උපහාසය පිරුනු කතා ආදි සියල්ලක්ම වෙතින් නැවුම් ප්‍රබන්ධමය අත්දැකීමක් ලබාදෙන චයිනමන් ඇත්තටම ක්‍රිකට් ලෝකයේ සැඟවුනු ස්ථාන හෙලි පෙහෙලි කරන්නක් විතරක්ම නෙමෙයි. නවකතා කේශ්ත්‍රයේ නව මඟක් ගන්නා පාඨකයාව ප්‍රමෝදයෙන් යුතුව අපූරු චරිකාවක කැඳවාගෙන යන ආකාරයේ අග්‍රගන්‍ය කෘතියක්. ඒ විශිශ්ට ඉනිම වෙනුවෙන් ශෙහාන් කරුනාතිලකටත් මෙවැනි ඒ ඉනිම පිලිබඳ සිංහල විස්තර විචාරය සැපයූ දිලීප අබේසේකරටත් ස්තූතිය හිමි වෙන්න ඕන.

අග්‍රගන්‍ය යන වචනය අප ඕනවට වඩා පාවිච්චිකරන බවයි මගේ හැඟීම. ක්‍රීඩාවක සැබෑ වීරයන් සඳහා පමනයි එය සුදුසු වන්නේ. අග්‍රගන්‍ය ගෝලය, අග්‍රගන්‍ය මෙහෙයුමක්, අග්‍රගන්‍ය පහරක්, හැටියට ඉතා සාම්ප්‍රදායික දේවල් නිතර හැඳින්වීම ඒ වචනය හෑල්ලුවට ලක් කිරීමක්. ජෙෆ් බොයිකොට්. එංගලන්ත පිතිකරු ( 1964 -1982)  - චයිනමන් 8 පිටුව