කවදකමහරි කවුරුමහරි බැන්දම එයත් එක්ක අපේ ගෙදර එන්න.. කානිවල් එකේ පීකර් සද්දෙ යටපත් කරන්නත්තෙක්ක ඔබේ කන ගාවම ඉඳගෙනත් මං එදා කීවේ මහ සද්දෙන්.
කැරකෙන, පද්දන, විසික්කරන මෙරිගෝ රවුමෙ පත්තුවෙන බල්බ්වල ඡායාව ඔබේ දෙනෙත්මත කාන්තියක් මතුකලා එවෙලේ. කන ලඟින් පහලට රූරා වැටුනු ලාම ලාම රෝම කූප රොත්තක් දිස්නෙ ගැසූ හැටි මට තාම මතකයි.
මල් පත්තරේක නවකතාවක දෙබසෙක් වගේ ඒක. ඔබ සිනාසුනා උවමනාවට වැඩි හයියෙන්.
සදාකාලික නිහැඬියාවක ගල්ගැසෙන්නට උවමනා උනත් මම ආයාසයෙන් මූනට හිනාවක් අරගෙන හාත්පස දිහා එල්ලයක් නැතුව බැලුම් හෙලුවා. තාරාවන්ගෙ බෙල්ලට වලලු විසික්කරන්නට පොරකන මිනිස්සු හිටියෙ අපිට ආසන්නයෙම වගේ. කුඩා දරුවෙක් ඔක්කේ ගහගෙන තවත් දරුවෙක් අතින් අල්ලගෙන යන තාත්තෙක්, බෑග් කදමලු උරේ පටවගෙන ලාබ ප්ලාස්ටික් කෑලි තෝරන අම්මෙක් ඒ අතර එහෙ මෙහෙ උනා. සෙල්ලම්බඩු වෙලෙන්දෙක් අන්ධකාර අවකාශයට සබන්බෝල විදිමින් හිටියා. අන්ධකාරය ඇතුලේ නොයෙක් දෙසින් පැමිනෙන ආලෝක කිරන ආලේප වී ඒ සබන්බෝල මැව්වේ ඉන්ද්‍රජාලික සිත්තමක සේයාවක්.
මොනවද හලෝ ඔච්චරම කල්පනා කරන්නෙ. ඒක විහිලුවක්. සැහැල්ලුව පෙන්නන්න ඔයා මූන නැටෙව්වා දඟකාර රිද්මෙකට.
පියවි සිහිය එන මොහොතේ ඔබ සිටියේ, අත් දෙකම කම්මුලට තියාගෙන - වැලමිටි දෙක තේ කඩේ මේසය මත ඇනගෙන - දැල්වෙන ඇස්වලින් මා දිහා බලාගෙන.
ඒ වචන ඇතුලෙ ගබඩා වී තිබුනෙ සමාව ගැනීම, දඟකාරබව, නැවත මා ආදරයකට කැඳවන්න සුදුසු තොදොල්බව. වෙන් වෙන්ව නෙමෙයි. ඒ සියල්ලගෙම මිශ්‍රනය.
හිත ඇතුලෙ සිතුවිලි තදබද වෙනව වැඩි වෙද්දි කටින් කතාකරන එක අමතක වෙනව. තාවකාලිකව අපි අපේ ඇතුලෙම නන්නත්තාර රෝන්දෙක යනව. ඒක සංකීර්න ක්‍රියාවලියක්. ඔයා කතාකරන වචන දෙකක් ඇතුලෙ තියෙන මතුපිට අරුත ඉක්මවා ගොස් ගේන හැඟීම් පවා වෙන් වෙන්ව මට පේන්න ගන්නවා. එහෙම පේන එක මිනිහෙකුට ලේසි නැහැ.
ඔයාට තේ? විමසුවා ඔබ මගෙන්.
තත්පරයකටත් අඩු නිමෙශයකින් අනෙක් පසට බෙල්ල හරවමින්- දෙකක්. - එවර ඔබ කීවෙ තොල් දෙකෙන් උනත් සුනංගුවෙන් ඔබේ ඇඟිලි දෙකක් කවුන්ටරේ මනුස්සය දිහාට ඔසවනා ගමන්. ඇස් බැමි චාපාකාරව නටවමින්.
තව පැනි වලලු? එවර ඔබේ හඬ සිහින්. උල් උනා තොල්.
සුලුම සුලු මොහොතක පවා ඔබේ වචන, ප්‍රතිචාර, ඉරියව් සියල්ල තුල කැටිගැසී ඇති සුන්දරත්වයක් නිරන්තරයෙන් මා උරා ගන්නවා. කවියක් කියවනව වගේ. සුවඳක් විඳිනව වගේ ඒවට නිශ්චිත අර්ථයක් නැහැ. ප්‍රීතිදායක දැනීම්, හැඟීම්, සියල්ලක්ම මා අවශෝශනය කරගන්නවා ඉබේ ඇතිවෙන උත්කර්ශයකින්. මේ හැමකක්ම ඔබට පැහැදිලි කරන්න මේ කලබලකාරී වටපිටාවක පුලුවන්ද? අනිත් අතට මා යමක් කියන්න වෑයම් දරද්දිම හෝ ඒකට වචන සකසද්දිම කාලය ඉගිල්ලිලා ඉවරයි. ඔබ තරම් ඇසිල්ලෙන් වචන භාවිතා කරන්නෙ කොහොමද මම? මට නම් ඒක බෑ. බෑම බෑ.
සින්දු ඇතුලෙත් වචන තිබුනට ඒක හැමතිස්සෙම වචන ඉක්මවා ගිය හැඟීමක් හදනවා. ඒක එක එක්කෙනාට පුද්ගලිකයි තමයි. මගේ ඒ පුද්ගලික ලෝකෙ කවුලුවක් ඇරල මටම ඒකත් එක්ක සමවැදෙන්න තියෙන පරම සුවය මම අල්පයකින් හෝ ඔබට දන්වන්නෙ ඒ ගීතය ගැන මතක් කරල. ඒ ගීතයත් එක්ක වටවෙච්චි ස්මරන සැමරුම් සියල්ලම ඇසුරුම් කරල.
ඉතින් මේ ගීතයක් විතරමද?
හෙට දිනක් - පෙරමඟක් - අරමුනක් නැති ගෙවෙන දිවියේ
ඉසිඹුවක් ලෙස හෝ....
පුරුදු රසබර මතක මතුකර හිනැහියන්
මා හැරදමා ගිය මියුලැසී...
No comments:
Post a Comment